สวัสดีค่ะ เราเคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้ว เเต่ปัณกามันไม่จบสักที คือตอนนี้ ปัจจุบันเรามีปัณหากับแม่แบบสุดๆ เราพูด เราทำอะไรมันผิดไปหมดจริงๆทุกครั้งหลังจากโดนแม่ด่าเราต้องถามกับตัวเองว่าเราผิดอะไร เกิ่นมานานละเข้าเรื่องเลยละกันน
คือว่าเราอยู่ม.4 เรารับรู้เรื่องราวเกินกว่าเด็กคนนี้จะรับไหว เรื่องครอบครัว เรื่องความรัก เรื่องเพื่อน มันรุมเข้ามาที่เราตู้มเดียวเลย เราไปไม่ถูกจริงๆ ตอนนี้คือเราอยู่ที่บ้านกับแม่สองคน แม่เรียกเราไปปิดร้าน(บ้านเปิดร้านขายของชำ)พอเรียกเราไปเราก็ออกไป ถามแม่ว่าทำไมไม่โทรตามน้อง ต้องบอกก่อนว่าเรามีปัณหากับน้อง เเม่เลยคงคิดว่าเราเเควะน้อง เเม่เลยด่าเรา เราก็อธิบายว่าเราถามเฉยๆ เเม่ก็รั้นคิดว่าเราด่าน้องเเควะน้อง เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำบางครั้งมันทำให้แม่เสียใจ เเต่เราไม่ได้มีเจตนาจริงๆ เราเเค่ถาม เรื่องมันลามไปจนเเม่เราคิดว่าเราด่าเค้า คือเราพยายามพูดกล่อมเขาต่างหาก คือแม่ไม่ฟังเราเลยจริงๆ ตอนนี้คือแม่พูดกับเราว่าถ้าไม่ให้ความเคารพเขาก็ไม่ต้องนับถือเขา(ความจริงหยาบกว่านี้มากๆ) คือเราเป็นคนเสียงเเข็ง บางครั้งแม่ถามมาเราก็ตอบแต่แค่เสียงมันแข็ง แม่ก็หาว่าเราใส่อารมณ์ คือจริงๆเราอารมณ์ดีด้วยซ้ำ แต่แม่ไม่เข้าใจ เราเลยตัดปัณหาโดยการคุยกับเค้าให้น้อยที่สุด แต่มันก็มีปัณหาอีก แม่คิดว่าเราโกรธเค้าเกลียดเค้า คือเราไม่อยากมีปัณหาจริงๆ อ่ะเราเลยคุยกับเค้า ว่าเราไม่อยากมีปัณหาจริงๆ เราพูดไปบางครั้งมันก็แรงจริงๆแหละ ปัณหาก็เกิดอีกเเล้ว คิดว่าเราไม่นับถือเค้าเเล้ว บางครั้งก็งงจริงๆ แม่เเค่ต้องการให้เรานับถือเขา ยอมเขา ทำตามที่เขาสั่งหรอ เรารักแม่เราเทิดทูนแม่อยู่เเล้ว เเต่เค้าไม่เข้าใจเราจริงๆ
สิ่งที่ยากให้ทุกคนช่วยคือ
-เราคุยปกติดีมั้ย หรือว่าคุยกับเค้าให้น้อยลง(แต่อย่าลืมว่าถ้าเราคุยปกติปัณหาก็ตามมาติดๆ)
-เราต้องปฏิบัติตัวยังงัยตอนอยู่กับเขา คือตอนนี้เค้าตัดขาดเราเเล้วอ่ะ (คิดเองเออเองว่าเราด่าเค้า)
ใจจริงคือเราไม่อยากคุยกับเค้าอ่ะ กลัวปัณหาเกิดซ้ำๆอีกอ่ะค่ะ **ที่เราได้นิสัยเเรงๆก็มาจากเขาส่วนหนึ่ง คือเขาชอบทะเลาะกับพ่อ เเล้วใช้คำพูดเเรง เเรงจริงๆค่ะ ด่ายันโคตรเง้าเลย เเต่เราไม่กล้าพูดว่าเราได้มาจากเค้าเดี๋ยวเค้าคิดว่าเราด่าเค้าว่าผิดอีก)
เราพิมพ์ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือเราจนปัณญาจริงๆ คิดไม่ออกเเล้วว่าต้องทำยังงัย ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ช่วยที่ค่ะ เราปัณหากับแม่บ่อยมากกๆ
คือว่าเราอยู่ม.4 เรารับรู้เรื่องราวเกินกว่าเด็กคนนี้จะรับไหว เรื่องครอบครัว เรื่องความรัก เรื่องเพื่อน มันรุมเข้ามาที่เราตู้มเดียวเลย เราไปไม่ถูกจริงๆ ตอนนี้คือเราอยู่ที่บ้านกับแม่สองคน แม่เรียกเราไปปิดร้าน(บ้านเปิดร้านขายของชำ)พอเรียกเราไปเราก็ออกไป ถามแม่ว่าทำไมไม่โทรตามน้อง ต้องบอกก่อนว่าเรามีปัณหากับน้อง เเม่เลยคงคิดว่าเราเเควะน้อง เเม่เลยด่าเรา เราก็อธิบายว่าเราถามเฉยๆ เเม่ก็รั้นคิดว่าเราด่าน้องเเควะน้อง เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำบางครั้งมันทำให้แม่เสียใจ เเต่เราไม่ได้มีเจตนาจริงๆ เราเเค่ถาม เรื่องมันลามไปจนเเม่เราคิดว่าเราด่าเค้า คือเราพยายามพูดกล่อมเขาต่างหาก คือแม่ไม่ฟังเราเลยจริงๆ ตอนนี้คือแม่พูดกับเราว่าถ้าไม่ให้ความเคารพเขาก็ไม่ต้องนับถือเขา(ความจริงหยาบกว่านี้มากๆ) คือเราเป็นคนเสียงเเข็ง บางครั้งแม่ถามมาเราก็ตอบแต่แค่เสียงมันแข็ง แม่ก็หาว่าเราใส่อารมณ์ คือจริงๆเราอารมณ์ดีด้วยซ้ำ แต่แม่ไม่เข้าใจ เราเลยตัดปัณหาโดยการคุยกับเค้าให้น้อยที่สุด แต่มันก็มีปัณหาอีก แม่คิดว่าเราโกรธเค้าเกลียดเค้า คือเราไม่อยากมีปัณหาจริงๆ อ่ะเราเลยคุยกับเค้า ว่าเราไม่อยากมีปัณหาจริงๆ เราพูดไปบางครั้งมันก็แรงจริงๆแหละ ปัณหาก็เกิดอีกเเล้ว คิดว่าเราไม่นับถือเค้าเเล้ว บางครั้งก็งงจริงๆ แม่เเค่ต้องการให้เรานับถือเขา ยอมเขา ทำตามที่เขาสั่งหรอ เรารักแม่เราเทิดทูนแม่อยู่เเล้ว เเต่เค้าไม่เข้าใจเราจริงๆ
สิ่งที่ยากให้ทุกคนช่วยคือ
-เราคุยปกติดีมั้ย หรือว่าคุยกับเค้าให้น้อยลง(แต่อย่าลืมว่าถ้าเราคุยปกติปัณหาก็ตามมาติดๆ)
-เราต้องปฏิบัติตัวยังงัยตอนอยู่กับเขา คือตอนนี้เค้าตัดขาดเราเเล้วอ่ะ (คิดเองเออเองว่าเราด่าเค้า)
ใจจริงคือเราไม่อยากคุยกับเค้าอ่ะ กลัวปัณหาเกิดซ้ำๆอีกอ่ะค่ะ **ที่เราได้นิสัยเเรงๆก็มาจากเขาส่วนหนึ่ง คือเขาชอบทะเลาะกับพ่อ เเล้วใช้คำพูดเเรง เเรงจริงๆค่ะ ด่ายันโคตรเง้าเลย เเต่เราไม่กล้าพูดว่าเราได้มาจากเค้าเดี๋ยวเค้าคิดว่าเราด่าเค้าว่าผิดอีก)
เราพิมพ์ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือเราจนปัณญาจริงๆ คิดไม่ออกเเล้วว่าต้องทำยังงัย ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ