เราจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ให้ลืมสิ่งเลวร้ายที่เคยโดนจากบุพการีคะ

สวัสดีค่ะ เราอายุ19 ลูก1คน เราเครียดมากๆ บ้านเราเหมือนนรก แม่ด่าเราทุกวัน ด่าเราว่า กระ*รี่ ไปนอนแบให้เค้าเย็*ฟรีๆ มากหรอ xีสั่น ร่า*คว* สารพัดค่ะ ด่าดังๆให้ชาวบ้านได้ยิน (เราอยู่เป็นหมู่บ้าน บ้านติดๆกัน) เราโดนด่า โดนกระทืบตั้งแต่เรียนป.3 เพราะย้ายมาอยู่กับแม่ตอนป.3 เราโดนแบบนี้มาตลอด ตอนเรียนมัธยม  ห้ามกลับบ้านเกิน5โมง เสาร์-อาทิตย์ ปิดเทอม ไม่ให้ไปเที่ยวไหน ไม่ให้เงินไว้ เราก็ทนอยู่มาได้ตลอด ม.4เราทนไม่ได้ ผลการเรียนเราเริ่มตก ก่อนหน้านี้เราเรียนเกรดอยู่ 2.83 แม่เห็นเกรด แม่ฉีกกระดาษทิ้งเลยค่ะ เราอยากเรียนสายอาชีพแต่แม่ไม่ยอม กลัวเราเรียนไม่จบ ท้องไม่มีพ่อ พอเข้าม.ปลาย เราไม่สนใจเรียนเลยค่ะ แม่ด่าเรามั่วผู้ชายทุกวัน ทั้งที่เราไม่เคยมีผัว จนเราอยากทำตามที่แม่ด่า เรามีผัวค่ะ พอเรามี แม่เราก็หนักขึ้น เราก็ทนไม่ไหว หนีออกจากบ้าน หลังจากนั้นแม่ให้ทางครอบครัวแฟนมาหมั้น แต่วันหมั้นแม่ไม่มา พอได้เงินหมั้นมา เราไม่ได้ซักบาทค่ะ พอเราเอาเงินกลับมาบ้าน แม่ฉีกซองใส่เงินทิ้ง ไปข้างนอกเลยค่ะ เราก็ไม่ได้อะไร แต่พอหลังจากหมั้น เราคิดว่าอะไร อะไรจะดีขึ้น แต่ไม่ค่ะ เราไปไหนมาไหนกับแฟนไม่ได้เหมือนเดิม เราไปหาแฟนไม่ได้ เราไปเที่ยวกับแฟนไม่ได้ แค่ไปรับจากโรงเรียนก็ไม่ได้ค่ะ เรามีคำถามในหัวเต็มไปหมดว่าทำไมหมั้นแล้วทำอะไรไม่ได้เลย พอม.5เราท้อง แม่เรารับไม่ได้ จะพาไปทำแท้ง แฟนเราตามไปห้าม เราถึงไม่ได้ทำแท้ง พอเราคลอดลูก แม่ให้ฝั่งผู้ชายมาแต่ง เดี๋ยวเพิ่มเดี๋ยวลดสินสอด และก็กดดันแฟนหนูมากๆ (หนูได้ไปอยู่กับแฟนช่วงท้อง7เดือน หลังจากคลอดก็พ่อแม่ก็รับกลับมาอยู่บ้านเพราะกลัวเค้าไม่มาแต่ง) พอแฟนเราพอแฟนเราไม่ไหว เค้าก็เลิกกับเราค่ะ แต่คอยช่วยเหลือเราเงียบๆตลอด จ่ายค่าเสียหายมา3หมื่น เราคิดว่างานแต่งคงจะล้มเลิก แต่ไม่ค่ะ พ่อแม่กลัวขายหน้า จัดงานแต่งต่อ ให้เราแต่งกับเพื่อนค่ะ แต่งแบบหลอกๆ แต่สุดท้ายแม่บังคับเราให้คบกับเพื่อนคนนี้ แม่มองว่าดี เราคบค่ะ เพราะอยากลองเชื่อแม่ ชีวิตอาจจะดีขึ้นแต่ไม่ค่ะ หนูเหมือนตกนรก แฟนใหม่หนูไม่โอเคเลยค่ะ แต่หลังๆเริ่มดีขึ้น แม่ก็ไปคุยกับทางบ้านแฟนใหม่ให้มาขออะค่ะ บ้านแฟนใหม่ก็โอเค แต่พอมาช้า แม่เริ่มไม่โอเค รู้สึกว่าบ้านนี้กรอบ เป่าหูให้เราเลิก แต่เราก็ไม่เลิก สุดท้ายเค้าบอกเราติดคว*ค่ะ ทั้งๆที่เค้าเป็นคนให้เราคบกับคนนี้ เราเหนื่อยมากค่ะ เมื่อวานเราคุยกับเค้าขอออกไปใช้ชีวิตเอง เค้ายอมค่ะ แต่ต้องส่งให้เค้าเดือน9,000ค่าเลี้ยงลูกให้ และด่าเราตามหลังว่า ดีและไม่ต้องมาขอส่วนบุญกูแด* อยู่เหมือนพวกสัมภเวสี ล้างผลาญ อะไรแบบนี้ คือโดนด่ามาตลอด จนขอออกไปอยู่ข้างนอก ก็ยังโดนด่าปิดท้ายอีก พอวันนี้เราบอก15เราย้ายนะ เค้าด่าเรา มันเงี่ย*มากหรอะถึงต้องรีบไป สงสัยอยากไปเป็นกระ*รี่ นอนให้เค้าเย็*ฟรีๆ ทำไมไม่พูดล่ะ อมคว*คาปากไว้อยู่หรอ xีสั่นรีบไปให้เค้าเย็* แล้วก็ตบเรา ทุบเรา เอาของทุ่มหัวเรา เราเครียดมาก เรากลัวเราทำอะไรไม่ขึ้นเพราะแม่ด่าเราแช่งเราทุกวัน เค้าเคยบอกว่าเค้าสามารถฆ่าหนูได้ เค้าจะประจานหนูลงเฟซบุ๊ก สารพัดค่ะ หนูควรยังไงต่อไปดีคะ หนูอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่แบบคิดบวกค่ะ และพยายามมองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กค่ะ ทุกครั้งที่กลับไปคิด หนูร้องไห้ หนูเครียด หนูกลัว หนูมานั่งคิดว่าหนูเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ มันบั่นทอนการใช้ชีวิตหนูมากค่ะ (หนูเคยไปทำงาน แม่โทรด่าหัวหน้าหนูที่ให้เข้าดึก หนูต้องลาออก หนูเรียนแต่หนูกิจกรรมไม่ครบ เลยต้องอยู่อีกครึ่งเทอม แม่โทรไปด่าครู หนูปวดหัวมากค่ะ)
(ครั้งนึงที่จำไปจนตายค่ะ เป็นภาพติดตาก่อนหลับทุกคืน พ่อแม่รุมกระทืบเรา แม่เอาตีนเหยียบหัวแล้วจิกผม ทุบๆหัวเรา เราทนไม่ไหวเรากรี๊ด พ่อบอกให้ปล่อย ดีใจมากค่ะที่พ่อช่วย แต่ไม่ค่ะ ประโยคหลังจากคำว่าปล่อยคือ 'เดี๋ยวกูเอง' แล้วก็มากระชากหัวเรา ตบเราหัวโขกกำแพง) ช่วยแนะนำเราทีนะคะ ว่าเราจะลืมเรื่องพวกนี้ยังไง