เราไม่ใช่คนสวยไม่ใช่คนดีอะไรตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้เราไม่เคยคบกับใครเราอยู่เป็นโสดมาตลอดเพราะเราคิดว่าถ้ายังไม่เจอเจ้าชายในฝันคนที่เพอร์เฟคในทุกๆอย่างเราก็จะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปเรื่อยๆ... เราผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายมากับพ่อแม่นั่นก็คือครอบครัวของเรา เราหวังมาตลอดว่าสักวันจะเจอผู้ชายดีๆคนนั้น จนลืมคิดไปว่าไม่มีใครเกิดมาดีทุกอย่าง
ในทุกๆครั้งที่เรามีความรักเราจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนตลอดเข้าไปในฐานะเพื่อนน้องหรือคนรู้จักแต่นั่นแหละเราอาจจะไม่ได้เกิดมาสมหวัง
เมื่อสักครู่ได้นั่งโง่ๆว่างๆอยู่คนเดียวในห้องเลื่อนดูFacebook ไปๆมาๆคิดว่าทำไมนะ? ทำไมเราถึงไม่มีใครจนต้องไปหยุดที่ภาพๆนึงเป็นภาพผู้ชายคนนึงที่เมื่อก่อนเราไม่เคยสนใจเขาเลยผู้ชายคนนี้เมื่อ3ปีที่แล้วเขาเคยพยายามหาช่องทางติดต่อเราจนเราได้คุยกันเขาเป็นผู้ชายคนนึงที่เราไม่เคยสนใจเขาเลยไม่เคยมองเห็นเขาจนวันนึงเขาหายไปเราถึงได้รู้ตัวว่าเขาพยายามทำทุกอย่างสารพัดทั้งทำอาหารตามเราถ่ายรูปอาหารที่เราทำแล้วเขาทำตามส่งมาให้ดูมันเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เราไม่เคยมองเห็นเลยเราคิดถึงคุณนะแต่ตอนนั้นมันไม่ใช่เวลาของเราจริงๆหลังจากมองรูปๆนั้นสักพักนึกถึงอดีตของเรากับเขาเราก็เลื่อนไปเจอรูปผู้ชายคนนึงอีกคนๆนี้เราจำเรื่องเรากับเขาได้ทุกอย่างเขาดีกับเรามากมากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้เราได้เรื่องเรากับเขาที่มันต้องจบไว้แค่สถานะคนคุยเพราะเราเอง... วันนั้นเมื่อ4ปีที่แล้วเขาถามเราว่าเราก็รู้จักกันมานานแล้วนะรู้สึกมากกว่าเมื่อก่อนบ้างไหม? เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเราเด็กไปหรือเปล่าที่ปากแข็งพูดอย่างเย็นชาไปว่า‘’ก็ไม่รู้สึกอะไรเฉยๆเหมือนเดิมเหมือนวันแรกที่รู้จักกัน’’ หลังจากวันนั้นเขาก็หายไปเลยจนวันนี้แหละที่เลื่อนดูชาวบ้านไปเรื่อยดันมีรูปเขาขึ้นมาในวันเหงาๆแบบนี้รูปเขาถ่ายคนเดียวเหมือนเดิมสถานที่เดิมๆแต่สถานการณ์และความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมตอนแรกๆที่พวกเขาค่อยๆหายไปเราไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะก็อย่างที่บอกว่าเรารอเจ้าชายที่เพอร์เฟคจนลืมไปว่านี่คือโลกความจริงไม่มีเจ้าชายให้เราหรอกเรายอมตัดทุกคนที่เข้ามาเพื่อคนๆเดียวสุดท้ายเจ้าชายในความฝันบ้าๆบอๆก็ไม่เลือกเราตลอดเวลา5ปีที่เรารอเขาเราตัดทุกๆคนที่เข้ามาจนตอนนี้เราไม่เหลือใครแล้ว
คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจนั่นแหละดีที่สุดแล้ว
ในทุกๆครั้งที่เรามีความรักเราจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนตลอดเข้าไปในฐานะเพื่อนน้องหรือคนรู้จักแต่นั่นแหละเราอาจจะไม่ได้เกิดมาสมหวัง
เมื่อสักครู่ได้นั่งโง่ๆว่างๆอยู่คนเดียวในห้องเลื่อนดูFacebook ไปๆมาๆคิดว่าทำไมนะ? ทำไมเราถึงไม่มีใครจนต้องไปหยุดที่ภาพๆนึงเป็นภาพผู้ชายคนนึงที่เมื่อก่อนเราไม่เคยสนใจเขาเลยผู้ชายคนนี้เมื่อ3ปีที่แล้วเขาเคยพยายามหาช่องทางติดต่อเราจนเราได้คุยกันเขาเป็นผู้ชายคนนึงที่เราไม่เคยสนใจเขาเลยไม่เคยมองเห็นเขาจนวันนึงเขาหายไปเราถึงได้รู้ตัวว่าเขาพยายามทำทุกอย่างสารพัดทั้งทำอาหารตามเราถ่ายรูปอาหารที่เราทำแล้วเขาทำตามส่งมาให้ดูมันเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เราไม่เคยมองเห็นเลยเราคิดถึงคุณนะแต่ตอนนั้นมันไม่ใช่เวลาของเราจริงๆหลังจากมองรูปๆนั้นสักพักนึกถึงอดีตของเรากับเขาเราก็เลื่อนไปเจอรูปผู้ชายคนนึงอีกคนๆนี้เราจำเรื่องเรากับเขาได้ทุกอย่างเขาดีกับเรามากมากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้เราได้เรื่องเรากับเขาที่มันต้องจบไว้แค่สถานะคนคุยเพราะเราเอง... วันนั้นเมื่อ4ปีที่แล้วเขาถามเราว่าเราก็รู้จักกันมานานแล้วนะรู้สึกมากกว่าเมื่อก่อนบ้างไหม? เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเราเด็กไปหรือเปล่าที่ปากแข็งพูดอย่างเย็นชาไปว่า‘’ก็ไม่รู้สึกอะไรเฉยๆเหมือนเดิมเหมือนวันแรกที่รู้จักกัน’’ หลังจากวันนั้นเขาก็หายไปเลยจนวันนี้แหละที่เลื่อนดูชาวบ้านไปเรื่อยดันมีรูปเขาขึ้นมาในวันเหงาๆแบบนี้รูปเขาถ่ายคนเดียวเหมือนเดิมสถานที่เดิมๆแต่สถานการณ์และความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมตอนแรกๆที่พวกเขาค่อยๆหายไปเราไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะก็อย่างที่บอกว่าเรารอเจ้าชายที่เพอร์เฟคจนลืมไปว่านี่คือโลกความจริงไม่มีเจ้าชายให้เราหรอกเรายอมตัดทุกคนที่เข้ามาเพื่อคนๆเดียวสุดท้ายเจ้าชายในความฝันบ้าๆบอๆก็ไม่เลือกเราตลอดเวลา5ปีที่เรารอเขาเราตัดทุกๆคนที่เข้ามาจนตอนนี้เราไม่เหลือใครแล้ว