รู้สึกว่าการทำงานทุกวันนี้เหมือนกระโถนท้องพระโรง

ณ ช่วงนี้เวลานี้เจ้าของกระทู้ช่างอัดอัดหัวใจมากๆ เหมือนความรู้สึกข้างใจจะระเบิดออกมาได้ทุกๆวินาที ลองนึกภาพตามนะคะ ว่าเราต้องอดทนแค่ไหน เจ้าของกระทู้ทำงานที่นี่มาเข้าปีที่ 6 เปลี่ยนหัวงานงาน 2 คน แต่ช่วงสมัยจะต้องปรับตนเองตามให้ทันคนอื่นเสมอๆ ทำงานทุกอย่างกระทั่งแม่บ้านสำนักงานจนหน้าที่ประจำ เพียงตำแหน่งที่เข้ามาคือเจ้าหน้าที่สำนักงาน ช่วงหลังเปลี่ยนตำแหน่ง แต่เพื่อนร่วมงานยึดติดตำแหน่งเดิม ให้ทำงานเดิมๆจนเหมือนแบกรับทุกๆงานไว้ที่คนๆเดียว มีคนเข้ามาทำงานด้วยกันเพิ่มมากขึ้นทุกปี แต่หัวหน้าไม่เคยคิดแบ่งงาน จนเพื่อนร่วมงานต่างพากันไม่ทำอะไรต้องรอแต่เราคนเดียว ลาป่วย ลากิจ งานไม่มีทางเดินต่อต้องรอให้กลับไปทำงาน เหมือนต้องรอเราคนเดียว และชอบพูดว่าเราสำคัญหากไม่มีเราแย่เลย ซึ่งคำพูดนี้มันรู้สึกเจ็บปวดข้างใน ทำไมเราไม่มาก็ไม่มีคิดจะแบ่งเบาเราบ้าง เรียนรู้งานบ้าง เหตุผลอะไรที่ต้องรอเราคนเดียว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรทุกคนจะต้องมาให้เรามีส่วนร่วมตลอด งานเร่ง งานด่วน งานแก้ คือเหมือนเป็นที่รองรับอารมณ์ของทุกคนในสำนักงาน จนทุกวันนี้ไม่อยากไปทำงาน ไปสาย ไปไม่ทันเวลา แต่ใครไม่เคยบ่นว่าเรามาสาย แต่ทุกคนมักรอให้เราไปทำงาน งานที่ใครๆก็ไม่อยากทำ