ไม่ชอบไปเข้าค่าย

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เป็นคนที่นอนกับพ่อและแม่มาตั้งแต่เกิด เราต้องประถมเป็นคนที่อยากไปเข้าค่ายมากก พอมาเริ่มขึ้น ม.1 เราได้ไปนอนบ้านญาติแล้วเหมือนมีลูกเขยเขาหรือใครก็ไม่รู้เพิ่งเสียชีวิตไปแล้วเขาเอารูปที่ไว้หน้าศพมาตั้งไว้ในห้องนอนที่เราต้องไปนอน ตอนนั้นเรากลัวมากกเราจ้องอยู่ตลอดเวลาจนร้องไห้ออกมาเราเลยโทรหาแม่แล้วให้แม่มารับจากนั้นนอนบ้านใครไม่ได้เลย เวลานอนก็ต้องนอนกับพ่อกับแม่เท่านั้น จนมา ม.2 เราต้องไปเข้าค่าย 3 วัน 2คืน ก่อนเข้าค่ายเราคิดหนักมากกเพราะไม่อยากไป แอบร้องไห้ทุกคืน เราไม่อยากไปเลย เราบอกพ่อบอกแม่ แต่เขาเหมือนคิดมากก บางครั้งก็ทะเลาะกัน จนไม่อยากบอกใครบอกใครใครๆก็ล้อกันไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราเคยคิดสั้นนะแต่ทำไม่ลง พ่อเคยบอกว่าต้องหัดไว้เผื่อโตไปจะได้อยู่คนเดียวเป็นเรารู้นะแต่แค่ตอนนี้ยังไม่พร้อมยังทำใจไม่ได้  เราแอบร้องไห้  ต้องทน พอก่อนไปค่าย 1 วัน แม่เราเก็บเสื้อผ้าเราได้อย่างดี  ดูเหมือนเขาอยากให้เราไปมากก เราอยากร้องไห้นะ แต่ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ เราอยากทำเพื่อพ่อกับแม่เราต้องทนมากก แต่ทำไมเราไม่ความอดทนเลย เราไม่สู้  เราไม่โต เราบอกตัวเองเสมอว่า  โตแล้วนะม.2แล้ว ทำไมเพื่อนถึงอยากไปกัน แต่ทำไมเราไม่อยากไปว่ะ เราก็มีเพื่อนสนิทนะ  เราติดครอบครัวเกินไปใช่ไหม หรือติดบ้านเกินไป เราคิดอยุ่อย่างนี้ทุกวัน พอถึงวันเข้าค่าย ตื่นมาเราอาบน้ำเพราะกับน้ำตา ตอนพ่อแม่เราไปส่ง เราก็ร้องไห้แต่เราก็แก้ตัว แต่พ่อแม่ก็รู้อยู่ดี  พอไปอยุ่กับเพื่อนก็ต้องเช็ดน้ำตาแล้วก็ต้องนั่งขำกับเพื่อนแบบในใจร้องให้แถบตาย แต่ภายนอกต้องนั่งขำ พอตอนขึ้นรถเราเห็นสนุกกันมากกแต่ทำไมเราไม่สนุกเลย เราแอบนั่งร้องไห้ข้างริมหน้าตานั่งเพลงก็แล้ว พอใกล้จะถึงค่ายแม่ก็โทรมาบอกว่าเขาทะเลาะกับพ่อซึ่งเรานั้นข้ามเขาได้เพราะพ่อเราถ้าทะเลาะกับแม่เขาชอบอารมเสียโกรธส่วนแม่ชอบหนีไปที่อื่นซึ่งเราห้ามเขา2คนได้ เพราะเราวางสายจากแม่ไปเราร้องไห้หนักเป็นห่วงเขามากกเราเลยบอกเพื่อนเพื่อนก็ปลอบใจแต่เราก็ยังร้องไห้อยุ่ดี พอถึงที่ค่ายค่ายแบบโหดมากกเราไม่อยากอยู่เราอยากกลับเราไม่อดทนแต่มันไม่ไหวจิงงพอถึงต้องรวมกองมันร้อนมากกเราตะเป็นลมเราเลยบอกครูเขาเลยบอกว่าไหวไหมถ้าไม่ไหวไปนอนเขาบอกว่าเราหน้าซีดมากซีด เขาเลยเอาเครื่องวัดความดันมาพอวัดเสร็จกลับว่าเราความดันสูง เเละหายใจเร็วเกิน  ครูเขาเลยไปตามครูที่ปรึกษาเขามาหาเราซึ่งเรานั้นเคยเป็นเกือบเป็นโรดซึมเศร้ามาก่อนแต่ได้ครูที่ปรึกษาคนนี้แหละถึงเราหายเขาเลยรู้ว่าเราเป็นคนยังไง พอครูเขามาตามครูที่ปรึกษาเราครูที่ปรึกษาเลยพาเรามาเปลี่ยนชุดลำลองเพราะเราใส่ชุดนตรอยุ่ เราไปเปลี่ยนที่ห้อง ซึ่งที่เขาก็ไม่คนอยุ่ครูอยุ่ข้างนอก เราเลยร้องไห้ไปเปลี่ยนเสื้อไปพอเสร็จเราเลยออกมาข้างนอกมาหาครูแต่ครูเขาคุยโทรศัพท์อยู่เราเลยนั่งรอครูเราตะเล่าเรื่องเราให้เขาฟังพอเขาคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเราเล่าให้เขาฟัง พอเล่าเสร็จเราเลยบอกครูว่าอย่าไปบอกใครนะครูหนูพูดให้ครูฟังมากกว่าเล่าให้พ่อแม่ฟังกว่าอีก  ครูเลยบอกว่าให้เราไปนอนห้องพยาบาล ครูคนนี้เป็นครูที่ดีมากก เราเข้าใจเรา เเละรับฟังเราตลอด แต่ไปห้องพยาบาลที่ค่าย  มีครูพยาบาลที่โรงเรียนเรามาด้วยซึ่งเรากับเขาไม่ถูกกัน เพราะเรื่องที่เราเกือบจะเป็นโรดซึมเศร้า ทุกคนอาจจะงงว่า เกี่ยวอะไรกับเขา  ตอนม.1ที่มาอยู่โรงเรียนใหม่ตามจิงเราไม่ได้จะมาเรียนที่โรงเรียนนี้อยุ่แล้วเราอยากไปอีกโรงเรียนหนึ่งตามพอ่บังคับ เราเลยต้องแอบไปอยู่ห้องพยาบาลที่โรงเรียนบ่อยๆ เพื่อจะได้กลับบ้าน  กลับมาเรื่องที่ค่าย  ครูพยาบาลคนนี้เขาเป็นคนปากมาก พอเราไปอยู่ห้องพยาบาลที่ค่ายเขาพุดว่า เด็นคนนี้อีกแหละ มาอีกแล้วหรอ เราก็ยิ้มแบบย้ำตาคลอเบ้า  แล้วครูที่ปรึกษาดูเราไปเรื่อยๆ เราก็แอบร้องไห้บ้างง  แล้วเราเหนื่อยเราเลยนอน พอตื่น ครูบอกอยากกลับบ้านไหม เราเลยบอกว่าอยากกลับมากก เขาเลยบอก ลองโทรหาพ่อไหม  ตอนแรกเรากลัวว่าโทรไปพ่อจะไม่ให้กลับแน่ๆ พอครูไปคุยโทรศัพท์กับพ่อข้างนอก พอครูกลับมาบอกเราว่า เราได้กลับบ้านเราดีใจมากก แต่เราก็แอบเสียใจกลัวไม่ผ่าน แต่ครูบอกว่าไม่ต้องกลัวผ่านอยุ่แล้ว ครูบอกว่าพ่อจะมารับตอนเย็น  เขาเลยให้เราไปกินข้าวก่อนเราเลยไป พอพ่อกับแม่มารับ พ่อเราบอกว่า เขาดีกับแม่แล้ว แล้วแถมแม่ร้องไห้ด้วยเพราะคิดถึงเราพ่อแม่เราเลยไม่ได้พุดเรื่องเข้าค่าย พอมาเปิดเทอมที่สอง เราเรียนวิทซึ่งครูวิทเขาล้อเราว่า ร้องไห้คิดถึงแม่ ใครน่าาาา แล้วเพื่อนเราก็ชี้แล้ว  เราอยากจะร้องไห้มากก แต่ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ มันเลยทำให้เราเกียดชุดเนตรนารี และวันพุธที่สุด แล้วคาบเนตรนารีก็เหมือน จนเรามาตั้งกระทู้คำถาม ไว้ เราพิมทั้งน้ำตา  แอบแม่ร้องไห้ ขอบคุนนะที่มาอ่าน