คือเป็นคนที่คิดมากคนหนึ่ศึ่งมีปมอยู่ตัวมาตั้งแต่เด็ก คือตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับปู่กับย่า เราไม่เคยสงสัยเรื่องพ่อแม่เพราะเรารักปู๋กับย่ามาก พ่อปู่เสีย เราเรียนจบอนุบาลสาม ย่าเราก็ให้เราย้ายมาเรียนที่บ้านเกิด (รร.ในชุมชม) เราก็เริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมเราไม่มีพ่อแม่มาส่งที่โรงเรียนแบบเพื่อนมีแต่ย่าที่ปั่นจักยานพังๆมาส่งุกเช้า ย่าเป็นคนที่ดูแลเราทุกอย่างจนโตมา เรากับนิสัยไม่ค่อยดี เอาแต่ใจไม่ได้ตามใจก็เงียบ พอประมาณป.1 พ่อก็กลับมาอยู่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อนย่ากับเรา เพราะปู่ก็เสียแล้ว เราจะเรียกย่าว่าแม่เสมอ เพราะเราไม่รู้ว่าแม่เราคือใคร จำความได้พ่อไม่เคยพดเพราะด้วยเลย ใช้แต่คำหยาบๆ แต่พ่อก็ยังทำหน้าที่พ่อ เหมือนอยู่ทุกๆวันแค่ให้ตังค์ไปโรงเรียนเลิกงานก็ซื้ออาหารถุงมาให้ย่ากับเรากินกันสองคน เราไม่สนิทกับพ่อ เราตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ ทำไมพ่อไม่ใส่ใจสนใจเราเท่าพี่อีกคน พ่อไม่อ่อนโยน พ่อไม่พูดเพราะชอบเสียงดัง จนเราประมาณ ป.5 ก็มีผ็หญิงอายุราวๆ 30-40 เดินเข้ามาในห้องเรียนเราขณะที่เราเรียนอยู่และได้เรียกว่า คนไหนน้อง.....แม่มาหานะลูก หนูงงๆ รีบวิ่งไปบอกพี่สาวที่เป็นญาติว่ามีคนมาหาเขาเอาพระมาด้วย แม่ก็ซื้อขนมมาให้ให้ตังค์ด้วย500บาท แมท่บอกว่าแม่เป็นแม่เราเรากับบ้านเอาตังค์500ไปไว้ก้ับย่าบอกย่าว่าเขาบอกว่าเป็นแม่เอาตังค์กับขนมมาให้ด้วย ย่าเราก็แค่ยิ้มและพูดว่า แม่มันมาหาแล้วย่าก็เอาข้าวเหนียวลำใยมาให้เรากิน ต่อจากนี้เราก็คิดหนักดเพราะเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ พอประมาณป.6 ในขณะที่พักกลางวันทานข้าวที่ฉโรงอาหารกับเพื่อน เพื่อนก็ได้พูโขึ้นว่า .....เป็นลูกเมียน้อยหรอ เราก็ งง เราก็ถามเพื่อนว่าทำไมพูดแบบนี้ ขนนาดเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำ เราถามเพื่อนว่ารู้ได้ไง เพื่อนก็ไม่บอกเพื่อนกลัวเราไปด่าคนที่บอก เพราะเราเป็นคนอารมณ์ร้อน พอถามไปมาๆเพื่อนก็บอกว่า เป็นลูกพี่ลูกน้องของเราเอง เขาอายุห่างเราแค่ปีเดียว เราไม่ค่อยถูกกะเค้า พอเรากลับมาบ้านเราไม่คุยกับใึร เราเอาเก็บมาคิดในใจทุกๆวัน ซึมทกๆวัน เราเป็นคนร่าเริง เวลาเป็นอะไรเพื่อนก็ไม่ค่อยรู้ พ่อกับย่าก็ไม่สนใจ
จนเราโตมาถึงปัจุบัน ว่าทำไมชีวิตเราแย่แบบนี้ มีสิ่งเดียวที่เรารับไม่ได้คือการเป็นลูกเมียน้อบ เราเกียจพ่อแม่ทำไมพ่อแม่ทำแบบนี้ เราไม่กล้าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยถ้าไม่สนิทจริง เลวาไปสมัครเรียนเขาให้กรอกข้อมูลทีไรเรากฌหนักใจทุกที เราคิดทุกวันว่าทำไมเราถึงต้องมาเป็นลูกเมียยน้อย ในใจเราแค่ทำทุกวันเพื่อย่า เพราะย่ารักเรามากมากจนเท่าชีวิตกลับบ้านค่ำย่าก็กินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว สาเหตุที่มาสอบถามพันทิพวันนี้คือ เมื่อกี้เรานั่งพิมพ์งานอยู่พ่อก็มายินดูแล้วก็พูดว่า ทำไมเก่งจังน้ำเสียงแบบเอ็นดูดูอบอุ่น ซึ่งเราไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้กับพ่อสักครั้งในชีวิตเราไม่ชินเราไม่ชอบด้วยเราไม่อยากให้พ่อมาทำดีกับเราเพราะเรารับสภาพชีวิตของการเป็นลูกเมียน้อยไม่ได้ พ่อจะเคยคิดบ้างไหมว่าเราโตขนาดนี้แล้วจะคิดเรื่องครอบครัวหรือเปล่าพ่อไม่เคยสนใจเลย..... ในบางเวลาก็ไม่มีใครรับฟังเรื่องที่เราอยากจะพูดอยากจะระบายมันอึดอัดในหัวใจมาเป็นปีๆ