เริ่มไม่เห็นค่าตัวเอง

ตามหัวกระทู้เลยค่ะ ช่วงนี้เราสังเกตตัวเองว่าเราเริ่มไม่เห็นค่าตัวเองรึป่าว คือคุณพ่อเราเสียไปเมื่อ2เดือนก่อนและเรากำลังจะสร้างบ้านใหม่แล้วต้องขนของหลายอย่างแล้วเราต้องไปรรด้วยแม่ก็เลยให้ป้าบินมาช่วยเก็บของเพราะแม่เก็บคนเดียวไม่ไหวอยู่แล้ตอนแรกเราก็หงิดใจว่าทำไมแม่ถึงเรียกป้ามาทั้งๆที่มีเราแล้วเราคิดว่าแม่คงเห็นเราไม่เอาไหนช่วยเหลืออะไรไม่ได้แต่เราก็หยุดความคิดนั้นแล้วบอกตัวเองว่าเราก็ไปรรแม่ก็อยู่คนเดียวไม่มีใครช่วบเราก็เลยพอไม่คิดแล้วแต่เมื่อเย็นนี้เลยเรากำลังล้างถ้วยแล้วป้ากับแม่นั่งกินข้าว น้าข้างบ้านเอาของมาให้แม่แล้วถามแม่ของเยอะเหมือนกันนะถ้าไม่ได้พี่ของแม่(ป้า)มาช่วยนะอยู่กัน2คนกับลูกเธอนี่แหละได้เหนื่อยคนเดียว คำพูดของน้าทำให้เราเกือบร้องไห้ตอนล้างจานเลยค่ะ เราแย่ขนาดนั้นเลยหรอเราเป็นพาระมากเลยหรอช่วยอะไรไม่เคยได้เลยหรอ เราไม่เคยมีดีกับเค้าบ้างเลยหรอ เหนื่อยใจจังเลยนะไม่เคยอยากคิดแบบนี้กับตัวเองเลยแต่มันคิดจนเครียดจนร้องไห้ เราแปลกไปจากคนปกติไหมคะเราเสี่ยงเป็นอะไรไหม