เราชอบโดนพวกผู้ใหญ่ด่าค่ะ ไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้นักหนา เหนื่อยใจมากค่ะทุกวันนี้ ส่วนมากมักจะเป็นแม่ค่ะที่ชอบไปเล่าให้คนอื่นฟังแล้วคนอื่นก็มาด่าเราคนเดียว
เรื่องมันมีอยู่ว่า บ้านเราขายของค่ะ ทำร้านก๊วยเตี๋ยวและขายของชำ เราเป็นคนที่ไม่ได้ออกไปช่วยแม่ขายเลย เพราะเราเป็นคนขี้อายค่ะ แต่ลูกค้าก็ไม่ได้เยอะนะคะ สักชั่วโมงนึงจะเดินเข้าร้านมาคนนึง เราเลยคิดว่าเราไม่ออกไปขายดีกว่าหรือไปเสริ์ฟเพราะด้วยความที่เราเคยออกไปช่วยขาบแล้วเจอพวกคนแก่โรคจิตชอบแซวหลังจากนั้นก็ไม่ออกไปอีกเลย ทำแต่งานบ้านอยู่บ้านค่ะ จนแม่บ่นว่า ทำไมไม่มาช่วยกูขายบ้าง จะทพตัวขี้เกียจไปถึงไหน ช่วยแม่ไม่ได้รึไง กุละเหนื่อยแทบตาย(ความเป็นจริงคือ แค่นอนเปลแล้วก็รอลูกค้า เหนื่อยแค่ตอนลวกเส้น) เห้อออ คือเราเหนื่อยอะ เราไม่อยากจะมีปัญหากับแม่ แล้วพอแม่ไม่พอใจเรา แม่ก็ชอบไปเล่าให้พวกป้าๆน้าๆฟัง กลายเป็นว่าพวกป้าๆพวกนั้นก็ด่าเราตอนเห็นหน้าเราก็ด่า แล้วก็สั่งสอน โดนลุมด่าจนแบบ เรารีบเดินออกมาอะ(ไม่กล้าเถียง เพราะเถียงไม่ได้)แลเวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปร้องไห้ แล้วตัดพ้อกับชีวิตตัวเอง ทำไมต้องเกิดมาเป็นคนขี้อาย ทำไมต้องเกิดมาเป็นคนที่มีปัญหา ทำไมต้องโดนด่ากนักขนาดนี้ ทำไมชอบถูกวิจารย์ตลอด ทำไมทุกอย่างในชีวิตถึงเป็นแบบนี้ ตัดพ้อกับตัวเองตลอด ตั้งแต่เล็กจนโตก็ร้องไห้แบบกลั้นเสียงไว้ตลอด ร้องไห้คนเดียว อยู่คนเดียวไม่เคยมีใครปลอบหรือมากอดเลยสักคน ตอนร้องไห้เคยคิดนะ ถ้าเรามีแฟน แฟนเราเห็นเราร้องไห้ เค้าจะกอดเราไหม ตอนนั้ต้องการใครสักคนมากอดปลอบใจมาก แต่ในความเป็นจริงอะเนอะไม่ใช่ในละคร ก็มันไม่มีใครอะ สุดท้ายก็ร้องไห้คนเดียวมาตลอดชีวิต ไม่ยอมให้ใครเห็นด้านที่อ่อนแอ
ด้านดีๆก็มีนะ เราอะชอบเป็นคนสร้างเสียงหัวเราะให้กับพวกป้าๆลุงๆนะ เป็นคนเฮฮากับคนที่สนิทด้วย เวลาลุงหรือป้าหรือน้าอามีปัญหาเราก็ชอบช่วย แต่ก็อย่างที่พระเคยทำนายไว้ให้เรานั่นแหละ เรามันเป็นคนที่สร้างคุณคนไม่ขึ้น ยามเขาทุกข์เราช่วยและดีด้วยตลอดคอยปลอบใจ แต่ยามที่เราทุกข์พวกเขามักจะมาซ้ำเติมเราอย่างไม่ใยดี พวกเขาชอบด่า ชอบสั่งสอน ทั้งๆที่เรายังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด อย่างเช่นเดินผ่านผู้ใหญ่นะต้องรู้จักก้มหัวถ้าไม่ก้มหัวก็ถูกลุมด่าว่ามารยาทไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้แล้วก็เริ่มเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกตัวเอง เวลาเห็นจานเต็มกาละมังก็จะเริ้มด่าเราอล้วว่าทำไมถึงไม่ล้างให้แม่ เห้ออ เดิมทีงานที่ ร.ร เราก็เยอะอยู่แล้ว แค่จะปลีดตัวมากินข้าวยังเสียเวลาการทำงานเลย นี่ต้องทำทุกอย่างหนักขนาดไหนถึงจะผ่านช่วงวัยนี้ไปได้ ตอนนี้เราอายุ18ปีค่ะ อยู่ม.6 ซึ่งทุกคนน่าจะรู้ว่างานม.6เยอะมาก เวลาคนอื่นด่าอะไร เราคิดเหตุผลไว้ในใจตลอดในสิ่งที่เราทำผิดเรามีเหตุผลของเรา เวลาคนอื่นด่าก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆแล้วก็ยอมรับไป ทั้งๆที่จริงๆแล้ว น้ำตาข้างในอะมันนองไปหมดแล้ว ได้สบโอกาสเดินหนีมา สุดท้ายก็จบด้วยการนั่งร้องไห้อยู่ดี เราพยายามไม่คิดมาก พยายามอดทนทุกอย่าง แต่จะทำยังไงดีค่ะ สังคมสภาพแวดล้อมรอบตัวเป็นแบบนี้ หนีไปไหนก็ไม่ได้ จะให้ทำดีแบบสมบูรณ์แบบทุกวันก็ไม่ไหว นี่เราต้องทำยังไงดีค่ะ😢😢😢
ชอบโดนพวกผู้ใหญ่ด่าค่ะ...
เรื่องมันมีอยู่ว่า บ้านเราขายของค่ะ ทำร้านก๊วยเตี๋ยวและขายของชำ เราเป็นคนที่ไม่ได้ออกไปช่วยแม่ขายเลย เพราะเราเป็นคนขี้อายค่ะ แต่ลูกค้าก็ไม่ได้เยอะนะคะ สักชั่วโมงนึงจะเดินเข้าร้านมาคนนึง เราเลยคิดว่าเราไม่ออกไปขายดีกว่าหรือไปเสริ์ฟเพราะด้วยความที่เราเคยออกไปช่วยขาบแล้วเจอพวกคนแก่โรคจิตชอบแซวหลังจากนั้นก็ไม่ออกไปอีกเลย ทำแต่งานบ้านอยู่บ้านค่ะ จนแม่บ่นว่า ทำไมไม่มาช่วยกูขายบ้าง จะทพตัวขี้เกียจไปถึงไหน ช่วยแม่ไม่ได้รึไง กุละเหนื่อยแทบตาย(ความเป็นจริงคือ แค่นอนเปลแล้วก็รอลูกค้า เหนื่อยแค่ตอนลวกเส้น) เห้อออ คือเราเหนื่อยอะ เราไม่อยากจะมีปัญหากับแม่ แล้วพอแม่ไม่พอใจเรา แม่ก็ชอบไปเล่าให้พวกป้าๆน้าๆฟัง กลายเป็นว่าพวกป้าๆพวกนั้นก็ด่าเราตอนเห็นหน้าเราก็ด่า แล้วก็สั่งสอน โดนลุมด่าจนแบบ เรารีบเดินออกมาอะ(ไม่กล้าเถียง เพราะเถียงไม่ได้)แลเวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปร้องไห้ แล้วตัดพ้อกับชีวิตตัวเอง ทำไมต้องเกิดมาเป็นคนขี้อาย ทำไมต้องเกิดมาเป็นคนที่มีปัญหา ทำไมต้องโดนด่ากนักขนาดนี้ ทำไมชอบถูกวิจารย์ตลอด ทำไมทุกอย่างในชีวิตถึงเป็นแบบนี้ ตัดพ้อกับตัวเองตลอด ตั้งแต่เล็กจนโตก็ร้องไห้แบบกลั้นเสียงไว้ตลอด ร้องไห้คนเดียว อยู่คนเดียวไม่เคยมีใครปลอบหรือมากอดเลยสักคน ตอนร้องไห้เคยคิดนะ ถ้าเรามีแฟน แฟนเราเห็นเราร้องไห้ เค้าจะกอดเราไหม ตอนนั้ต้องการใครสักคนมากอดปลอบใจมาก แต่ในความเป็นจริงอะเนอะไม่ใช่ในละคร ก็มันไม่มีใครอะ สุดท้ายก็ร้องไห้คนเดียวมาตลอดชีวิต ไม่ยอมให้ใครเห็นด้านที่อ่อนแอ
ด้านดีๆก็มีนะ เราอะชอบเป็นคนสร้างเสียงหัวเราะให้กับพวกป้าๆลุงๆนะ เป็นคนเฮฮากับคนที่สนิทด้วย เวลาลุงหรือป้าหรือน้าอามีปัญหาเราก็ชอบช่วย แต่ก็อย่างที่พระเคยทำนายไว้ให้เรานั่นแหละ เรามันเป็นคนที่สร้างคุณคนไม่ขึ้น ยามเขาทุกข์เราช่วยและดีด้วยตลอดคอยปลอบใจ แต่ยามที่เราทุกข์พวกเขามักจะมาซ้ำเติมเราอย่างไม่ใยดี พวกเขาชอบด่า ชอบสั่งสอน ทั้งๆที่เรายังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด อย่างเช่นเดินผ่านผู้ใหญ่นะต้องรู้จักก้มหัวถ้าไม่ก้มหัวก็ถูกลุมด่าว่ามารยาทไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้แล้วก็เริ่มเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกตัวเอง เวลาเห็นจานเต็มกาละมังก็จะเริ้มด่าเราอล้วว่าทำไมถึงไม่ล้างให้แม่ เห้ออ เดิมทีงานที่ ร.ร เราก็เยอะอยู่แล้ว แค่จะปลีดตัวมากินข้าวยังเสียเวลาการทำงานเลย นี่ต้องทำทุกอย่างหนักขนาดไหนถึงจะผ่านช่วงวัยนี้ไปได้ ตอนนี้เราอายุ18ปีค่ะ อยู่ม.6 ซึ่งทุกคนน่าจะรู้ว่างานม.6เยอะมาก เวลาคนอื่นด่าอะไร เราคิดเหตุผลไว้ในใจตลอดในสิ่งที่เราทำผิดเรามีเหตุผลของเรา เวลาคนอื่นด่าก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆแล้วก็ยอมรับไป ทั้งๆที่จริงๆแล้ว น้ำตาข้างในอะมันนองไปหมดแล้ว ได้สบโอกาสเดินหนีมา สุดท้ายก็จบด้วยการนั่งร้องไห้อยู่ดี เราพยายามไม่คิดมาก พยายามอดทนทุกอย่าง แต่จะทำยังไงดีค่ะ สังคมสภาพแวดล้อมรอบตัวเป็นแบบนี้ หนีไปไหนก็ไม่ได้ จะให้ทำดีแบบสมบูรณ์แบบทุกวันก็ไม่ไหว นี่เราต้องทำยังไงดีค่ะ😢😢😢