....ผู้ใดกล่าวว่า มโนเป็นอัตตา คำของผู้นั้นไม่ควร เพราะมโนย่อมปรากฏแม้ความเกิด แม้ความเสื่อม
ก็สิ่งใดแล ปรากฏแม้ความเกิด แม้ความเสื่อม สิ่งนั้นต้องกล่าวได้อย่างนี้ว่า
....อัตตาของเราเกิดขึ้นและเสื่อมไป เพราะฉะนั้น คำของผู้ที่กล่าวว่า มโนเป็นอัตตานั้น
จึงไม่ควร ด้วยประการฉะนี้ มโนจึงเป็นอนัตตา....
นิพพานเที่ยง เป็นสุขอย่างยิ่ง ไม่ปรากฏแม้ความเกิด ไม่ปรากฏแม้ความเสื่อม
เมื่อตั้งอยู่ไม่ปรากฏความแปรปรวน.....
ถามกันชัดๆเลยว่า....
เมื่อเป็นอย่างนี้ สมควรที่จะกล่าวว่า นิพพานเป็นอัตตา
หรือสมควรที่จะกล่าวว่านิพพานเป็นอนัตตา
อย่างไหนจึงจะสมควรมากกว่ากัน?
ถามกันชัดๆอีกครั้ง ขอให้ตอบกันตรงประเด็น ว่า
ก็สิ่งใดแล ปรากฏแม้ความเกิด แม้ความเสื่อม สิ่งนั้นต้องกล่าวได้อย่างนี้ว่า
....อัตตาของเราเกิดขึ้นและเสื่อมไป เพราะฉะนั้น คำของผู้ที่กล่าวว่า มโนเป็นอัตตานั้น
จึงไม่ควร ด้วยประการฉะนี้ มโนจึงเป็นอนัตตา....
นิพพานเที่ยง เป็นสุขอย่างยิ่ง ไม่ปรากฏแม้ความเกิด ไม่ปรากฏแม้ความเสื่อม
เมื่อตั้งอยู่ไม่ปรากฏความแปรปรวน.....
ถามกันชัดๆเลยว่า....
เมื่อเป็นอย่างนี้ สมควรที่จะกล่าวว่า นิพพานเป็นอัตตา
หรือสมควรที่จะกล่าวว่านิพพานเป็นอนัตตา
อย่างไหนจึงจะสมควรมากกว่ากัน?