โปรดอย่าถามหาซึ่งคำตอบ

โปรดอย่าแสวงหาความสมบูรณ์
ไร้ที่ติคือศูนย์ของสามภพ
แห่งอนันต์อสงไขยไร้จุดจบ
คืออรรณพความคิดที่บิดเบือน

เพียงสัมผัสความรู้สึกที่ลึกสุด
เมื่อจิตหยุดหมองหม่นแม้ปนเปื้อน
ดวงตาเห็นพิไลในแสงเดือน
ดวงใจเหมือนสดับกับความจริง

เราจะเห็นทุกอย่างตามที่เห็น
และจะปล่อยให้เป็นเช่นทุกสิ่ง
ไม่มีใดใต้หล้าน่าติติง
ทุกคนคือก้านกื่งของอัตตา

เพียง..เพียงแค่ปล่อย ถอยแล้วหยุด
คงจะเป็นที่สุดของปัญหา
เราต่างเป็นเสี้ยวหนึ่งในเวลา
เฝ้าขวนขวายไขว่คว้าสิ่งใดกัน??

โปรดอย่าถามหาซึ่งคำตอบ
แค่เพียงทะลายแนวขอบที่ขวางคั่น
เราจะเห็นรอยยิ้มของดวงจันทร์
อ้อมกอดตะวัน..จะรอรับเรา..ทุกเช้าไป