ผมอยากอยู่กับงานเสียงเพลงกับเสียงดนตรีครับในสิ่งที่เราชอบ (ร้องเพลง ดล่นดนตรี)​ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เลยครับ

ผมเป็นเด็กบ้านนอกครับ ผมอายุ19ปี เรียนจบม.6มาหมาดๆ ตอนนี้เรียนไปทำงานไป อยู่ ปวส.1
ผมขึ้นมาอยู่ใน กทม.ครั้งแรกของชีวิต
ผมไม่ได้ตั่งใจที่จะอยากมาเรียนที่นี้เท่าไร
ความคิดตอนแรก ตอนเรียนได้เพียงแค่1เดือน
ผมจะลาออก ยังไงก็ลาออกแน่ๆ เพราะเราอยากเป็นนักดนตรี หรือทำงานเกี่ยวกับดนตรีอะไรก็ได้
ไม่ได้อยากเรียน ประเด็นก็คือที่บ้าน
แม่ผมไปคุย
ว่าผมไปเรียน ปวส. จบมาคงจะได้ดิบได้ดี
เขาคงรู้ทั้งหมู่บ้านละมั้ง ถ้าเป็นแม่ที่ได้พูดอะ
ถ้าผมลาออกก็หักหน้าแม่มาก คนแถวบ้านก็จะคิด
#ไปเรียนไกล ยังไงก็ไม่จบหรอก
และคำพูดอื่นๆมากมาย ที่แม่ต้องได้ยิน
อึดอัดมาก งานที่ทำตอนนี้ก็อึดอัดมาก
ไม่อยากบอกแม่ว่าเหนื่อย
ไม่อยากบอกแม่ว่าไม่ชอบงาน
ไม่อยากบอกแม่ว่านอนไม่หลับ
แม่จะ60อยู่แล้ว
😔
ผมได้แต่กัดฟันแล้วพูดว่า อีกแค่ปีกว่าเอง อดทนหน่อย แล้วก็ไปทำงานทุกเช้า แบบเกิมๆทุกวัน
ผมไม่โฟกัสเรื่องเรียน ผมไม่มีสติเลยเวลาทำงาน เพราะผมโฟกัสแค่ว่า ผมจะผ่านวันนี้ยังไง
ผมจะอยู่ยังไงไห้ถึง2ปีไห้ได้
เพราะที่เรียนอยู่เป็นระบบทวิภาคี
ต้องทำงานเกียวกับเครื่องกลอะไรประมานนี้
😔ผมจะบอกเรื่องนี้ไครไม่ได้เลย
เพราะญาติพี่น้องต้องมองว่าผมกาก อ่อนแอ สุดท้ายก็แค่เด็กงอแงคนนึง
😔ผมพยายามเข้าหาคนที่สนใจผม เพื่อที่ผมจะได้คำปรึกษาจากเขาคนนั้น ไม่ว่า ญ/ช แต่เป็นไปไม่ได้เพราะที่บริษัท เขามีภาระของเขาอยู่แล้ว ครอบครัว
แฟน ลูก
เขาไม่มีเวลาไห้คำปรึกษาแน่นอน
อึดอัดมากเลย ถ้าเป็นแบบนี้ ทุกคนจะทำยังงไงกันอะครับ