แม่ฮ่องสอน... จังหวัดใหญ่ที่หลายคนยังไม่เคยเดินทางไปถึง จะไปถึงได้อย่างไรล่ะ เพราะว่ากันตามตรง แม่ฮ่องสอนคงเป็นจังหวัดไกลปืนเที่ยงและเข้าถึงยากที่สุดของประเทศ ถ้าไม่ตั้งใจไปจริงๆ ไม่มีทางถึง นั่นแหละพอเพื่อนเอ่ยปากชวนไปเที่ยวป่า “ดอยปุยหลวง” แม่ฮ่องสอน กันไหม ผมเลยรีบตกปากรับคำแทบทันที ตัวเองก็ไม่เคยสัมผัสป่าแม่ฮ่องสอนเต็มๆ เหมือนกัน

ดอยปุยหลวง จะว่าไปชื่อนี้ค่อนข้างโหลนะ เฉพาะแม่ฮ่องสอนก็มีหลายปุย ที่เราไปคือดอยปุยหลวง บ้านห้วยฮี้ อำเภอเมือง ชุมชนชาวกะเหรี่ยงปกาเกาะญอ ซึ่งอาจเห็นว่าเพราะอยู่อำเภอเมืองคงเป็นดอยไม่ไกล เดินทางไม่ลำบาก แต่ต้องขอหัวเราะแห้งๆ หากใครคิดเช่นนั้น เพราะอย่างที่บอกคือเมืองแม่ฮ่องสอนนั้นไกลแสนไกล ไกลสุดกู่เหลือเกิน



อีกหนึ่งเรื่องที่อยากให้รื้อคือดอยปุยหลวงอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติน้ำตกแม่สุรินทร์ ทว่าด้วยเป็นพื้นที่ชุมชนดั้งเดิม ทางกรมอุทยานฯ เลยมอบให้ชาวบ้านเป็นผู้ดูแลและจัดการเรื่องการท่องเที่ยว ที่นี่มีที่พัก โฮมสเตย์ นำเที่ยวธรรมชาติ ถือว่าครบวงจรเหมือนกัน

---

ทริปนี้พวกเราเดินทางเจ็ดคน ใช้วิธีนั่งรถทัวร์ไปเชียงใหม่ แล้วต่อรถตู้เข้าแม่ฮ่องสอน จากนั้นค่อยเหมากระบะชาวบ้านห้วยฮี้ให้มารับจากตัวเมืองเข้าหมู่บ้าน

ความจริงมีรถทัวร์ กทม.-แม่ฮ่องสอน ของสมบัติทัวร์ให้บริการทุกวันครับ วันละสองเที่ยว แต่ด้วยเวลาของพวกเราไม่สะดวกนัก ทำให้ต้องใช้แผนนี้คือนั่งรถไปลงเชียงใหม่ ซึ่งมีรอบรถเยอะแยะมากมาย แล้วค่อยต่อเข้าแม่ฮ่องสอนอีกที 

ถึงไกลแค่ไหน อย่างน้อยพวกเราก็เดินทางได้ตามแผน จากเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า ต่อถึงเมืองแม่ฮ่องสอนประมาณเที่ยง จากนั้นจัดแจงหาซื้อข้าวของที่ยังขาด กินข้าวกลางวันให้เต็มอิ่ม อีกพักใหญ่รถของชาวบ้านห้วยฮี้ที่ติดต่อนัดหมายไว้ก็มารับ



บ้านห้วยฮี้ห่างจากตัวเมืองแค่ 30 กว่ากิโล แต่การจะไปถึงไม่ง่ายอย่างนั้นต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ เป็นทางขึ้นเขาลงเขา บางช่วงเป็นลูกรัง ดินแดง ใช้ความเร็วไม่ได้มาก โดยเฉพาะหน้าฝนต้องอาศัยโฟร์วีลกันเลย ส่วนรถกระบะธรรมดาบางช่วงถ้าดินเละก็ต้องพันโซ่กันเลย



ออกเดินทางเมื่อคืนตั้งแต่สามทุ่ม เรามาถึงบ้านห้วยฮี้ราวบ่ายสามกว่าๆ ในหมู่บ้านช่วงนี้มองไปทางไหนก็เขียวสบายตา เราเข้าไปพักผ่อนและจัดเตรียมสัมภาระอยู่ที่บ้านของคนขับรถรับส่งนั่นแหละ 

... ก่อนที่ฝนจะตกลงมาโครมใหญ่โดยไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดง่ายๆ



รอแล้วรอเล่า รอแล้วรออีก จนชักเริ่มกังวลว่าถ้าตกไม่หยุดแบบนี้ เราอาจจะต้องนอนค้างกันที่หมู่บ้านหรือเปล่า จนเกือบห้าโมงเย็นโน่นแหละครับกว่าเม็ดฝนจะเริ่มบางจนกระทั่งหยุดตกในที่สุด

โอกาสมาแล้วต้องรีบหน่อย ขึ้นเป้ ขึ้นรถ ใช้เวลาอีกสัก 15 นาที นั่งรถไปจุดเริ่มเดินซึ่งอยู่บนเขาขึ้นไป

นี่แหละครับทางขึ้นยอดปุยหลวง อยู่ริมถนนแบบนี้ เดินขึ้นไปนิดเดียวจะเจอป้ายบอกกฎระเบียบสำหรับการเที่ยวชมธรรมชาติของชุมชน



ระยะทางเดินจากจุดนี้ขึ้นสู่ยอดดอยปุยหลวงไม่ถือว่าไกล ประมาณคร่าวๆ ด้วยตัวเองสัก 2 กิโลเมตร ก็ถึงจุดตั้งแคมป์ จากนั้นอีก 500 เมตร ก็ถึงยอด พวกเราเริ่มเดิมกันห้าโมงครึ่ง ยังไม่ถึงชั่วโมงครึ่งก็ถึงที่ตั้งแคมป์ ฝ่าความมืดมานิดหน่อยแต่เส้นทางชัดเจนไม่มีปัญหาอะไร หน้าฝนก็ลื่นบ้างเละบ้างนิดหน่อยให้ตุปัดตุเป๋พอหอมปากหอมคอ



คืนนี้เหนื่อยเดินทางกันมาเยอะ พวกเราจัดแจงตั้งแคมป์ ทำอาหารกิน นั่งล้อมวงคุยกันอีกสักพักหนึ่งก็แยกย้ายเข้านอน กลางเดือนตุลาคมอากาศยังไม่สัมผัสถึงความหนาว เพียงแค่เย็นๆ จากความชื้นของฤดูฝน