ในยามที่ไม่มีคนใกล้ตัว...คำปลอบโยนจากคนแปลกหน้าสำคัญแค่ไหน

ช่วงนี้ จขกท. ยอมรับค่ะว่าค่อนข้างเสียการทรงตัวพอสมควร  


ทั้งเรื่องงาน ปัญหาภายในบ้าน และอื่นๆอีกมากมาย
เราเชื่อว่าหลายคนในนี้น่าจะเข้าใจเราค่ะ
😂😂😂



ออกจากบ้านเช้ามากค่ะวันนี้ 06.40 น.
ในรอบหนึ่งปีเลยก้อว่าได้


นั่งรถเมล์เหมือนทุกๆวันค่ะ...เช้าๆคนน้อยค่ะ  ที่นั่งว่างมาก

ระหว่างที่นั่ง แอบนึกถึงอาไรไปเรื่อยเปื่อยค่ะ  
สีหน้า จขกท.อาจจะบอกบุญไม่รับ.... หรือเหมือนน้องหมาที่บ้านตาย
หรืออย่างไรเราเองก้อไม่แน่ใจ


น้ำตาแอบไหลค่ะ....อาจจะเพราะความเหนื่อยที่ค่อนข้างสะสม  
ทั้งร่างกาย  และสุขภาพจิตใจในตอนนี้



"ใจเย็นๆนะครับ....ค่อยๆคิด เดี๋ยวมันก้อคงผ่านไป   อย่าร้องเลยครับ".......
เสียงจากผู้ชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งทางซ้าย

ถ้าเป็นภาวะปกติของ จขกท. คงจะหันไปมองหน้าสบตาเค้าแบบเนียนๆ น่ะค่ะ


แต่บอกตามตรงว่าแร่ดไม่ออกเลยตอนนั้น
หน้าสดมาด้วยล่ะค่ะเช้าป่านนั้น😂😂

ไม่ได้หันไปมองเค้าด้วยซ้ำนะคะ
พยายามสงบอารมณ์แบบนั้นลง อย่างเร็ว
เช็ดน้ำตาให้ไวเลยค่ะ


จขกท. ลงป้ายก่อนเค้าคนนั้นค่ะ
ตอนจะลงหันไปขอบคุณเค้าแว้บนึงนะคะ

เอาแค่ตามมารยาทพอค่ะ
เพราะสภาพ จขกท.ไม่ได้จริงๆค่ะวันนี้


เหตุการณ์แบบนี้มันทำให้ จขกท. ต้องปรับอารมณ์จริงๆค่ะ
จากเศร้าๆ อยู่....อยากจะแร่ด แต่แร่ดไม่ออกอ่าค่ะ

ไม่รู้จะเศร้าต่อ หรือเสียดายดีในตอนนี้😂

ยังไงก้อต้องขอบคุณเค้าคนนั้นอยู่นะคะ
สำหรับคำปลอบโยนจากคนแปลกหน้า....
ที่ไม่คิดว่าจะได้ฟัง  



บางครั้งปัญหาที่เราเจออยู่ อาจจะมาจากคนรอบข้างเราเอง ทั้งครอบครัว และสังคมที่ทำงาน....แน่ล่ะค่ะ เราหากำลังใจจากสาเหตุของปัญหานั้นไม่ได้อยู่แล้ว


จขกท. มีความรู้สึกว่า
กำลังใจ หรือคำปลอบโยนจากคนไกลตัว
มันทำให้รู้สึกดีนะคะในบางที

คุณว่าจริงมั้ยคะ