เป็นเด็กคนนึงที่ให้ครอบครัวสำคัญที่สุด ให้ครอบครัวเป็นโลกทั้งใบ ไม่เคยให้ความสำคัญกับสิ่งไหนมากกว่าครอบครัว จนพ่อเเม่มีปัญหากันตั้งเเต่ม.2 พ่อมีกิ๊กมาตลอดเรากับเเม่กับพี่อีก2คนก็ช่วยกันเเก้ปัญหาจนมันดีขึ้นมาช่วงนึง เเต่พ่อก็ยังไม่หยุดเเต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งอื่น พ่อไม่ยอมเลิกกับกิ๊กเเละไม่ยอมเลิกกับเเม่ด้วยจนหลายๆอย่างที่พ่อทำ มันทำให้เราคิดได้ว่าเเม่เราควรมีความสุขบ้าง ที่ผ่านมาที่เเม่ไม่ยอมเลิกกับพ่อเพราะลูกๆ เรารู้พ่อกับเเม่ยังรักเราเหมือนเดิม เค้ายังทำหน้าที่ของพ่อกับเเม่ได้เหมือนเดิม นั้นมันเป็นเรื่องของคนสองคนเราเข้าใจ จนพ่อกับเเม่ตัดขาดกับพ่อจริงตอนประมาณม.3 พ่อก็ดีนะยังโอเคช่วงเเรกๆเเต่เเม่เรามีร้องไห้บ้าง คิดถึงพ่อบ้าง ช่วงเเรกๆเเต่เราก็ปลอบ
ตลอดว่าเเค่ลูก3คนกับเเม่เราก็อยู่กันได้ เราใช้เวลาเยียวยาเเม่มา ตลอดจนเเม่ดีขึ้นเเต่กับตัวเราเองเราต้องเจอกับอะไรเยอะเเยะไปหมดไหนจะกิจกรรมวันพ่อวันเเม่ที่โรงเรียนเราไม่เคยได้เข้าร่วม เวลานัดประชุดพ่อกับเเม่ต้องเถียงกันว่าใครจะไป ต้องเจอกับคำถามจากคนอื่นเยอะเเยะมากอะตอกย้ำมาตลอด เราไม่ชอบเวลาใครถามว่าพ่ออยู่ไหนช่วงนี้เเล้วเเม่อยู่กับใครหรอ เราเห็นพ่อกับเเม่ของเพื่อนเราตอนอยู่ด้วยกัน เราเเอบร้องไห้เเอบเสียใจตลอดแหละ มันรู้สึกอยู่ในใจอะ มันเจ็บอยู่ข้างใน ตั้งเเต่พ่อกับเเม่เลิกกันเราไม่เคยสัมผัสได้ถึงความเป็นครอบครัวอีกเลย จากเด็กที่มันมีพร้อมทุกอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาจนวันนี้มันเเทบจะไม่มีให้เห็นอะ มันก็รู้สึกบ้างเเหละ รู้สึกด้อยไปกว่าคนอื่นเยอะมาก น้อยใจมาก มันเเย่จริงๆ เราก็เข้มเเข็งผ่านมันมาได้ เราบอกตัวเองว่าที่ทำอยู่เพื่อเเม่นะ เรายังหาความสุขเล็กๆน้อยๆได้อีกเยอะ เเต่จริงๆเเล้วเราเองเหมือนเด็กมีปัญหาไม่เคยพูดไม่เคยเเสดงออกคือพูดถึงครอบครัวไม่ได้เลยจะร้องไห้มาเเบบงงๆ เเต่ถ้าดูรวมๆไม่เจาะจงมาที่เราทุกอย่างมันก็โอเคนะ พี่เราสองคนเรียนต่างจังหวัด เราก็เรียนต่างจังหวัดเเต่เราอยู่ใกล้เเม่มากที่สุดเรานั่งรถ3ชม.ก็ถึงบ้านเเล้ว
ม.4พ่อก็เริ่มห่างหายไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้รับผิดชอบอะไรมาก ส่วนมากจะเป็นเเม่มากกว่า คือรู้เเล้วนะว่าเเบบพ่อกับเเม่คือขาดกันเเล้วจริงๆอะเราชินเเล้วที่พ่อกับเเม่เลิกกันเพราะมันนานมากอะ พ่อเปิดตัวเเฟนใหม่กับญาติฝั่งพ่อเรียบร้อยเเล้วด้วยจนมาเจอปัญหาที่มันหนักจริงๆตอนนี้ม.5 เเต่กับเเม่นะสิที่หนักมากๆ เราได้กลับเเค่เสาร์-อาทิตย์ ถ้าว่างไม่ติดงานก็จะกลับ เราสงสัยเเม่มาสักพักเเล้วว่าเเม่มีใครรึป่าว เเต่เราบอกตลอดนะถ้าเเม่จะมีเราไม่ว่าเเต่อยากดูดีๆ เราเเอบสงสัย2-3ครั้งว่าเเม่กับเพื่อนผช.เราอะเป็นอะไรกันรึป่าว เเต่คิดว่าคงไม่มีไรหรอกเพราะเราฝากเเม่เราไว้กับมันเผื่อฉุกเฉินอะไรมันได้ช่วยไปก่อน เราสนิทกันมา3-4ปีที่อยู่กับมันตลอดเวลากลับมาบ้านมานอนที่บ้านบ้าง เรารักมันเหมือนพี่ชายเราคนนึงเลย มีอะไรที่เราพอจะให้ได้เราก็ให้ช่วยๆกันอะ เเต่พอหลายๆครั้งเข้าที่เราจับได้เลยขอดูโทรสับเเม่ก็ไม่ให้ ตอนนั้นเรารู้เเล้วแหละว่าเเม่กับเพื่อนเราคุยกันเเน่ๆอะ
เเต่เก็บไว้ไม่ยอมพูดกับใครตอนนั้นเเบบที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาเมื่อก่อนเรารับได้นะ เเต่เเบบนี้เรารับไม่ได้เราเก็บไม่เคยคุยกับใครเลยจนเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าอะ มีคนคอยมาบอกอยู่เรื่อยๆว่าเเม่กิ๊กกับเพื่อนเรา รู้ไปถึงญาติเราเค้าถามเราตลอด เราก็บอกว่าไม่มีอะไรอย่าคิดเยอะ เราเก็บเเละทนมาตลอดเลย หลังๆมาโคตรดาวน์อะ เราเเบกปัญหาของทุกคนเอาไว้ ทุกคนมาทิ้งปัญหาไว้กับเรา เราไม่กล้าบอกใคร เราก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิมเเต่เราพยายามหาทางออกที่ดีที่สุด เราอายมากเราคิดมากคิดไปหมด พ่อกับเเม่ทะเลาะกันเรื่องค่าใช้จ่าย เเม่กิ๊กกับเพื่อนเรา เป็นเเบบนี้มาจนเราเเบกคนเดียวไว้ไม่ไหวเเล้ว เราหนีปัญหามาตลอด เราหาทางออกทุกทางเเล้ว เราปลอบตัวเองมาตลอดเราร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนมืดไปหมดเเล้ว ไม่รู้เเล้วจริงๆว่าจะทำยังไงเราเเย่มาก เเต่เรายังไม่ได้
พูดกับเเม่เรากลัวเเม่เสียใจที่ผ่านมาเเม่เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะพอเเล้ว เพื่อนเราคงเป็นความสุขอีกอย่างของเเม่จริงๆแหละเลยเลือกแบบนี้ เเต่มันไม่ใช่อะมันไม่มีทางออกที่ดีเลยจริงๆหรอ เราเเทบจะไม่มีความสุขในทุกๆวันเลย ไม่มีเลยจริงๆ เราคิดนะว่าบางทีเเม่ควรจะเเคร์เราบ้างเราให้เเม่ได้ทุกอย่างมาตลอดเลย ทั้งๆที่เราเองก็ไม่มีความสุขเลย บางทีก็คิดเราเเคร์ทุกคนทำไมวะ เราไม่ผิดอะไรเลย ปัญหาไม่ได้เกิดจากเรา มันไม่ใช่ปัญหาที่เราสร้างไว้สักนิด คิดไปร้องไห้ไป เราโคตรอยากหายไปไกลๆ อยากหนีไปไม่อยากรับรู้อะไร
จากเด็กชีวิตสมบูรณ์เเบบทุกอย่าง ครอบครัวดีฐานะดีมีทุกอย่าง ดูตอนนี้สิพังไม่เป็นท่า โคตรไม่มีความหมายอะไรเลย เราอยากจะบอกกับคนที่เป็นพ่อเป็นเเม่นะ ถ้าทนกันได้ก็ทนเพื่อลูกนะ ที่อยากให้ทนเพราะสุดท้ายต่อให้คุณรับผิดชอบมันก็เเย่กับลูกคุณอยู่ดี อย่าคิดว่าที่ลูกคุณไม่เเสดงอะไรออกมาเค้าโอเค คุณไม่รู้หรอกว่าลูกเเต่ละคนเค้าคิดอะไร มันเเย่จริงๆนะคะ หรือถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ช่วยให้ความสำคัญดีกว่าเดิมไปเลย ปล.อย่าคิดว่าคุณรู้จักลูกคุณดีนะ( เเม่ถ้าวันไหนหนูหายไปนั้นคือความสุขของหนูเเล้วนะ )
ความรู้สึกของเด็กคนนึงที่พ่อกับเเม่เลิกกัน
ตลอดว่าเเค่ลูก3คนกับเเม่เราก็อยู่กันได้ เราใช้เวลาเยียวยาเเม่มา ตลอดจนเเม่ดีขึ้นเเต่กับตัวเราเองเราต้องเจอกับอะไรเยอะเเยะไปหมดไหนจะกิจกรรมวันพ่อวันเเม่ที่โรงเรียนเราไม่เคยได้เข้าร่วม เวลานัดประชุดพ่อกับเเม่ต้องเถียงกันว่าใครจะไป ต้องเจอกับคำถามจากคนอื่นเยอะเเยะมากอะตอกย้ำมาตลอด เราไม่ชอบเวลาใครถามว่าพ่ออยู่ไหนช่วงนี้เเล้วเเม่อยู่กับใครหรอ เราเห็นพ่อกับเเม่ของเพื่อนเราตอนอยู่ด้วยกัน เราเเอบร้องไห้เเอบเสียใจตลอดแหละ มันรู้สึกอยู่ในใจอะ มันเจ็บอยู่ข้างใน ตั้งเเต่พ่อกับเเม่เลิกกันเราไม่เคยสัมผัสได้ถึงความเป็นครอบครัวอีกเลย จากเด็กที่มันมีพร้อมทุกอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาจนวันนี้มันเเทบจะไม่มีให้เห็นอะ มันก็รู้สึกบ้างเเหละ รู้สึกด้อยไปกว่าคนอื่นเยอะมาก น้อยใจมาก มันเเย่จริงๆ เราก็เข้มเเข็งผ่านมันมาได้ เราบอกตัวเองว่าที่ทำอยู่เพื่อเเม่นะ เรายังหาความสุขเล็กๆน้อยๆได้อีกเยอะ เเต่จริงๆเเล้วเราเองเหมือนเด็กมีปัญหาไม่เคยพูดไม่เคยเเสดงออกคือพูดถึงครอบครัวไม่ได้เลยจะร้องไห้มาเเบบงงๆ เเต่ถ้าดูรวมๆไม่เจาะจงมาที่เราทุกอย่างมันก็โอเคนะ พี่เราสองคนเรียนต่างจังหวัด เราก็เรียนต่างจังหวัดเเต่เราอยู่ใกล้เเม่มากที่สุดเรานั่งรถ3ชม.ก็ถึงบ้านเเล้ว
ม.4พ่อก็เริ่มห่างหายไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้รับผิดชอบอะไรมาก ส่วนมากจะเป็นเเม่มากกว่า คือรู้เเล้วนะว่าเเบบพ่อกับเเม่คือขาดกันเเล้วจริงๆอะเราชินเเล้วที่พ่อกับเเม่เลิกกันเพราะมันนานมากอะ พ่อเปิดตัวเเฟนใหม่กับญาติฝั่งพ่อเรียบร้อยเเล้วด้วยจนมาเจอปัญหาที่มันหนักจริงๆตอนนี้ม.5 เเต่กับเเม่นะสิที่หนักมากๆ เราได้กลับเเค่เสาร์-อาทิตย์ ถ้าว่างไม่ติดงานก็จะกลับ เราสงสัยเเม่มาสักพักเเล้วว่าเเม่มีใครรึป่าว เเต่เราบอกตลอดนะถ้าเเม่จะมีเราไม่ว่าเเต่อยากดูดีๆ เราเเอบสงสัย2-3ครั้งว่าเเม่กับเพื่อนผช.เราอะเป็นอะไรกันรึป่าว เเต่คิดว่าคงไม่มีไรหรอกเพราะเราฝากเเม่เราไว้กับมันเผื่อฉุกเฉินอะไรมันได้ช่วยไปก่อน เราสนิทกันมา3-4ปีที่อยู่กับมันตลอดเวลากลับมาบ้านมานอนที่บ้านบ้าง เรารักมันเหมือนพี่ชายเราคนนึงเลย มีอะไรที่เราพอจะให้ได้เราก็ให้ช่วยๆกันอะ เเต่พอหลายๆครั้งเข้าที่เราจับได้เลยขอดูโทรสับเเม่ก็ไม่ให้ ตอนนั้นเรารู้เเล้วแหละว่าเเม่กับเพื่อนเราคุยกันเเน่ๆอะ
เเต่เก็บไว้ไม่ยอมพูดกับใครตอนนั้นเเบบที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาเมื่อก่อนเรารับได้นะ เเต่เเบบนี้เรารับไม่ได้เราเก็บไม่เคยคุยกับใครเลยจนเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าอะ มีคนคอยมาบอกอยู่เรื่อยๆว่าเเม่กิ๊กกับเพื่อนเรา รู้ไปถึงญาติเราเค้าถามเราตลอด เราก็บอกว่าไม่มีอะไรอย่าคิดเยอะ เราเก็บเเละทนมาตลอดเลย หลังๆมาโคตรดาวน์อะ เราเเบกปัญหาของทุกคนเอาไว้ ทุกคนมาทิ้งปัญหาไว้กับเรา เราไม่กล้าบอกใคร เราก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิมเเต่เราพยายามหาทางออกที่ดีที่สุด เราอายมากเราคิดมากคิดไปหมด พ่อกับเเม่ทะเลาะกันเรื่องค่าใช้จ่าย เเม่กิ๊กกับเพื่อนเรา เป็นเเบบนี้มาจนเราเเบกคนเดียวไว้ไม่ไหวเเล้ว เราหนีปัญหามาตลอด เราหาทางออกทุกทางเเล้ว เราปลอบตัวเองมาตลอดเราร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนมืดไปหมดเเล้ว ไม่รู้เเล้วจริงๆว่าจะทำยังไงเราเเย่มาก เเต่เรายังไม่ได้
พูดกับเเม่เรากลัวเเม่เสียใจที่ผ่านมาเเม่เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะพอเเล้ว เพื่อนเราคงเป็นความสุขอีกอย่างของเเม่จริงๆแหละเลยเลือกแบบนี้ เเต่มันไม่ใช่อะมันไม่มีทางออกที่ดีเลยจริงๆหรอ เราเเทบจะไม่มีความสุขในทุกๆวันเลย ไม่มีเลยจริงๆ เราคิดนะว่าบางทีเเม่ควรจะเเคร์เราบ้างเราให้เเม่ได้ทุกอย่างมาตลอดเลย ทั้งๆที่เราเองก็ไม่มีความสุขเลย บางทีก็คิดเราเเคร์ทุกคนทำไมวะ เราไม่ผิดอะไรเลย ปัญหาไม่ได้เกิดจากเรา มันไม่ใช่ปัญหาที่เราสร้างไว้สักนิด คิดไปร้องไห้ไป เราโคตรอยากหายไปไกลๆ อยากหนีไปไม่อยากรับรู้อะไร
จากเด็กชีวิตสมบูรณ์เเบบทุกอย่าง ครอบครัวดีฐานะดีมีทุกอย่าง ดูตอนนี้สิพังไม่เป็นท่า โคตรไม่มีความหมายอะไรเลย เราอยากจะบอกกับคนที่เป็นพ่อเป็นเเม่นะ ถ้าทนกันได้ก็ทนเพื่อลูกนะ ที่อยากให้ทนเพราะสุดท้ายต่อให้คุณรับผิดชอบมันก็เเย่กับลูกคุณอยู่ดี อย่าคิดว่าที่ลูกคุณไม่เเสดงอะไรออกมาเค้าโอเค คุณไม่รู้หรอกว่าลูกเเต่ละคนเค้าคิดอะไร มันเเย่จริงๆนะคะ หรือถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ช่วยให้ความสำคัญดีกว่าเดิมไปเลย ปล.อย่าคิดว่าคุณรู้จักลูกคุณดีนะ( เเม่ถ้าวันไหนหนูหายไปนั้นคือความสุขของหนูเเล้วนะ )