เรากับแฟนคบกันมาประมาณ 1 ปี แล้วแฟนเราทำงานอยู่กทม.ส่วนเราทำงานอยู่ ตจว.เป็นบ้านเกิดเราและแฟนหล่ะ เราจะเจอกันปีละ 2 ครั้ง เพราะมีวันหยุดยาวแค่ปีใหม่และสงกรานต์ เราก็ทำงานแต่ไม่มีวันหยุด หยุดได้เดือนละ 2 ครั้ง เวลาแฟนกลับมาบ้านเราเข้าใจนะบางทีเขาต้องให้เวลากับครอบครัวเขาด้วย มาทีก็ 1 สัปดาห์ แต่.. เราเป็นคนนึงที่รอใครไม่เป็นนะความรักของเราที่ผ่านมาก็ไม่เคยรอใคร มาเป็นคนนี้เรายอมรอที่จะได้เจอ ได้อยู่ด้วย ได้เที่ยว ได้กินข้าวด้วยกัน บางครั้งเวลาที่เขาทำงานที่ กทม.มีโอที เลิกดึก แทบทุกวัน เราก็ไม่ได้คุยกัน คืนไหนไม่มีโอทีก็ค้างสายกันหลับ แต่น้อยวันที่จะไม่มี เขาก็ถามเราตลอดไม่รู้ว่าเราจะทนรอเขาได้นานแค่ไหนแต่ที่ต้องทำก็เพราะเงินที่จะมาอยู่กะเรา อยากสร้างครอบครัวกะเรา ก่อนหน้าที่จะมาคบเราเขาไม่เคยมีเงินเก็บเลยมีเท่าไหร่ก็ใช้หมด ที่ผ่านมาเขาก็ยอมรับว่าเขาเอาเงินที่ทำงานได้ไปให้คนเดิมของเขาสะส่วนใหญ่ จนตัวเองไม่มีเงินเก็บให้ครอบครัว พอมาเจอเราเขาไม่อยากให้อนาคตต้องเสียเพราะคำพูดคนรอบข้างที่คบเขา แต่... เราเองก็ไม่รู้จะมั่นใจในตัวเขาแค่ไหนว่าถ้าเรารอแล้วเราจะไม่เสียใจทีหลัง เรารอทั้งที่ชีวิตเราไม่เคยรอใคร ใครให้เรารอเวลานัดไปไหนมาไหนเราก็เหวี่ยงตลอด แต่แฟนเราเขาก็ย้ำตลอดว่าเราตกลงกันก่อนคบแล้วนะว่าเขาอาจจะไม่มีเวลาเหมือนคู่อื่น รับได้มั้ย ซึ่งเราก็ตอบไปแบบไม่คิดว่าจะไม่มีเวลาขนาดนี้อ่ะ ว่า อืมโอเคร แต่.. ถึงเขาไม่มีเวลาเวลาว่างเขาจะชอบซื้อขนม กระเป๋าหรือไปทำโอที ตจว.เสื้อผ้าสวยๆเค้าก็จะส่งมาให้แบบไม่บอกไม่กล่าว ใจเราต้องแข็งแค่ไหนถึงจะอยู่กับคำว่ารอได้ และไม่รู้จะอยู่กับคำว่า รอ ไปตลอดชีวิตหรือเปล่า 😭😭
มีแฟนอยู่ไกลใจต้องนิ่งแค่ไหน?