ถ้าบ้านไม่ใช่เซฟโซนของเราแล้ว เราจะกลับบ้านไปทำไมหรอคะ?

มีใครที่รู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราบ้างคะ เพราะตัวเรารู้สึกว่าเวลามีปัญหาอะไร เราไม่สามารถปรึกษาหรือขอความช่วยเหลือจากครอบครัวได้เลย โดยเฉะาะกับคนที่ขึ้นชื่อว่า พ่อ มักจะโดนซ้ำเติมมากกว่า หรือ

“บางทีเซฟโซนที่ดีที่สุด คือการที่อยู่ในที่ที่เราสบายใจ แล้วที่ใช้ชีวิตแบบเงียบๆ“

ขอกำลังใจกับสภาพจิตใจเราตอนนี้หน่อยค่ะ รู้สึกตัวเองไม่มีทีพึ่ง อยู่กับเพื่อนละเหมือนโดนทิ้ง เข้าใจว่าสังคมมหาลัยพอคนเยอะก็เปลี่ยนกลุ่มสนิท หลังๆเริ่มรู้สึกตัวคนเดียว ไม่ได้บอกที่บ้านเพราะรสว่าปัญหาที่

ไม่เข้าใจพ่อแม่เลยจริงๆ เราอายุ20ปีจบม.6มาอยากเรียนต่อเขาก็ไม่ให้เรียนบอกไม่มีตังส่งเสียแต่พอจะไปทำงานก็ไม่ให้ทำเพราะเป็นห่วงเรา บอกให้เราอยู่บ้านเฉยๆ แล้วเราจะเอาเงินไหนใช้ อีกอย่างอยู่บ้านไม่เคยมีคว

สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราอายุ24ปีค่ะ ทำงานรพ.เอกชน แต่ด้วยทุกนี้มีปัญหาต่างๆเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นทางด้านครอยครัว ที่มีพี่สาวชอบบังคับคนอื่น เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังใคร ส่วนแม่ก็ไม่ใช่เซฟโซนค

ตอนนี้อายุ16นะคะ ขอเล่าก่อนเลยว่าเราโดนที่บ้านจับส่งไปเรียนที่เชียงใหม่ตั้งแต่ม.1 ทั้งๆที่ไม่อยากไปด้วยซ้ำ แล้วพอโตขึ้นเรื่อยๆตอนนี้ม.5แล้วค่ะ เราไปเรียนอยู่เชียงใหม่ได้4-5ปีแล้วค่ะ พอโตขึ้นเรารู้สึกเ

เลือกอะไรกันครับระหว่าง เซฟโซนที่อยู่แล้วไม่เครียด vs ที่ใหม่ที่ต้องเสี่ยงแต่อาจจะมีอะไรที่ดีกว่าเดิม

เซฟโซนของเราไม่ใช่ครอบครัว ไม่ใช่แฟน ตอนนี้คงมีแค่เกมส์ คือเราไม่ได้ติดเกมส์นะคะ แต่มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราสบายใจที่สุดเฉยๆ พอเวลาเจอปัญหาครอบครัว หรือที่ทำงาน หรือแม้กระทั่งแฟน เราจะอยากเล่นเกมส์สุดๆ

บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนเลยที่ไหนเคยมีสุขก็มีเเต่ทุกข์คนใกล้ก็มีเเต่หลอกลวงครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนรู้สึกโดดเดี่ยวว่างเปล่าไม่มีกำลังใจมีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจถามกับตัวเองบ่อยๆเกิดมาทำไม มีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจค

สวัสดีค่ะ ขออนุญาตเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คือเราเป็นคนนึงที่ออกจากเซฟโซนหรือไม่กล้าทำอะไรใหม่ ๆ เลยค่ะ อาจจะเพราะเมื่อก่อนเจอแต่ความผิดหวังหรือพอตั้งใจจะทำอะไรก็ไม่สำเร็จเลยค่ะ บางครั้งอาจจะสำเร็จแต่