ผมกำลังพ่ายแพ้ให้กับตัวเองหรอ?

ผมขอกล่าวมาเลยละกัน ผมว่าผมมีปัญหาบางอย่างที่ตัวเองไม่เข้าใจกับตัวเอง ผมทำงานแล้ว มีความสุขกับการทำงานมาก ผมเจอหัวหน้าที่ดีองกรที่ดี ชีวิตรอบข้างปมก็มีแต่คนดีๆ(ส่วนใหญ่จะเป็นตัวผมเองที่แย่)ผมมีแฟนที่ดีพ่อแม่ที่ดีการเงินที่ดี ผมไม่ได้เสพยาไรทั้งนั้น และที่มาพิมไรแบบนี้เพราะทนมาสองปีแล้ว.....ผมมีความรู้สึกที่หดหู่ตลอดเวลา...แต่มันจะเกิดหลังที่ผมต้องกลับมาถึงบ้าน..ไม่ใช่เพราะมีแฟนรอเรายุที่บ้านนะอันนั้นตัดไปเลย..มันแบบอธิบายไม่ถูกจิงๆ..ผมทำงานได้ดีนะดีมากในระดับนึงเลย ผมนั่ง นั่งทำงาน ได้ทั้งวัน..นั่งทำในสิ่งที่รักได้ตลอด ได้เจออะไรใหม่ๆใหม่ๆให้ลุยเสมอ มีไฟตลอดไม่เคยดับได้เจอคนรอบข้างที่โคตรดีมีสิ่งช่วยเราเสมอเวลาเรามีเรื่องทุก..แต่พอผมพยายามพักผมกลับทำไม่ได้ดั่งใจหวัง...มันจะมีความรุสึกที่ว่า "ทำไมวะ" ซึ่งไอนี้แหละที่เปนปัญหาคือมันทำไมอะไร?...ทำไมต้องนอน...แล้วมันจะมีคำถามที่คิดมาอีกร้อยพันแปดจนเรานอนไม่หลับ..จิงๆคำตอบกะสุดตันที่ "เออก็กุง่วงไงเลยต้องนอน"แต่ก่อนมันจะถึงจุดจบตรงนั้นในระหว่างทางมันคิดไงครับ คิดสารพัดจนจะเป็นบ้าเลยแต่ก็ได้แต่มองหน้าแฟนที่กำลังนอนละกอดมัน ร่างกายมันไม่สัมพันกับความคิดเลยครับ..จิงๆเคยปรึกษาแฟน แฟนบอกมีลูกกันมั้ย? มันกะมาอีกละ ในหัวผม ก่อนที่จะมาลงเอยตอบแค่ว่า "มี" กับ "ไม่มี" คือมันลามมากจนไปถึงจะมีเรื่องบนเตียงกับแฟนครับคือ โอ้วพระสงงงงงงง!!! คิดจนแบบแฟนหมดอารมไปเลย ผมกลายเป็นคนคิดเยอะ คิดไม่หยุดเลย เรื่องไร้สาระก็คิด ก้าวเท้าหายใจก็คิด มันไงดีอะทุกคนแค่มาพิมในนี้กะคิดแต่มันอยากหาทางออกจิงจังแล้ว...คิดจะบวชก็ดันมาติดปัญหารื่องค่าใช้จ่ายที่บ้านครับ ทางพ่อแม่ผมนั้นแกแก่มากแล้วจนมันถึงเวลาที่ผมต้องดูแลท่านแล้ว...ตอนนี้ยิ่งหนักลามไปอีก.ผมปรึกษากับแฟนผมอยากบวชตลอดชีวิต..แต่แฟนผมหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอม..ผมคิดจะอย่าแล้วบอกกับแฟนตรงๆเลย..แฟนผมเสียใจมากครับ...ผมเข้าใจนะแฟนผมก็พูดให้ลองมองย้อนไปตอนที่เราจะมาเป็นแบบนี้ดูสิ้..ย้อนไปดูวันที่ผมขอเค้าแต่งงาน....มันก็จิงนะผมก็นึกถึงสิ่งดีๆที่ทำร่วมกับแฟนมา...เรามีวันนี้ได้เราก็ต้องยอมรับในส่วนที่ว่าเพราะเราเจอคู่ครองที่ดี..มันทำให้ผมสับสน..ผมอยากได้ความคิดเห็นจากทุกคนครับผมควรทำยังไงดี..ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรครับ..ผมมองข้ามสิ่งใดไป..ทำไมผมถึงหาทางออกกับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เลย...ทรมานใจจิงๆครับ