บอกก่อนว่าจขกท.เป็นแค่เด็ก13(ม.2)
ธรรมดาคนนึงค่ะ ไม่สามารถที่จะไปหาหมอคนเดียวได้ ต้องให้ผปค.ไปด้วย เท่านั้น
เหตุผลที่1
เราพยายามที่จะคุยเรื่องนี้แล้วค่ะ แต่เขามองเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะเราร่าเริงตลอดเวลาอยู่กับครอบครัว ถ้าไม่ถึงคอขาดบาดตายก็จะไม่ไปรพ.เพราะครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะ รายได้แค่พอมีพอกิน เราเลยอยากเป็นหนักๆไปเลยค่ะ เป็นถึงจุดที่เกือบตายล่ะมั้งคะ เขาถึงจะได้พาเราไปหาหมอซักที เราอยากได้รับความช่วยเหลือมากๆ
เหตุผลที่2
เราจะดิ่งมากๆทุกครั้งที่จะหลับค่ะ และจะนอนไม่หลับเลยถ้าไม่ได้ร้องไห้ในวันนั้น แต่เวลาที่เราร้องไห้ ในใจเราก็มีความสุขแปลกๆ ตอนแรกเราคิดว่าเพราะได้ระบายความรู้สึกออกมา แต่ความรู้สึกเป็นคนละแบบค่ะ เรารู้สึกเหมือนอยากจะร้องออกมาให้มากกว่านี้อีก อยากจะดิ่งให้มากกว่านี้อีก (เราคิดว่ามันอาจจะเป็นการทำร้ายตัวเองอย่างหนึ่งรึเปล่านะ) เวลาที่ร้องไห้หรือดิ่งมากๆในคืนนึง ตื่นมาก็ดีใจยังไงไม่รู้ค่ะ คิดว่าถ้าวันนึงเราเป็นหนักมากๆเมื่อไหร่ เราจะได้ไปหาหมอ
เหตุผลที่3
เราอยากไปหาหมอมากๆเลยค่ะ อยากให้มีใครซักคนฟังเราและเข้าใจเรา (เพราะจขกท.ไม่มีเพื่อน) ทุกคืนก็จินตนาการว่าหมอนเป็นเพื่อน แล้วก็ระบายทุกอย่างออกไป(พูดในใจ) พอร้องไห้เสร็จก็มาด่าตัวเองว่า สุดท้ายมันก็เป็นแค่หมอน สุดท้ายก็ต้องโดดเดี่ยวแบบนี้ไม่ใช่หรอ จากนั้นก็ร้องไห้อีกแล้วก็วนลูปกลับไปจินตนาการใหม่ ทำแบบนี้จนเพลียแล้วหลับไปเองเลย เราอยากให้มีคนมาช่วยเราซักที เราสับสนค่ะว่าคิดไปเองหรือเป็นจริงๆ
เหตุผลที่4
เรากลัวว่าถ้าเราไม่เป็นหนักแล้วไปหาหมอ แล้วสรุปว่าเราแค่เครียด เราเสียใจมากๆแน่ค่ะ เพราะไปหาหมอก็ต้องเสียเวลาเสียค่าใช้จ่าย อยากจะเศร้าจนมั่นใจว่าเป็นชัวร์ๆแล้วไปหาหมอ(ตรรกะแปลกพึลึก??)
เหตุผลที่5
บางทีเราร้องไห้จนหายใจไม่ออกเลยค่ะ แต่รู้สึกมีความสุขเฉยเลย
เหตุผลที่6
ถ้าเราเป็นจริงเราไม่อยากหายค่ะ อยากจะเป็นไปตลอดชีวิต (เราถึงได้มีความสุขแปลกๆตอนเราดิ่งค่ะ) เราคงรู้สึกมีคุณค่าขึ้นถ้าคนรอบตัวเราปฎิบัติกับเราแบบผู้ป่วย เพราะตอนนี้เราเหมือนเป็นแค่เศษขยะจริงๆ
เหตุผลที่7
เราไม่มีคนให้ระบายด้วย ไม่มีคนที่ให้กอด(เราถึง จินตนาการเพื่อนขึ้นมาเอง) เราว่างเปล่ามากเลย ไม่มีใครพร้อมจะรับฟังเราเลยซักคนค่ะ
เหตุผลที่8
เราอยากตายค่ะ อยากจะจางหายไปเลย เพราะตอนนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ เราเหนื่อยกับการฝืนยิ้มให้คนที่เสแสร้งแล้วล่ะค่ะ
เหตุผลที่9
เราจะได้เลิกสับสนซักทีค่ะ ว่าเป็นอะไรกันแน่
ขอโทษที่บ่นยาวจริงๆนะคะ
คำถามที่อยากถามค่ะ
1.อยากเป็นโรคซึมเศร้า มีวิธีไหนที่จะทำให้ตัวเองดิ่งบ้างคะ อยากจะดิ่งจนกล้ากรีดข้อมือไปเลย
2.อาการของเราเสี่ยงจะเป็นโรคอะไรได้บ้าง
3.ถ้าจะบอกผปค.ว่าอยากไปหาหมอ จะบอกยังไงให้พาไปดีค่ะ ขอแบบแยบยลที่สุดเลยค่ะ
4.ตายยังไงให้ประกันจ่ายดีค่ะ
เราคิดว่าทุกครั้งที่เราคิดถึงเรื่องนี้รู้สึกว่าเรา
มากค่ะ แหม กระแดะอยากจะเป็น เรียกร้องความสนใจ E🌸 อะไรอย่างี้ตลอด
เราเคยโทร1323แล้วค่ะ เขาพูดแต่แล้วยังไงต่อๆ คือเราต้องการคำปรึกษาอ่ะค่ะ เรื่องก็เล่าไปหมดเปลือกแล้ว ไม่มีคำถามอื่นเลยนอกจากนี้ เราเลยวางสายไป และไม่สะดวกจะคุยต่อแล้ว เพราะว่ามีคนอยู่ในบ้านตลอดเลยค่ะ พอจะมีวิธีปรึกษาอื่นได้ไหม หรือแชทเอาก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ ขอบพระคุณจริงๆ ปล.เราไม่อินกับธรรมะน่ะค่ะ คนบาปจริงๆเลยอีนี่น่ะ
อยากเป็นโรคซึมเศร้า [บ่นยาว]
ธรรมดาคนนึงค่ะ ไม่สามารถที่จะไปหาหมอคนเดียวได้ ต้องให้ผปค.ไปด้วย เท่านั้น
เหตุผลที่1
เราพยายามที่จะคุยเรื่องนี้แล้วค่ะ แต่เขามองเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะเราร่าเริงตลอดเวลาอยู่กับครอบครัว ถ้าไม่ถึงคอขาดบาดตายก็จะไม่ไปรพ.เพราะครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะ รายได้แค่พอมีพอกิน เราเลยอยากเป็นหนักๆไปเลยค่ะ เป็นถึงจุดที่เกือบตายล่ะมั้งคะ เขาถึงจะได้พาเราไปหาหมอซักที เราอยากได้รับความช่วยเหลือมากๆ
เหตุผลที่2
เราจะดิ่งมากๆทุกครั้งที่จะหลับค่ะ และจะนอนไม่หลับเลยถ้าไม่ได้ร้องไห้ในวันนั้น แต่เวลาที่เราร้องไห้ ในใจเราก็มีความสุขแปลกๆ ตอนแรกเราคิดว่าเพราะได้ระบายความรู้สึกออกมา แต่ความรู้สึกเป็นคนละแบบค่ะ เรารู้สึกเหมือนอยากจะร้องออกมาให้มากกว่านี้อีก อยากจะดิ่งให้มากกว่านี้อีก (เราคิดว่ามันอาจจะเป็นการทำร้ายตัวเองอย่างหนึ่งรึเปล่านะ) เวลาที่ร้องไห้หรือดิ่งมากๆในคืนนึง ตื่นมาก็ดีใจยังไงไม่รู้ค่ะ คิดว่าถ้าวันนึงเราเป็นหนักมากๆเมื่อไหร่ เราจะได้ไปหาหมอ
เหตุผลที่3
เราอยากไปหาหมอมากๆเลยค่ะ อยากให้มีใครซักคนฟังเราและเข้าใจเรา (เพราะจขกท.ไม่มีเพื่อน) ทุกคืนก็จินตนาการว่าหมอนเป็นเพื่อน แล้วก็ระบายทุกอย่างออกไป(พูดในใจ) พอร้องไห้เสร็จก็มาด่าตัวเองว่า สุดท้ายมันก็เป็นแค่หมอน สุดท้ายก็ต้องโดดเดี่ยวแบบนี้ไม่ใช่หรอ จากนั้นก็ร้องไห้อีกแล้วก็วนลูปกลับไปจินตนาการใหม่ ทำแบบนี้จนเพลียแล้วหลับไปเองเลย เราอยากให้มีคนมาช่วยเราซักที เราสับสนค่ะว่าคิดไปเองหรือเป็นจริงๆ
เหตุผลที่4
เรากลัวว่าถ้าเราไม่เป็นหนักแล้วไปหาหมอ แล้วสรุปว่าเราแค่เครียด เราเสียใจมากๆแน่ค่ะ เพราะไปหาหมอก็ต้องเสียเวลาเสียค่าใช้จ่าย อยากจะเศร้าจนมั่นใจว่าเป็นชัวร์ๆแล้วไปหาหมอ(ตรรกะแปลกพึลึก??)
เหตุผลที่5
บางทีเราร้องไห้จนหายใจไม่ออกเลยค่ะ แต่รู้สึกมีความสุขเฉยเลย
เหตุผลที่6
ถ้าเราเป็นจริงเราไม่อยากหายค่ะ อยากจะเป็นไปตลอดชีวิต (เราถึงได้มีความสุขแปลกๆตอนเราดิ่งค่ะ) เราคงรู้สึกมีคุณค่าขึ้นถ้าคนรอบตัวเราปฎิบัติกับเราแบบผู้ป่วย เพราะตอนนี้เราเหมือนเป็นแค่เศษขยะจริงๆ
เหตุผลที่7
เราไม่มีคนให้ระบายด้วย ไม่มีคนที่ให้กอด(เราถึง จินตนาการเพื่อนขึ้นมาเอง) เราว่างเปล่ามากเลย ไม่มีใครพร้อมจะรับฟังเราเลยซักคนค่ะ
เหตุผลที่8
เราอยากตายค่ะ อยากจะจางหายไปเลย เพราะตอนนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ เราเหนื่อยกับการฝืนยิ้มให้คนที่เสแสร้งแล้วล่ะค่ะ
เหตุผลที่9
เราจะได้เลิกสับสนซักทีค่ะ ว่าเป็นอะไรกันแน่
ขอโทษที่บ่นยาวจริงๆนะคะ
คำถามที่อยากถามค่ะ
1.อยากเป็นโรคซึมเศร้า มีวิธีไหนที่จะทำให้ตัวเองดิ่งบ้างคะ อยากจะดิ่งจนกล้ากรีดข้อมือไปเลย
2.อาการของเราเสี่ยงจะเป็นโรคอะไรได้บ้าง
3.ถ้าจะบอกผปค.ว่าอยากไปหาหมอ จะบอกยังไงให้พาไปดีค่ะ ขอแบบแยบยลที่สุดเลยค่ะ
4.ตายยังไงให้ประกันจ่ายดีค่ะ
เราคิดว่าทุกครั้งที่เราคิดถึงเรื่องนี้รู้สึกว่าเรา
เราเคยโทร1323แล้วค่ะ เขาพูดแต่แล้วยังไงต่อๆ คือเราต้องการคำปรึกษาอ่ะค่ะ เรื่องก็เล่าไปหมดเปลือกแล้ว ไม่มีคำถามอื่นเลยนอกจากนี้ เราเลยวางสายไป และไม่สะดวกจะคุยต่อแล้ว เพราะว่ามีคนอยู่ในบ้านตลอดเลยค่ะ พอจะมีวิธีปรึกษาอื่นได้ไหม หรือแชทเอาก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ ขอบพระคุณจริงๆ ปล.เราไม่อินกับธรรมะน่ะค่ะ คนบาปจริงๆเลยอีนี่น่ะ