เคยผิดหวังกับคนที่คนชื่อว่า "แม่" มั้ย

สวัสดีค่ะ พอดีเรื่องระหว่างเรากับแม่มันอึมครึมมาหลายปีแล้วตั้งแต่จำความได้ คำพูดที่แม่ชอบพูดบ่อยเวลาอยู่กับเราน้องและพ่อ คือ "กูไม่น่าเกิดมาเจอพวกเลย" หรือ "ชาติหน้าอย่าได้มาเจอกันอีก" เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้น ถามว่าเคยมีปัญหาหนักไหม? ก็ไม่ แค่พวกเราทำอะไรไม่ทันใจหรือพ่อชอบรู้มากกว่าแม่ แกก็จะดึงดราม่าแบบนี้ มันยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวันเมื่อแกวางอำนาจโดนไม่สนว่าตัวลูกๆและสามีจะรู้สึกยังไง เราก็คิดนะว่าพ่อทนได้ไงเรายังทนไม่ได้เลย อะไรจะเยอะขนาดนั้น เวลามีคนชอบโพสในเฟชว่า "อิจฉาคนมีพ่อแม่เนอะ" เราพอได้อ่านได้เห็นก็จะเลื่อนผ่านทันที เราไม่รู้สึกยินดีเลยถ้าแม่ยังวางอีโก้แล้วไม่ลดทิฐิลง  จนวันหนึ่ง พ่อคงทนไม่ไหวจริงๆเลยไประบายกับพวกอบายมุขต่างๆ เรื่องมันเลยบานปลายย พ่อหนีแม่ไป แม่ด่าพวกเรา พวกเราอยู่กันโดดเดี่ยว พอพ่อกลับมาแม่ก็หนักข้อกว่าเดิม ในส่วนนี้เราเข้าใจได้เพราะมีคนมาทำเราทำไมเราต้องยอม แต่มันก็แรงไป แม่พูดโดยไม่สนใจว่าจิตใจของพ่อจะรับได้ไหม มองด้วยสายตาเหยียดๆ เราสงสารพ่อ แล้วแม่ก็จะดราม่าว่า "ถ้ากูตายหรือกูหายไปใครจะสนใจแบบอีเวรนั้นบ้าง?) เราได้แต่งง นี้คือคำพูดของคนเป็นแม่เป็นหัวหน้าคนอื่นเหรอ? แม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปในบ้านไปเล่าคนนู้นคนนี้ใหห้เขาฟัง ทุกคนก็จะมาด่าว่าพ่อโดยไม่ฟังว่าพ่อต้องเจอกับอะไรมาบ้าง 20ปีที่พ่อต้องทนให้แม่ด่า ให้กดขี่ โดนดูถูกกับบรรดาญาติๆ ถามว่าทำไมเราเข้าข้างพ่อจัง เพราะเราสนิทกับพ่อมากกว่าแม่ เรารู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ต่อให้พ่อผิดแค่ไหนเราก็ไม่โกรธ เพราะมันคือครั้งแรก มันคงสุดๆแล้วจริงๆถึงได้ไปยุ่งกับพวกนั้น พ่อเลี้ยงเรามากกว่าแม่ พ่อไม่เคยทิ้งเรา แม่เอาแต่ทำงาน วันไหนลางานขึ้นมาเหมือนจะเป็นจะตาย ก็อาจว่าเราไม่เข้าถึงตัวแม่ก็ได้นะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่ก็ไม่เคยหันมาคุยกับเราเลยจริงๆ ชีวิตแม่คือเช้าทำงานกลับบ้านดึก เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราจำความได้ ตอนนี้เรา20ปี ผ่านเหตุการณ์ทุกอย่าง เห็นทุกสิ่ง เราพยายามปกป้องร้องไม่ให้มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ เรายอมเสียอนาคตเพราะพ่อกับแม่ ยอมไม่เรียนต่อทั้งๆที่อนาคตไปได้ดี ยอมออกมาทำงานทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยอมทุกอย่าง ยอมตัดชีวิตวัยรุ่นออกไปและหันมาทำตัวผู้ใหญ่ขึ้น ทำไมเราต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ วันนี้คือมันสุดแล้วจริงๆที่เราออกมาแชร์เรื่องแบบนี้ แม่ด่าว่าเราว่า "" ต่อหน้าคนมากมายกลางที่ทำงาน แม่ไม่เคยพูดเพราะๆ แม่ใช้แต่คำว่ากูๆ ตลอดเวลา แล้วแบบนี้ครอบครัวจะเป็นยังไง เราไม่ไหวจริงๆ แม่เหมือนมองเรากับน้องแล้วก้พ่อเหมือนตัวอะไรไม่รู้ พอเราพูดอะไรไม่เข้าหูก็จะไม่พูดกับเราไปเลยทั้งวันหรือ1อาทิตมากสุดคือ1เดือน เหมือนแม่ต้องการให้คนอื่นมองว่าตัวเองสำคัญอะ  มันเกินไปไหม พวกเราไม่มีสิทมีเสียงอะไรเลยเหรอ พอทนไม่ไหวก้เข้าหาพุทธศาสนาแล้วทิ้งปัญหาไว้ ออกมาก็เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไป เรากลัวอย่างเดียว กลัวว่าวันหนึ่งเราจะทนไม่ไหว จากความเครียดในหลายๆเรื่อง กลัวตัววเองจะคิดสั้น กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า กลัวใจตัวเอง เราไม่เคยเชื่อใจตัวเองเลยเพราะแม่ไม่เคยเชื่อใจเรา ตลอดเวลา เราต้องสอนน้องกีดกันน้องไม่ให้มายุ่งเรื่องในบ้าน แม่จะสอนแต่ว่าทำอะไรอย่าหวังผล มันใช้ไม่ได้กับสังคมแบบนี้ สมัยนี้ คนเห็นแก่ตัวมันเยอะ วันนี้เราไปรับผลการเรียนน้องแทนแม่ที่ต้องทำงาน เราเห็นเกรดก็ให้รางวัลโดยการพาไปเลี้ยงข้าวเล็กๆน้อยๆจาน40-50 กลับมาถึงบ้านแม่ก็ว่าเลย ว่าไม่รู้จักเก็บจักออม  ของแค่นี้ทำไมต้องหวังผล ก็เข้าใจว่าอย่าทำอะไรหวังผลแต่มันไม่ได้ไง น้องมันยังเด็ก เด็กก็คือเด็ก กำลังใจคือที่สุดสำหรับเขาแล้ว เราแค่สอนให้ทชน้องตั้งเป้าหมายว่าอยากได้อะไรก็ทำให้มันดีให้มันเกิดผล แต่แม่จะบอกว่าหวังผลก็ไม่มีไรดี เราสงสารน้องมาก น้องตั้งใจเรียนเพื่อมาอวดแม่อวดทุกคนว่าต่อให้ไม่เก่ง น้องก็เรียนได้ที่สุดคือเท่านี้ เราจะอัดฉีดน้องเสมออไม่ว่ามันจะเจออะไร เราจะให้กำลังใตตลอด ไม่อยากให้น้องรู้สึกขาดอะไรไป ไม่อยากให้รู้ปัญหาและความสัมพันระหว่างครอบครัวว่ามันแย่แค่ไหน 7ปีให้หลังมานี้มันแย่จริงๆ  แย่จนเราก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อายุแค่นี้ทำไมต้องมาทากับอะไรแบบนี้ ทำไมไม่มีใครให้กำลังใจในสิ่งที่ทำ ทำไมต้องรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้ ทั้งๆที่มีคนรอบตัว เรากลัวการถูกรัก กลัวว่าวันนึงจะอยู่คนเดียวไม่ได้ เราเลยไม่ค่อยอินกับอะไรทุกสิ่งอย่าง เย็นชา จนโดนหาว่าหยิ่งบ้างไรบ้าง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ อยากได้กำลังใจดีจากคนที่ดีแต่ได้แค่คำด่ามา เหนื่อยนะ บางทีอยากหายไปอยู่คนเดียวในที่ไกล ไม่ต้องตื่นมาโดนด่าทุกวัน ไม่ต้องตื่นว่าขใางหูขวางตาคนอื่น อยากตายแต่ตายไม่ได้เพราะน้องจะไม่เหลือใคร