อันนี้ไม่ได้จงใจสร้างความขัดแย้งให้คณะสงฆ์2กลุ่มนะครับนะครับแค่สงสัยเลยอยากถามเพื่อแลกเปลี่ยนกัน ทำไมพระบ้านทางสายภาคกลางซึ่งส่วนใหญ่จะมหานิกายมักจะนิยมเทศน์ด้วยถ้อยคำนุ่มนวลเอาใจปลอบประโลมให้ญาติโยมเคลิ้ม ให้อิ่มบุญ จะเน้นวนอยู่เรื่องบุญบาปนรกสวรรค์บ่อยมากเห็นเน้นเรื่องนี้บ่อยสุด(หนักก็แต้มบุญจากการให้ทานวัด) บางที่็จะเป็นโปรโมชั่นบุญ(เด่นๆก็สอนให้คนเคลิ้มกับการเทศน์มหาชาติหยั่งกะฟังนิทาน)แล้วก็เด่นเรื่องการปลุกเสกพระเครื่องให้ศักดิ์สิทธิ์ ส่วนพระป่าทางภาคอีสานหรือที่มีพื้นเพมาจากทางอีสานโดยเฉพาะสายหลวงปู่มั่นที่เด่นเรื่องความเคร่งการปฏิบัติและพระวินัย สายนี้ถ้าไม่สุดวิสัยจะไม่พยายามเอาใจ ส่วนใหญ่จะพูดตรงๆ จริงจัง เข้มงวด ดุ(แบบแนวการสอนที่กำหราบกิเลสไม่ถึงกับหยาบคายหรือไม่สำรวมแต่จะไม่ถนอมน้ำใจหรือรักษาน้ำใจเรื่องต่างๆ)และไม่เน้นเทศน์เรื่องบุญบาปมากนักถึงมีก็น้อยมาก ส่วนใหญ่จะเทศน์เรื่องการปฏิบัติหรือฝึกจิตที่วงการพระป่ากรรมฐานเรียกว่าการภาวนา(ภาคกลางนิยมเรียกปฏิบัติพระกรรมฐาน)บวกกับการถือศีลเพื่อทรมานกิเลส(ทั้งศีล8 ศีล5 สำหรับพระก็เน้นธุคงวัตรหนักๆ)ส่วนใหญ่จะเห็นเน้นแต่การฝึกจิตคล้ายกับวิถีเซ็นที่ให้ความสำคัญที่การฝึกจิตเป็นหลัก สายพระป่าจะไม่เน้นสอนให้คนเคลิ้มจะพูดตรงๆเทศน์แบบตรงไปตรงมา ไม่เอาใจ ไม่ถนอมน้ำใจมากไป
ปล.ถ้าจำไม่ผิดเทศน์แบบนิทานยืดยาวบนธรรมาสน์เรื่องนิทานชาดกแบบถือใบลานสายพระป่าจะแทบไม่ค่อยให้ความสำคัญเลย คือจขกทคิดว่าคงไม่สนับสนุนการฟังเทศน์ที่เอาความอิ่มบุญมากกว่าการรับธรรม เจตนาจะให้ธรรมเข้าถึงชาวบ้านจริงๆ
ไหนจะเทศน์แหล่เทศน์พรรณานิทานแทบไม่ให้ความสำคัญ คงเน้นที่แก่นคือเน้นเพื่อเอาธรรมไปปฏิบัติมากกว่าเอาบุญไปมโนให้ฟินเล่น แต่พระบ้านมหานิกายหลายทึ่ในอีสานกับรับแนวทางดั้งเดิมที่makeหรือสร้างประเพณีแนวนี้จากภาคกลางไม่น้อยเลย เห็นไม่น่อยจะประดิษฐ์คำเอาใจญาติโยมพูดจีบปากจีบคอ(อารมณ์แบบลิเกหยอดด้นเอาใจแม่ยกจขกทเคยเห็นมาแล้ว) บางที่จะเทศน์เฉพาะวันสำคัญ วันธรรมดาสวดเอาศักดิ์สิทธิ์แบบกริบๆพอ วันพระค่อยเทศน์เอาบุญบารมีให้ขลังและศักดิ์สิทธิ์แบบสุดๆไปเลย
ปล.2จขกทสงสัยอีกว่าทำไมพวกนักวิชาการปัญญาชนที่เน้นเหตุผลทั้งในไทยและเมืองนอก(ตะวันตก เอเชีย)รวมถึงคนธรรมดาทำไมเขาไม่เอาแนวทางพุทธแบบพระบ้านในภาคกลางส่วนใหญ่หว่า??? เห็นว่าคนรุ่นใหม่ึนที่มีการศึกษาหรือคนที่เน้นเหตุผลค่อนข้างต่อต้านแนวทางสายแรกมากสมัยนี้อ่ะครับ
ทำไมพระบ้านภาคกลางส่วนใหญ่ถึงมีเทคนิคหรือจริตการสอนต่างจากพระป่าโดยเฉพาะทางอีสาน(พระบ้านจะเทศน์นุ่มนวลพระป่าจะดุดัน?? )
ปล.ถ้าจำไม่ผิดเทศน์แบบนิทานยืดยาวบนธรรมาสน์เรื่องนิทานชาดกแบบถือใบลานสายพระป่าจะแทบไม่ค่อยให้ความสำคัญเลย คือจขกทคิดว่าคงไม่สนับสนุนการฟังเทศน์ที่เอาความอิ่มบุญมากกว่าการรับธรรม เจตนาจะให้ธรรมเข้าถึงชาวบ้านจริงๆ
ไหนจะเทศน์แหล่เทศน์พรรณานิทานแทบไม่ให้ความสำคัญ คงเน้นที่แก่นคือเน้นเพื่อเอาธรรมไปปฏิบัติมากกว่าเอาบุญไปมโนให้ฟินเล่น แต่พระบ้านมหานิกายหลายทึ่ในอีสานกับรับแนวทางดั้งเดิมที่makeหรือสร้างประเพณีแนวนี้จากภาคกลางไม่น้อยเลย เห็นไม่น่อยจะประดิษฐ์คำเอาใจญาติโยมพูดจีบปากจีบคอ(อารมณ์แบบลิเกหยอดด้นเอาใจแม่ยกจขกทเคยเห็นมาแล้ว) บางที่จะเทศน์เฉพาะวันสำคัญ วันธรรมดาสวดเอาศักดิ์สิทธิ์แบบกริบๆพอ วันพระค่อยเทศน์เอาบุญบารมีให้ขลังและศักดิ์สิทธิ์แบบสุดๆไปเลย
ปล.2จขกทสงสัยอีกว่าทำไมพวกนักวิชาการปัญญาชนที่เน้นเหตุผลทั้งในไทยและเมืองนอก(ตะวันตก เอเชีย)รวมถึงคนธรรมดาทำไมเขาไม่เอาแนวทางพุทธแบบพระบ้านในภาคกลางส่วนใหญ่หว่า??? เห็นว่าคนรุ่นใหม่ึนที่มีการศึกษาหรือคนที่เน้นเหตุผลค่อนข้างต่อต้านแนวทางสายแรกมากสมัยนี้อ่ะครับ