ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับไปเจอแม่ไม่อยากเจอคนในครอบครัว

เราอายุ19ค่ะมาเรียนไกลบ้าน ช่วงแรกๆปรับตัวไม่ได้ก็มีอาการโฮมซิคบวกกับตอนนั้นกิจกรรมมันเยอะด้วยแทบไม่มีเวลานอนเลยรู้สึกท้อแท้อยากกลับบ้านแต่ว่าพอปรับตัวได้แล้วก็มีวามรู้สึกไม่อยากกลับบ้านแล้ว ไม่มีความคิดที่จะกลับบ้านเลยจนรูมเมทกับเพื่อนเราพากันบอกว่ากลับบ้านบ้างนะแม่คิดถึงแล้ว
ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่เรารู้สึกดีใจมากที่ได้อยู่ไกลบ้านดีใจมากที่ไม่ต้องอยู่กับพ่อแม่อีกคือบ้านเราค่อนข้างยุ่งๆน่ะค่ะเราอยู่บ้านคนเดียวเป็นส่วนใหญ่พ่อกับแม่ไปทำงานกลับมาก็เย็นมากแล้ว เวลาพ่อแม่แกเหนื่อยจากงานแกก็ชอบเอามาลงที่เรา เวลาพูดดีๆด้วยไม่เคยได้คำตอบที่ดีเลยสักครั้งหงุดหงิดใส่เราตลอด แม่ชอบพูดจาแรงๆใส่เราแกก็ทำเหมือนติดตลกแต่ว่าเราไม่ตลกด้วยไงเจอแบบนี้บ่อยๆเลยรู้สึกว่าอยู่คนเดียวดีกว่ายิ่งอยู่กับครอบครัวยิ่งรุ้สึกบั่นทอนจิตใจ ทั้งนี้เราไม่ได้ติดแฟนหรืออะไรทั้งสิ้นนะคะแต่แค่ไม่อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวเฉยๆ ตอนนี้คิดแผนไว้ว่าเรียนจบจะไม่กลับบ้านไปทำงานที่บ้านแล้วแต่คิดว่าที่บ้านต้องหาทางให้เรากลับบ้านได้แน่ๆอยากถามว่ามีข้ออ้างดีๆที่จะทำให้เราไม่ต้องกลับไปทำงานที่บ้านมั้ยคะ