สวัสดีค่ะ หนูเป็นวัยรุ่นหญิงวัย17ปี หนูเริ่มรักษาโรคซึมเศร้าตอนอายุ15เข้า16ปี โดยการศึกษาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตกับคุณเเม่ แม่เคยพาหนูไปหาหมอที่รพ.แห่งหนึ่งในนครราชสีมา แต่ไปตอนที่คุณหมอออกแล้ว เลยไม่ได้รับการรักษา และเเม่พยายามรักษาหนูด้วยตนเอง เเม่เป็นเม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ หนูมีน้อง2คน ซึ่งหนูเป็นพี่สาวคนโต(แต่ทำไมตอนนี้กลับเป็นคนที่อ่อนแอที่สุด) แม่พยายามทำทุกอย่างให้หนูดีขึ้น เสียทั้งเงินเเละเวลลา หนูไม่ดีขึ้นเลย ถึงแม่จะเปลี่ยนแต่สังคมไม่ได้เปลี่ยน ตอนนั้นหนูเรียนอยู่ม.4ค่ะ เรียนได้เทอมครึ่ง หนูตัดสินใจลาออก แล้วเข้าไปทำงานในเมือง เหมือนหนีมาเจอโลกอีกใบที่มันโหดร้ายกว่า เวลาต่อมาเเม่ขอให้หนูกลับไปเรียนในระบบการศึกษา(หนูมีแพลนจะเรียนกศน.ค่ะ เพราะไม่อยากรบกวนค่าใช้จ่ายในครอบครัว) หนูทำตามที่เเม่ขอ หนูเข้าเรียนม.4ใหม่อีกครั้ง หนูคิดว่าที่นี่ไม่มีใครรู้จักหนูการเรียนที่นี่คงไม่แย่เท่าที่เดิม แต่ความจริงไม่เป็นอย่างนั้น มันเเย่ซะยิ่งกว่าอีก ตั้งเเต่เรียนมาหนูไม่เคยโดนเรียกผปค. แต่เรียนที่นี่โดน2ครั้งเเล้วค่ะ เรื่องขาดเรียน เพราะหนูลาไปหาหมอบ่อย(เริ่มเข้าการรักษาตอน16ปีค่ะ) เข้าประเด็นเลยนะคะ การที่นร.คนนึงเป็นโรคนี้ต้องโดนเรียกออกไปหน้าชั้น แล้วผอ.ก็บอกเพื่อนว่าหนูเป็นโรคนี้ เพื่อนในห้องหัวเราะเเละล้อหนู ตั้งเเต่วันนั้น แล้วเรื่องก็เริ่มกระจายไปทั่วรร ผอ.เคยบอกให้หนูลาออก คำพูดของเขา ที่บอกหนูในวันนั้นคือ คิดว่าเป็นโรคนี้จะใช้ชีวิตในสังคมได้หรอ ลาออกไปรักษาตัวมั้ย หลังจากนั้นก็คำจากครูคนอื่นๆในรร คิดว่าจะเรียนจบมั้ย จะไม่ฆ่าตัวตายก่อนหรอ เอาเชือกมั้ย พาไปผูกได้นะ หัดส่องกระจกบ้างนะ ดัมรรนี่คัดเเล้วหรอ//อันนี้ครูเลือกไปเป็นเองค่ะ เด็กไร้ความสามารถ ตัวก็ใหญ่ทำไมอ่อนแออ่ะ ฯลฯ และที่รรหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะ หนูเข้าหาทุกคนเเต่ส่วนมากที่ยอมรับหนูเข้ากลุ่มก็มีเเค่เรื่องเงิน ลอกงาน พอหมดประโยชน์เขาก็ไป เหตุผลเเค่มีเพื่อนเป็นโรคไม่ได้ หนูอยากจะถามว่าการที่หนูเป็นโรคนี้ก็เหมือนคนปกติไม่ใช่หรอคะ หนูไม่เคยทำร้ายพวกเขาทั้งทางกายเเละวาจา สังคมยอมรับคนเป็นโรคนี้ไม่ได้หรอคะ