การเลิกกับพ่อของลูก มันไม่ใช่จุดสูงสุดของชีวิต

เค้าเป็นแฟนเก่าตั้งแต่สมัยเรียน คบกันได้ไม่นาน แล้วเราก็เลิกกันไปได้2ปี แล้วเค้าก็มาขอคบกับเราอีก ตอนที่เราทำงานแล้ว จนเรามีลูกด้วยกัน เหมือนทุกอย่างมันกำลังจะแย่ในตอนนั้น เพราะเราไม่ได้ตั้งตัว พ่อก็ไม่รู้ว่าเรามีแฟน หลังจากนั่นเราบอกพ่อและครอบครัวของแฟนเรา พวกท่านก็เข้าใจค่ะ แต่เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เพราะเรารู้ว่า ต่อไปต้องไม่มีความสุขแน่ๆ แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเราต้องทนกับะไรซ้ำๆเดิมๆ มาหลายปี ต่างคนต่างไม่แคร์ความรู้สึกของอีกฝ่าย ต้องการเอาชนะกัน แฟนเราไม่เคยเข้าใจเราเลย คิดถึงแต่ตัวเอง พอทะเลาะกันทีไร จะไม่พูดกับเราตลอด เป็นมาแบบนี้ตลอด7ปี ที่อยู่ด้วยกัน เราต้องเป็นฝ่ายไปคุยด้วยก่อนตลอด ไม่เคยมาพูดหรือปรับความเข้าใจ เอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ทำเหมือนตัวเองสูงส่ง ไม่สนใคร แล้วก็ชอบพูดถึงเรื่องเลิกเวลาทะเลาะกัน ชอบทำต่อหน้าลูก บางทีก็ทำร้ายร่างกายเรา จนตอนนี้เหมือนมันหมดใจ ไม่อยากจะอยู่แบบนี้อีกต่อไป เพราะรู้สึกว่ามันไม่มีความสุข จะทนอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยหรอ ถ้าลูกไม่มีพ่อคงไม่เป็นไร เราจะทำให้ดีที่สุด หวังว่าลูกจะเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงต้องทำแบบนี้ การที่เราเลิกกันมันไม่ใช่จุดสูงสุดของชีวิต ใช่ไหมค่ะ เราเริ่มใหม่ได้เสมอ เพราะไม่อยากใช้ชีวิตที่ไร้ตัวตนในชีวิตเค้า ที่เราทนมาตลอดก็เพราะลูก เพื่อไม่อยากให้ครอบครัวพัง แต่บางทีมันทนไม่ไหว