ช่วง7-9เข้าเรื่องเลยนะครับ คือพ่อกับแม่จะเข้าข้างพวกพี่ๆทุกครั้งไม่ว่าใครจะผิด สุดท้ายผมคือคนผิด จะอยู่เฉยๆก็ผิด จำได้ครั้งหนึ่งตอนอายุ8ขวบ เราอยู่เฉยๆ พี่เดินเข้ามาแล้วก็ชนเรา แล้วพี่มันก็บอกว่าไม่รู้จักที่ตำ่ที่สูง ผมก็งงมองลงไปก็เห็นว่าผมเล่นกับแมวอยู่ และ อยู่ที่สูงกว่าเลยตอบไปว่า อ่อผมน้องไงพี่อยู่สูงกว่าพี่เลย พี่เลยทำหน้าแบบโกธรมาก และจบตรงที่โดดพี่2คนกระทืบ คือไม่ใช่แค่เล่นๆนะคือมันตีจริงๆ หน้าเลือดออกด้วย(และเป็นแบบนี้มาตลอด) และ ถ้าเราสู้กลับแม่จะเข้ามาห้ามแล้วบอกเราว่าคนเป็นน้องควรยอมพี่สิ พี่เขาทำงานหาเงินนะ (ความคิดเห็นตอนนี้นะคือแม่จะเห็นว่าใครหาเงินได้=ผู้ใหญ่=ทำอะไรก็ถูก) เป็นแบบนี้มาเสมอผู้ไม่เคยโกหกแม่เลยสักครั้งแต่แม่ก็ไม่เคยเชื่อเราเลย เพราะเด็กไม่มีความคิดแบบผู้ใหญ่ และ แม่ชอบสอนว่าคนเป็นน้องต้องยอมพี่ น้องต้องยอมพี่ พูดมาเสมอหลายปี และ ไม่ว่าผมทำอะไรก็คือจะผิดไม่ว่าจะอยู่เฉยๆ หรือ นอน(ใช่ครับนอนหลับเนี่ยแหละครับ)
แต่ด้วยความที่เป็นเด็กก็เชื่อคำแม่ทุกคำ เราก็เชื่อและยอมมาเสมอ เป็นทาสร้บใช้, คนยกอาหารให้, คือเป็นทาสอะครับ แต่ได้คำชมจากแม่ว่าเออเด็กดีดูแลพี่ ผมก็ทำมาเรื่อยๆ และ มีอยู่ครั้งหนึ่งทำการบ้านอยู่และพี่ก็เรียกใช้เราก็ปฎิเสธที่จะทำ พี่เลยสั่งสอนด้วยการตบตี และ ไม่ใช่คนเดียวนะครับ2 คนจบด้วยเลือดปากออกแต่ก็กลัวแม่รู้ผมเลยอมเลือดไว้เพราะแม่เคยสอนไว้ว่า ไม่มีใครรักเราเท่าคนในบ้าน มีอะไรก็ปกป้องกันนะ และ แม่ก็ไม่รู้
ขอตัดมาช่วง15-18นะครับ(ช่วงเวลานั้นผมขอไม่เล่าอะไรมากนะครับแค่ มันเป็นช่วงของการตบตีด่า ผมยังจำเสียงที่พ่อแม่ด่าผมอยู่เลย จำได้ว่าพ่อแม่พี่ตบตีผใแบบไหน ด่าอะไร คือมันสะเทือนใจมาก)
ตอนผมเรียนผมเคยไปสอบวิชาฟิสิกส์และได้ที่1กลับมา เอาไปให้แม่ดูเพราะอยากได้คำชม แต่แม่ก็ไม่สนใจ พูดแค่ว่าอ่อ เหรอเออๆ ดีดีดี...แค่นั้นไม่ได้มองด้วยช้ำ ผมก็เศร้าไปทั้งวัน คือผมไม่รู้นะว่าแม่สนับสนุนในการเรียนไม เรื่องเรียนพิเศษแม่ใฟ้เรียนแต่ขอแม่ซื้อโต๊ะเรียนไปตั้งในห้อง แต่แม่ก็ไม่ซื้อให้เลยขอมาตลอดจนเลิกเพราะคงๆม่ซื้อให้จริงๆ แต่พอพี่ๆขอแค่สั่งก็จะซื้อให้เลยขอวันนี้พรุ่งนี้ได้ พี่ผมซื้อแต่เกมส์เล่นจนพูดกะบคนอื่นไม่รู้เรื่อง และ อยากได้โต๊ะไว้ตั้งเกมส์ แม่ก็ซื้อให้ อยากได้ TVLG จอแบนแม่ก็ซื้อให้2หมื่น-3เนี่ยแหละจำไม่ได้แต่มันเป็นจอโค้ง พวกพี่ๆมักจะขอถ้าแม่ไม่ให้ก็บ่นๆ หัวชนฝาอยากได้ก็ต้องได้ แม่เลยตัดปัญหาด้วยการยอมซื้อให้โดยไม่เคยด่า ผมไม่เคยขอแม่ซื้ออะไรไร้สาระเพราะสงสารแม่ต้องหาเงินมาซื้อของไร้สาระให้พวกพี่ๆ แต่โต๊ะของผมเนี่ยคือเพื่อเรียนไม่ได้อยากได้อะไรนอกจากนี้ แต่แม่ก็ปฎิเสธที่จะซื้อให้เพราะเปลืองเงิน และก็เล่าว่าตอนตัวเองเป็นเด็กไม่เห็นต้องใช้โต๊ะเรียนเลย ฉันนอนกับพื้นเขียนหนังสือยังได้
ผมก็ไม่เถียงเพราะไม่อยากให้แม่พูดมากกลัวแม่เหนื่อย ทำงานมาทั้งวัน ผมเลยตัดสินใจไปเขียนหนังสือ,คิดเลขตรงห้องรับแขก แต่ต้องนั้นจะมีคนเข้าๆออกๆ และ เสียงดังคิดเลขไม่ได้จริงๆ และ แม่ก็เดินมาดูและพูดว่า ตัวหนังสือยิ่งกว่าเด็ก(คือแม่เป็นคนชอบติ ติอย่างเดียวคือต้องมีเรื่องติ ต้องติเท่านั้นไม่ชม กับผมนะ กับพี่ก็ชมไม่ติเพราะกลัวพี่งอล) จนตอนนี้ไม่มีสมาธิในเรื่องเรียนเลย พ่อเมามาก็บ่นเรียกร้องความสนใจ เมาแล้วหาเรื่องด่าคนในบ้าน แต่พูดดีดีกับคนนอกบ้าน จนไม่มีใครดูพ่อออกเลยว่าจริงๆเป็นคนยังไง แม่ก็เหมือนกัน เพราะภายนอกทั้ง2จะดูแบบ: ใจดี, ฉลาด, เก่ง แต่มีคุณยายเคยด่าแม่ว่า เลี้ยงลูกไม่เป็นโตมาใช้มาได้สักคนอายุก็เลย18หมดแล้ว(ยกเว้นผมตอนนั้นผม17) และ ถ้าผมต้องการเงินเพื่อไปซื้อสมุดแม่จะบอกเสมอว่าทำไมไม่หางานทำหาเงินเอง ตอนก็อายุเท่าก็หาเงินได้เยอะมาก ชึ่งผมเรียนทุกวันวันจัน-อาทิต
สุดสัปดาก็ ตื่นมาก็เรียน 10-12 เลข 1-3เคมี 5-7ฟิสิก (เรียนพิเศษ)
วันปกติก็ มีเรียนเรื่องคำ่ด้วยกลับบ้านจริงๆก็8:30PM
แล้วนอนตื่นมาก็เรียนอีก แต่ด้วยความที่แม่ชอบติ พ่อก็เมาเสียงดัง พวกพี่ๆก็คอยแต่จะหาเรืองผมตลอด การเรียนก็ตกลงเรื่อยๆ และ แท่ก็ด่าว่าคนที่ผิดก็คือผมโง่เสียเงินตั้งเยอะแต่โง่ออกมาทำงานจะมีประโยชน์กว่า แต่ก็ไม่เอาออกจริงๆนะเพราะกลัวสังคมว่า ผมเป็นคนเงียบๆไม่เคยเถียงแม่เลย ทำหน้านิ่งๆไม่พูดไม่จาตั้งแต่จำความได้ตอนอายุ9ปี คือผมจำได้ว่าผมเป็นเด็กเงียบก็เพราะญาติที่เป็นฝรั่งถามถึงผม และ ถามว่าเออเยี่ยทำไมตอนเธอเป็นเด็กตอน9ขวบถึงไม่พูดไม่จา เพราะปกติเด็กๆจะร่าเริงไม่ใช่เหรอ มันเป็นคำพูดที่ทำให้ผมย้อนอดีตถึงวันนั้นและ ใช่ผมจำได้เลยว่าผมไม่เคยมีความสุขจริงๆตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หรือ แต่ความทรงจำที่จำฝั่งใจก็ตอน8ขอบตอนโดนพี2คนกระทืบจนเลือดปากแตกและอมเลือดไว้
และ ผมเป็นโรคชึมเคร้าระดับกลางคือผมไปวัดมาจากเว็บ ไม่กล้าไปหาหมอเพราะแม่จะว่า เคยคุยกับแม่เรื่องนี้แม่ไม่สนและบอกว่ามีแต่พวกบ้าเท่านั้นที่เป็นฉันเลี้ยงพวกแกมาดีไม่มีใครสติไม่ดีหรอก และ ผมบอกว่าอยากลองไปถามหมอดู แม่ก็บอกให้หยูดอย่าทำให้แม่ขายหน้าด้วยการมีลูกเป็นคนสติไม่ดีไปหาหมอจิต
และ ผมสังเกตตังเองว่าเป็นอีกโรคคือไบโพร่า โรค2บุคลิก รู้เพราะเพื่อนเล่าให้ฟังว่าผมแปลกมากตอน ม1 เห็นผมร่าเริงมาก พอ ม2ก็ชึมมากคือแทบจะไม่คุยกับใครเลยในห้อง ม.3-4 ก็กลับมาร่าเริง 5ก็ร่าเริงบ้าง ชึมบ้าง แต่ก็แปลกตามที่เพื่อนพูดจริงๆผมเป็นโรคชึมเศ้ราแต่ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะขำขันกัน ตลกเฮฮ่า แต่พอมาอยู่คนเดียวกลับนั่งชึมคนเดียวในห้อง ไม่เข้าใจตังเองจริงๆ
ผมเคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะครับตอนนั้นอายุก็ 13(เป็นหนึ่งช่วงที่ฝันร้ายของผมแต่ก็อยากเล่าเพราะผมไม่รู้ว่าควรเล่าอันไหนดี ไม่ควรอันไหน วิ่งที่เล่ามันถูกแล้วเหรอ ไม่เล่าอาจจะพลาดอะไรไป)ขอเล่าต่อเลยแล้วกันนะคัรบ ว่าตอน13ผมเคยวางแผ่นไว้ว่าถ้าผมตายต้องไม่ให้ใครรู้ และ หาศพไม่เจอ คือตายยังไงก็ได้ที่ไม่ให้ใครรู้ว่าเราตายที่ไหน แผ่นก็ดำเนินมาจนถึงขั้นขุดหลุม คิดง่าแทงหัวใจแล้วหลับไปตรงหลุมน่าจะไม่มีใครรู้ แต่มีคำคำหนึ่งในทีวีที่ได้ยินจากบ้านที่กำลังสร้าง(หน้าจะคนงานก่อสร้าง และ ผมไปขุดดินตรงไหนไม่รู้แต่ใกล้ๆกับที่นั้น) และ มันทำให้ผมหยุดมีดในมือ เขาพูดว่า”เธอก็แค่มีชีวิตต่อไปสิ ไม่อยากรู้เหรอว่าลูกเมียของแกจะน่ารักขนาดไหน” มันเป็นคำถามที่ผมอยากรู้มากๆว่าลูกของผมจะน่าตาแบบไหน เลยรอดมาได้วันนั้น และ ทำอีกตอน16 แต่ดูการตูนอยู่เรื่อง one piece ที่เอสถามการ์ปว่าความหมายของชีวิตคืออะไร และการ์ปตอบว่าเรื่องนั้นอยู่ไปเดี๋ยวก็รู้เอง และ เกือบทำถ้าไม่ได้ยินผมคงทำไปแล้ว ผมไม่รู้นะว่าผมเป็นบ้าอะไรคือต้องวางแผ่นการตายของตัวเอง ต้องตายแบบนี้ในวันที่กำหนด ผมว่าน่าจะดูหนังเยอะไป
และ ผมขอนะครับง่าอย่าพึ่งด่าผมว่าเสแส้งแกล้งทำ หรือ เรียกร้องความสนใจหรืออะไรเลย ผมอาจจะสติไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่(คือผมรู้ตัว) แต่ตอนนี้ผมเปราะบางมาก ถ้าอยากด่าว่าอะไรก็ทำปุ่มซ่อนไว้นะครับผมจะไม่เข้าไปอ่านตอนนี้ ผมจะอ่านอีกที่หลังจากนี้7วันครับ ขอบคุณครับ
และผมอยากถามว่า
สุดท้ายนี้ผมมีคำถาม และ ผมคิดว่า เรื่องของแม่คงไม่เกี่ยวอะไรมาก และ ผมกวรแก้ตรงที่ผมก่อน เพราะไม่มาใครทำร้ายเราได้นอกจากเราเอง(เหรอ..?คำนี้จริงเหรอ)
- ผมอยากถามว่า...ผมควรทำยังไงดี???
- สิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดมันถูกแล้วจริงเหรอ?
- ผมควรทำยังไงต่อไป?
- ทุกสิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันถูกต้องแล้วแน่เหรอ?
- มันผิดตรงไหนควรแก้ยังไง
- ผมควรเพิ่มเติมอะไร?
- ทำยังไงต่อไปจากนี้?
ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
สวัสดีครับผมมีปัญหาครอบครัวบางอย่างอยากปรึกษาครับ
แต่ด้วยความที่เป็นเด็กก็เชื่อคำแม่ทุกคำ เราก็เชื่อและยอมมาเสมอ เป็นทาสร้บใช้, คนยกอาหารให้, คือเป็นทาสอะครับ แต่ได้คำชมจากแม่ว่าเออเด็กดีดูแลพี่ ผมก็ทำมาเรื่อยๆ และ มีอยู่ครั้งหนึ่งทำการบ้านอยู่และพี่ก็เรียกใช้เราก็ปฎิเสธที่จะทำ พี่เลยสั่งสอนด้วยการตบตี และ ไม่ใช่คนเดียวนะครับ2 คนจบด้วยเลือดปากออกแต่ก็กลัวแม่รู้ผมเลยอมเลือดไว้เพราะแม่เคยสอนไว้ว่า ไม่มีใครรักเราเท่าคนในบ้าน มีอะไรก็ปกป้องกันนะ และ แม่ก็ไม่รู้
ขอตัดมาช่วง15-18นะครับ(ช่วงเวลานั้นผมขอไม่เล่าอะไรมากนะครับแค่ มันเป็นช่วงของการตบตีด่า ผมยังจำเสียงที่พ่อแม่ด่าผมอยู่เลย จำได้ว่าพ่อแม่พี่ตบตีผใแบบไหน ด่าอะไร คือมันสะเทือนใจมาก)
ตอนผมเรียนผมเคยไปสอบวิชาฟิสิกส์และได้ที่1กลับมา เอาไปให้แม่ดูเพราะอยากได้คำชม แต่แม่ก็ไม่สนใจ พูดแค่ว่าอ่อ เหรอเออๆ ดีดีดี...แค่นั้นไม่ได้มองด้วยช้ำ ผมก็เศร้าไปทั้งวัน คือผมไม่รู้นะว่าแม่สนับสนุนในการเรียนไม เรื่องเรียนพิเศษแม่ใฟ้เรียนแต่ขอแม่ซื้อโต๊ะเรียนไปตั้งในห้อง แต่แม่ก็ไม่ซื้อให้เลยขอมาตลอดจนเลิกเพราะคงๆม่ซื้อให้จริงๆ แต่พอพี่ๆขอแค่สั่งก็จะซื้อให้เลยขอวันนี้พรุ่งนี้ได้ พี่ผมซื้อแต่เกมส์เล่นจนพูดกะบคนอื่นไม่รู้เรื่อง และ อยากได้โต๊ะไว้ตั้งเกมส์ แม่ก็ซื้อให้ อยากได้ TVLG จอแบนแม่ก็ซื้อให้2หมื่น-3เนี่ยแหละจำไม่ได้แต่มันเป็นจอโค้ง พวกพี่ๆมักจะขอถ้าแม่ไม่ให้ก็บ่นๆ หัวชนฝาอยากได้ก็ต้องได้ แม่เลยตัดปัญหาด้วยการยอมซื้อให้โดยไม่เคยด่า ผมไม่เคยขอแม่ซื้ออะไรไร้สาระเพราะสงสารแม่ต้องหาเงินมาซื้อของไร้สาระให้พวกพี่ๆ แต่โต๊ะของผมเนี่ยคือเพื่อเรียนไม่ได้อยากได้อะไรนอกจากนี้ แต่แม่ก็ปฎิเสธที่จะซื้อให้เพราะเปลืองเงิน และก็เล่าว่าตอนตัวเองเป็นเด็กไม่เห็นต้องใช้โต๊ะเรียนเลย ฉันนอนกับพื้นเขียนหนังสือยังได้
ผมก็ไม่เถียงเพราะไม่อยากให้แม่พูดมากกลัวแม่เหนื่อย ทำงานมาทั้งวัน ผมเลยตัดสินใจไปเขียนหนังสือ,คิดเลขตรงห้องรับแขก แต่ต้องนั้นจะมีคนเข้าๆออกๆ และ เสียงดังคิดเลขไม่ได้จริงๆ และ แม่ก็เดินมาดูและพูดว่า ตัวหนังสือยิ่งกว่าเด็ก(คือแม่เป็นคนชอบติ ติอย่างเดียวคือต้องมีเรื่องติ ต้องติเท่านั้นไม่ชม กับผมนะ กับพี่ก็ชมไม่ติเพราะกลัวพี่งอล) จนตอนนี้ไม่มีสมาธิในเรื่องเรียนเลย พ่อเมามาก็บ่นเรียกร้องความสนใจ เมาแล้วหาเรื่องด่าคนในบ้าน แต่พูดดีดีกับคนนอกบ้าน จนไม่มีใครดูพ่อออกเลยว่าจริงๆเป็นคนยังไง แม่ก็เหมือนกัน เพราะภายนอกทั้ง2จะดูแบบ: ใจดี, ฉลาด, เก่ง แต่มีคุณยายเคยด่าแม่ว่า เลี้ยงลูกไม่เป็นโตมาใช้มาได้สักคนอายุก็เลย18หมดแล้ว(ยกเว้นผมตอนนั้นผม17) และ ถ้าผมต้องการเงินเพื่อไปซื้อสมุดแม่จะบอกเสมอว่าทำไมไม่หางานทำหาเงินเอง ตอนก็อายุเท่าก็หาเงินได้เยอะมาก ชึ่งผมเรียนทุกวันวันจัน-อาทิต
สุดสัปดาก็ ตื่นมาก็เรียน 10-12 เลข 1-3เคมี 5-7ฟิสิก (เรียนพิเศษ)
วันปกติก็ มีเรียนเรื่องคำ่ด้วยกลับบ้านจริงๆก็8:30PM
แล้วนอนตื่นมาก็เรียนอีก แต่ด้วยความที่แม่ชอบติ พ่อก็เมาเสียงดัง พวกพี่ๆก็คอยแต่จะหาเรืองผมตลอด การเรียนก็ตกลงเรื่อยๆ และ แท่ก็ด่าว่าคนที่ผิดก็คือผมโง่เสียเงินตั้งเยอะแต่โง่ออกมาทำงานจะมีประโยชน์กว่า แต่ก็ไม่เอาออกจริงๆนะเพราะกลัวสังคมว่า ผมเป็นคนเงียบๆไม่เคยเถียงแม่เลย ทำหน้านิ่งๆไม่พูดไม่จาตั้งแต่จำความได้ตอนอายุ9ปี คือผมจำได้ว่าผมเป็นเด็กเงียบก็เพราะญาติที่เป็นฝรั่งถามถึงผม และ ถามว่าเออเยี่ยทำไมตอนเธอเป็นเด็กตอน9ขวบถึงไม่พูดไม่จา เพราะปกติเด็กๆจะร่าเริงไม่ใช่เหรอ มันเป็นคำพูดที่ทำให้ผมย้อนอดีตถึงวันนั้นและ ใช่ผมจำได้เลยว่าผมไม่เคยมีความสุขจริงๆตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หรือ แต่ความทรงจำที่จำฝั่งใจก็ตอน8ขอบตอนโดนพี2คนกระทืบจนเลือดปากแตกและอมเลือดไว้
และ ผมเป็นโรคชึมเคร้าระดับกลางคือผมไปวัดมาจากเว็บ ไม่กล้าไปหาหมอเพราะแม่จะว่า เคยคุยกับแม่เรื่องนี้แม่ไม่สนและบอกว่ามีแต่พวกบ้าเท่านั้นที่เป็นฉันเลี้ยงพวกแกมาดีไม่มีใครสติไม่ดีหรอก และ ผมบอกว่าอยากลองไปถามหมอดู แม่ก็บอกให้หยูดอย่าทำให้แม่ขายหน้าด้วยการมีลูกเป็นคนสติไม่ดีไปหาหมอจิต
และ ผมสังเกตตังเองว่าเป็นอีกโรคคือไบโพร่า โรค2บุคลิก รู้เพราะเพื่อนเล่าให้ฟังว่าผมแปลกมากตอน ม1 เห็นผมร่าเริงมาก พอ ม2ก็ชึมมากคือแทบจะไม่คุยกับใครเลยในห้อง ม.3-4 ก็กลับมาร่าเริง 5ก็ร่าเริงบ้าง ชึมบ้าง แต่ก็แปลกตามที่เพื่อนพูดจริงๆผมเป็นโรคชึมเศ้ราแต่ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะขำขันกัน ตลกเฮฮ่า แต่พอมาอยู่คนเดียวกลับนั่งชึมคนเดียวในห้อง ไม่เข้าใจตังเองจริงๆ
ผมเคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะครับตอนนั้นอายุก็ 13(เป็นหนึ่งช่วงที่ฝันร้ายของผมแต่ก็อยากเล่าเพราะผมไม่รู้ว่าควรเล่าอันไหนดี ไม่ควรอันไหน วิ่งที่เล่ามันถูกแล้วเหรอ ไม่เล่าอาจจะพลาดอะไรไป)ขอเล่าต่อเลยแล้วกันนะคัรบ ว่าตอน13ผมเคยวางแผ่นไว้ว่าถ้าผมตายต้องไม่ให้ใครรู้ และ หาศพไม่เจอ คือตายยังไงก็ได้ที่ไม่ให้ใครรู้ว่าเราตายที่ไหน แผ่นก็ดำเนินมาจนถึงขั้นขุดหลุม คิดง่าแทงหัวใจแล้วหลับไปตรงหลุมน่าจะไม่มีใครรู้ แต่มีคำคำหนึ่งในทีวีที่ได้ยินจากบ้านที่กำลังสร้าง(หน้าจะคนงานก่อสร้าง และ ผมไปขุดดินตรงไหนไม่รู้แต่ใกล้ๆกับที่นั้น) และ มันทำให้ผมหยุดมีดในมือ เขาพูดว่า”เธอก็แค่มีชีวิตต่อไปสิ ไม่อยากรู้เหรอว่าลูกเมียของแกจะน่ารักขนาดไหน” มันเป็นคำถามที่ผมอยากรู้มากๆว่าลูกของผมจะน่าตาแบบไหน เลยรอดมาได้วันนั้น และ ทำอีกตอน16 แต่ดูการตูนอยู่เรื่อง one piece ที่เอสถามการ์ปว่าความหมายของชีวิตคืออะไร และการ์ปตอบว่าเรื่องนั้นอยู่ไปเดี๋ยวก็รู้เอง และ เกือบทำถ้าไม่ได้ยินผมคงทำไปแล้ว ผมไม่รู้นะว่าผมเป็นบ้าอะไรคือต้องวางแผ่นการตายของตัวเอง ต้องตายแบบนี้ในวันที่กำหนด ผมว่าน่าจะดูหนังเยอะไป
และ ผมขอนะครับง่าอย่าพึ่งด่าผมว่าเสแส้งแกล้งทำ หรือ เรียกร้องความสนใจหรืออะไรเลย ผมอาจจะสติไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่(คือผมรู้ตัว) แต่ตอนนี้ผมเปราะบางมาก ถ้าอยากด่าว่าอะไรก็ทำปุ่มซ่อนไว้นะครับผมจะไม่เข้าไปอ่านตอนนี้ ผมจะอ่านอีกที่หลังจากนี้7วันครับ ขอบคุณครับ
และผมอยากถามว่า
สุดท้ายนี้ผมมีคำถาม และ ผมคิดว่า เรื่องของแม่คงไม่เกี่ยวอะไรมาก และ ผมกวรแก้ตรงที่ผมก่อน เพราะไม่มาใครทำร้ายเราได้นอกจากเราเอง(เหรอ..?คำนี้จริงเหรอ)
- ผมอยากถามว่า...ผมควรทำยังไงดี???
- สิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดมันถูกแล้วจริงเหรอ?
- ผมควรทำยังไงต่อไป?
- ทุกสิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันถูกต้องแล้วแน่เหรอ?
- มันผิดตรงไหนควรแก้ยังไง
- ผมควรเพิ่มเติมอะไร?
- ทำยังไงต่อไปจากนี้?
ขอบคุณล่วงหน้านะครับ