คิดว่าต้องทำยังไง เดินต่อ หรือพอแค่นี้

หลายครั้งที่จับได้ว่าเขาโกหก มีหลักฐานทุกสิ่งอย่าง แต่เขาจะยืนยัยอยู่คำเดียว คือไม่ได้ทำๆๆๆ จับได้ หลายต่อหลายครั้ง แต่เราก็เลือกที่จะสร้างความเชื่อใจขึ้นมาใหม่ทุกครั้ง คืนนี้ก็เช่นเดิม จับได้ว่าโกหก เขาก็ยังไม่ยอมรับ ไม่ยอมพูดความจริงและเราก็ทะเลาะกัน ทั้งที่เราถามดีๆ ใจเย็น มีเหตุผล พูดด้วยดีๆ แต่เขาจะโมโหเร็วมาก พูดไม่กี่คำ เขาก็จะขึ้นกู ใช้คำพูดที่แทงใจดำ(สำหรับเรา) ไม่ยอมตอบคำถาม เปลี่ยนเรื่อง เขาเรื่องงานมาอ้างตลอด เพื่อเปลี่ยนให้คนผิดเป็นเรา เขาทำเหมือนความซื่อสัตย์จริงใจที่เราให้ไปไม่มีค่าแม้แต่น้อย เขาเหมือนเอามีดมากรีดที่ใจเรา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาดูถูกความจริงใจของเรา เขาไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยเอาใจเราไปคิด ว่าเราจะรู้สึกยังไง
สำหรับเรา ขึ้นชื่อว่าโกหก แม้จะเรื่องเล็กน้อย มันก็ทำลายความเชื่อใจที่เรามีให้ เราก็คิดเสมอว่า แล้วมีเรื่องอะไรที่เขาจะพูดจริงบ้าง มีเรื่องไหน ที่เขาไม่โกหกเราบ้าง มันก็เป็นอยู่แบบนี้ ซ้ำแล้วซ้ำอีก เราคนตรงๆ มีไรก็พูดก็คุยกันได้ตลอด ไม่ชอบให้มาโกหกแม้แต่เรื่องเล็กน้อย เพราะคำว่า โกหก จะมากน้อย เรื่องเล็กใหญ่ ก็คือโกหก นั่นคือมีเจตนาที่ไม่ดี ปิดบัง โกหกเรื่องไหน ก็คงไม่สำคัญเท่า "ทำไมต้องโกหก?" แล้วโกหกเพื่ออะไร ?? เจ็บ,เราเจ็บมาก หลายครั้งที่ก็ยอมรับ ว่าคิดจะถอดใจ เดินออกมา แต่ก็ทำไม่ได้สักที ใจไม่แข็งพอ ความผูกพัน ความทรงจำที่สร้างกันมา มันรั้งใจเราไว้ ตอนนี้เอง ก็ยังไม่รู้ ว่าจะต้องทำยังไง ว่าหยุด หรือว่าไปต่อ
แต่ตอนนี้ ใจโคตรพัง ความรู้สึกโคตรพัง เหมือนคนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว อยู่ก็เจ็บ ทรมาน ถอยออกก็ทำไม่ได้