อยากบอกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แต่กลัวคนรอบข้างมองว่าเรียกร้องความสนใจ (ยาวหน่อยขออภัย)

ขอเล่ายาวหน่อยนะครับ คือตั้งแต่เด็ก พ่อแม่มักจะทะเลาะตบตีกันบ่อยมาก จนเป็นภาพจำในหัวเราตลอด คำหยาบหรือการกระทำอะไรก็ช่าง ผมจำมาตั้งแต่เด็ก สุดท้ายตอนโตก็ออกมาไม่ต่างกับพ่อกับแม่เลย แม่ยังหาว่า เนี่ย พูดคำหยาบไปหามาจากในเน็ตมาใช่มั้ย ผมคิดมาทันทีว่า "คำหยาบที่ผมได้ยินบ่อยสุดไม่ได้มาจากใครเลย มาจากครอบครัวตัวเอง" ก็มีเรื่องปมแต่เด็ก ชอบโดนล้อว่าเป็นตุ๊ดบ้าง ร้องไห้บ่อย โกรธง่ายพังข้าวของ พอขึ้นมัธยมกลายเป็นคนเงียบ แต่มีรุ่นพี่รุ่นน้องกับเพื่อนต่างห้องที่คอยอยู่เคียงข้างยันเรียนจบม.3 แต่ช่วง ม1.-ม.3 มีความคิดที่อยากตายมาหลายรอบ เพราะงานเยอะ ทำไม่ทัน  ติด 0 รดงานกลุ่มที่ต้องทำคนเดียว วิชายากไม่เข้าใจ ความรักแอบชอบเพื่อนในห้องแล้วก็นก หัวเลี้ยวหัวต่อทำไรไม่ถูก เคยหยิบมีดมาจ่อหัวตัวเองหลายรอบแต่ก็พอทำจิตใจสงบได้ก็พอตั้งสติดึงตัวเองกลับมาได้ตลอด พอมาถึง ปวช.1 ได้เจอเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ดีกว่าเพื่อนม.3 เยอะเพราะได้คุยได้พูดอะไรด้วยกันมาตลอด
ทีนี่ขอเข้าประเด็นนะครับ คือผมพึ่งอกหักมา ผมได้อกหักจากคนที่ชอบมาเกือบๆ2ปี คบได้6เดือนก็เลิกกันเนื่องจากฝั่งผญ.ทนรับความเจ็บปวดจากเราไม่ไหว เราไม่ดูแลเอาใจใส่เขา จนเขาห่างเหินกับเรา สุดท้ายก็เลิกกัน ผมเศร้า ผมดิ่งมาก ดิ่งแบบหาเพื่อนสักคนมาคอยดูเราหน่อยดีไหมนะ....
เพื่อน ผมมีกลุ่มดิสของผม ปกติก็คุยกันตลอด แต่ช่วงหลังๆ เหมือนเพื่อนจะสนิทกัน จนเหมือนผมอยู่นอกสายตาพวกเขาไปแล้ว  สร้างห้องดิสลับไปคุยกัน โดยผมไม่ได้ถูกดึงไปอยู่ในกลุ่มสนทนาเหล่านั้น มันทำให้ผมคิดมาก ทั้งเรื่องแฟนที่ยังรัก ตอนนี้ตัดไม่ขาด เรื่องเพื่อนที่อยู่กันแบบ ไม่มีเราคงไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ผมดิ่งมาก เรื่องครอบครัวที่ตอนนี้ผมเอาแต่ขอตังแม่ไปวันๆ คิดมากอีกว่า เมื่อไหร่จะเรียนจบหางานทำนะ แต่มันก็คิดมากอีก เพราะตอนนี้ผมติด 0อยู่ คือวิชาตะไบ หลายคนมองว่าง่าย แต่ในมุมผม มันดึงผมลงต่ำได้หลายรอบมาก มันจะผ่านไหมนะ เทอมนี้มีโปรเจคอีก จะรอดไหมนะ จะเรียนจบไหมนะ จะมีชีวิตต่อดีไหมนะ ตายดีไหมนะ ความคิดที่จะตายเริ่มกลับมาหลายรอบ ผมเลิกกับแฟนมา2อาทิตย์ละ ปกติก็นั่งเล่นเกมฟังเพลงไปเรื่อย พอคอตกหมอนปุ้ป ร้องไห้ยาวเลย นอนเช้ามาเกือบเดือน ข้าวกินวันละ2มื้อ หรือบางครั้งก็ไม่อยากเลย แต่ก็ต้องกินไป คิดมากไปอีก ไปนั่งดูท้องฟ้าหลายรอบที่คิดว่า ตัวเองมันไร้ค่า ขยะ งี่เง่า แฟนก็รักษาไว้ไม่ได้ ทำเขาเจ็บแล้วต้องมาทนความเจ็บที่ตัวเองทำเพิ่มอีก ครอบครัวที่แม่ทำงานหาตังแทบตาย เรากลับไม่ได้ทำอะไรเลย อยากหางานทำนะ แต่ถ้าตายไปอาจจะดีกว่าก็ได้?.... ผมไม่รู้จะคุยเรื่องพวกนี้กับใครดี ตอนนี้ผมหัวเราะได้ในหน้าไมค์เวลาพูดคุยกับเพื่อน แต่ในจิตใจกลับทรมาน น้อยใจ สิ้นหวังที่จะใช้ชีวิตต่อ บางครั้งคุยเสร็จปุ้ป ร้องไห้ ซึม นอนกอดเข่า อยากตายอีกแล้ว  คนรอบตัวเหมือนจะห่างเหินไปเรื่อยๆ จะเหลือแค่เราคนเดียวอีกแล้วเหมือนสมัยก่อน ผมอยากบอกตัวเองนะ ว่าอย่ายอมแพ้และก้าวต่อไป แต่ทำไม่ได้แล้ว เหมือนสิ่งรอบตัวที่ค้ำจุนมาตลอดรอบทิ้งให้ผมต้องคลานไปยังจุดหมายที่อาจจะไร้จุดจบ หรือจุดจบของผมคือการตายดี? สรุปผมเป็นอะไรกันแน่ บอกผมหน่อย หรือผมต้องการแค่การสนใจแค่นั้น