อยู่ๆก็มีความคิดอยากตาย

เราสร้างกระทู้นี่มาเพื่อระบายปัญหาชีวิตตัวเองค่ะ เพราะไม่มีใครรับฟังเราไม่ได้ลงทะเบียนเลยสร้างขึ้นตรงนี้555 เราเป็นคนไม่มีเพื่อนสนิทค่ะ จะมีก็แค่เพื่อนผ่านๆ เพื่อนเพื่อผลประโยชน์อะไรประมาณนี้ เกริ่นก่อนเลยว่าทุกวันนี้เรากลัวความคิดตัวเอง เราเป็นคนชอบเก็บเล็กเก็บน้อยมาคิด ตั้งแต่เด็กๆละ คือปู่เรามีลูก4คน พ่อเราเป็นคนที่3 ในบรรดาหลานๆเราเป็นคนสุดท้ายและเป็นผู้หญิงหมดเลย ตั้งแต่จำความได้คือเราไม่สนิทกับพวกพี่ๆเลยไม่ว่าจะมีกิจกรรมครอบครัวอะไรเราก็มักจะถูกให้อยู่คนเดียวเล่นคนเดียวทั้งๆที่พี่ๆคนอื่นก็เล่นปกติ(หรือเพราะเราเข้าคนไม่เก่งก็ไม่แน่ใจ) ช่วงวัยเรากับพี่ๆห่างกันคนละ2ปี พอเริ่มโตขึ้นมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าจริงๆไม่มีเราพวกเค้าก็ไม่ได้สนใจรวมถึงบรรดาลุงป้าน้าอาด้วย ครอบครัวเราเหมือนถูกกั้นออกจากครอบครัวใหญ่ และยิ่งพอเราอยู่มัธยมพวกลุงๆป้าๆก็สร้างรั้วกั้นทำให้เวลาเราจะไปบ้านใหญ่(บ้านปู่)เราต้องเดินอ้อมถนนไปอีกซอยไม่ทีรั้วเล็ก เพราะก่อนหน้านั้นเวลาไปบ้านใหญ่เราจะเดินผ่านบ้านป้าคนโต(พี่สาวคนโตของพ่อ) คือหลังบ้านเราจะชนกันกับบ้านป้า พอมีรั้วมาทำให้เรายิ่งห่างกับญาติๆไปอีก พาอก็ยอกว่าไม่เป็นไรหรอกปั่นจักรยานไปก็ได้ถ้าขี้กียจเดิน จนเราก็คิดว่าอะไรวะ  อย่างน้อยก็ทำรั้วเล็กๆให้เดินผ่านก็ยังดีอ่ะ พอเดินอ้อมมันคนละซอยเลยนะ แต่ก็อยู่อย่างนั้นแหละจนพอจบม.ปลายพี่สาวคนโตเราเค้าจะแต่งงาน เราก็พอรู้เพราะชาวบ้านถาม ที่รู้คือรู้จากชาวบ้านอีกทีไม่ได้รู้จากคนในครอบครัว พ่อแม่เราก็ไม่รู้ พอถึงวันแต่งเค้าไม่ได้แต่งที่บ้านแต่ไปแต่งที่โรงแรมในตัวจังหวัด คือจะบอกว่าตอนนั้นเราร้องไห้อ่ะแบบว่าอะไรวะ คือตอนนี้พิธิเริ่มละอ่ะ ป้ารอง(ป้าสะใภ้แม่ของพี่สาวคนโตที่จะแต่งงาน)แกโทรมาบอกว่าเออเนี่ยลืมบอกเลยถ้าจะมาก็มานะ คือ... สมัยนั้นเข้าใจป่ะว่าเทคโนโลยีโซเชียลไม่มีไง แล้วจะบอกว่ารถยนต์ก็ไม่มี แล้วตัวจังหวัดห่างกับบ้านเรา30กว่าโล ตอนนั้นคุยกับพ่อกับแม่ว่าไม่ไปก็ได้เนาะ เค้าเหมารถตู้ไปกันเค้าไม่เห็นชวนเลย ไม่บอกอะไรด้วยซ้ำ พอผ่านไปไม่นานโซเชียลเริ่มเข้ามา เฟส ไลน์ เราก็ยังไม่ได้เป็นเพื่อนกับญาติๆจนเราปิดเฟสไปเอง จนกระทั่งปู่เสีย เราถึงรู้ว่าพวกพี่ๆมีกรุ๊ปไลน์ แต่ไมีมีเราทั้งๆที่พวกเขาก็มีไลน์เราทุกคนแต่แทบไม่เคยคุยกันเลยนอกจากฝากซื้อของเวลาเลิกงาน พวกพี่ๆใช้เราถ่ายรูปตลอดงานจนจบ เราก็มานั่งคิดว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เราเหมือนคนนอกขนาดนี้ ทั้งๆที่เราก็พยายามเข้าหาพวกเขาตลอด หลังจากปู่เสียได้ไม่นานพี่สาวคนรองก็แต่งงาน เราก็ไม่ได้ไปอีกตามเคยเพราะเราไปเรียนอีกจังหวัดนึง และเค้าบอกกระทันหัน พ่อกับแม่เราก็รู้ก่อนวันแต่งแค่วันเดียวคือวันเตรียมงาน วันที่ฝ่ายชายไปสู่ขออะไรไม่รู้เรื่องเลย จนคิดว่าเออ มีกัน3คนพ่อแม่ลูกก็พอนะ ในเมื่อเค้าไม่เห็นหัวเรา จบเรื่องครอบครัว ต่อเรื่องเพื่อน...