สามีไม่เคยพาไปเที่ยวเลยตลอดเวลา5ปีที่อยู่ด้วยกันมา

ของเราช่วงที่กำลังสร้างตัวสามีเราก็เป็นแบบนี้ เขาต้องการเก็บเงินไว้ซื้อบ้าน เตรียมเงินเพื่อให้ลูกได้อยู่ รร.ดีๆ เราก็ทะเลาะกันบ่อย พอตอนหลังความฝันเขาเป็นจริง.... เวลามันผ่านมาจนเราชิน... รวมทั้งอายุมากขึ้น ย้อนกลับไปมองยังเสียใจที่ตัวเราเองมองแต่ความสุขที่อยู่ข้างหน้า ทำตัวเหมือนเด็กที่ต้องการของเล่นแล้วไม่ได้ ต้องขอบคุณสามีที่มีวุฒิภาวะ ยอมเสียสละทำงานหนักเพื่ออนาคตอีก 20-30 ปีข้างหน้ามากกว่าเอาแต่ความสุขตอนนั้นเป็นหลัก ถ้าเขาตามใจเราหรือคิดเหมือนเราครอบครัวเราคงไม่เดินมาถึงจุดที่มีรากฐานมั่นคง

ช่วงเวลาเดียวกันนั้นเพื่อนเราได้กินได้เที่ยวกับสามี ตัวเราต้องอยู่บ้านดูลูกสามีไปทำงาน พอเวลาผ่านมา 20 ปี เพื่อนๆเริ่มบ่นว่าครอบครัวไม่มั่นคง สามียังชอบเที่ยวเหมือนเดิมแต่ตอนนี้ไม่เที่ยวกับเมียแล้ว มีแก๊งค์เพื่อนใหม่ บางคนออกนอกลู่นอกทาง ส่วนครอบครัวเรา ลูกได้เรียน รร.ดีๆ สามีอยู่ติดบ้านเพราะได้บ้านแบบที่เขาฝันไว้ ตอนนี้ชวนไปเที่ยวไหนสามีว่างก็ไปหมด ไม่ติดเพื่อนติดครอบครัวมาก

คนเราจะมีช่วงเวลานึงที่เราเอาชีวิตไปเปรียบเทียบคนอื่น อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ถ้าลองย้อนคิดว่าความสุขที่เราเรียกร้องมันเป็นแค่กิเลสชั่วคราวหรือเปล่า คนที่ฐานะไม่ได้ดีมากบางทีก็ต้องเลือกว่าจะสุขปัจจุบันหรืออดเปรี้ยวไว้กินหวาน และคนสองคนที่ความชอบไม่เหมือนกันก็ต้องเข้าใจกัน มองถึงเหตุผล พูดคุยกันเอง อย่าให้คนอื่นเข้ามาขยายกิเลสเราจนคนที่ทำเพื่อครอบครัวเป็นคนผิด