ผมเกลียดพ่อตัวเองมากๆครับเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่เคยโทษตัวเองวันนี้พ่อผมกลับมาก็เอาแต่ด่าๆๆๆๆแต่ผมทําเป็นไม่รับฟังเพราะเป็นแบบนี้หลายรอบเหมือนเป็นโรคกลัวไม่ได้ด่าแต่ผมไม่รู้สึกอะไร วันนี้แม่ผมพาน้องไปหาหมอและเขาถามว่า "อีนั้น"ไปไหนเป็นคําที่ผมเจ็บมากถ้าเอาตรงๆผมอยากลุกไปซัดเลยไม่รู้จะแพ้หรือชนะแต่ผมนึกคําที่แม่บอกยังไงเขาก็เป็นพ่อตังค์เขาหายแต่เขาโทษคนในบ้านว่าโขมยไปๆทั้งที่ไม่มีใครเอาเลยแถมยังโทษแม่อีกผมโครตเกลียดเลยแต่แม่ก็ยังบอกคําเดิม "ยังไงเขาก็เป็นพ่อเรา" แม่ผมสงสารเขาที่ทํางานเขาเป็นหุ้นส่วนเพื่อนเขาได้ดีกว่าพ่อผมโดนบีบแม่เข้าใจช่วยกันประหยัดแม่ผมสงสารเขาทุกอย่างแต่เขากลับไม่คิดจะสงสารใครเลยแถมยังโทษคนนู้นคนนี้ผมเคยเห็นเขาคุยกับผู้หญิงคนอื่นแม่ก็รู้แต่แม่ก็เก็บเอาไว้เองรับความรู้สึกทุกอย่างผมโครตเกลียดตังค์ที่ควรให้ครอบครัวซท้อกับข้าวกินก็ไม่เคยอากงผมให้อาม่าเดือนละ300สมัยก่อนเยอะมากครับแต่พ่อผมไม่เคยให้เลย6-7ปีมาแล้วไม่เคยคิดช่วยแม่แถมยังถับถมคนในครอบครัวอีกมีพ่อแบบนี้ไม่มีซ้ะดีกว่าาาา ผมควรจะทําไงดีครับผมหาทางออกไม่ได้ระบายกับใครไม่ได้ผมสงสารแม่ที่ต้องรับความรู้สึกทุกอย่างผมท้อผมอยากให้แม่สบายผมจะเป็นทหารอากาศจะเก็บเงินให้แม่ "ผมเกลียดพ่อตัวเองครับ"
เกลียดพ่อตัวเอง