เครียดอยากได้คนปลอบใจ

ผมอายุ17 ที่ต้องนอนร้องไห้ทุกคืน บ้างวันพ่อกับแม่ก็ชอบทะเลาะกัน ยิ่งลำบากเท่าไหร่พ่อกับแม่ก็ชอบโทษกันเอง
เขาเห็นผมเป็นเด็กเวลาเขาทะเลาะกันเขาคิดว่าผมไม่เก็บไปคิด คือผมเก็บไปคิดตลอด ผมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม 
ทุกวัน เพื่อนผมก็มีนะ แต่ชอบอวดรวยกัน บ้างวันอยากคุยก็คุยกับผมบ้างวันก็ไม่อยากคุยกับผม
คือเอาจริงๆผมก็มีความฝันนะ ผมไล่ตามอยู่ แต่ตอนนี้ความคิดของผมคือกำลังจะหยุด. แบบมันท้อสุดๆ
ผมพูดกับใครไม่ได้เลยๆมาค่อยมีใครเชื่อผม พอผมเป็นคนราเริงต่อหน้าผู้คน พอตกดึกมาผมก็ได้แต่นอนร้องไห้โทษตัวเองตลอดสมเพส
ในตัวผมนะ บ้างที่ก็จบชิวิตสุด คือมันหาทางออกไม่ได้เลยครับ แต่ผมก็กลัวบาป กลัวเจ็บแยูดีเลยไม่ทำ
ทุกคนครับ..ผมรู้ตอนนี้ทุกคนก็มีความฝันของตัวเอง.. ไปต่อกะนให้ถึงที่สุดนะครับ ผมคงหน่าจะหยุดแล้วละครับ
บ้างที่ผมอยากได้กำลังใจสุดแบบว่า เหนื่อยไหมวันซ้อมเป็นไงมั้ง..แข่งเป็นไงมั้ง กับกายต้องมาเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน
ผมมีพี่น้องนะครับ ผมน้องคนเล็กสุด คนโตก็ไปอยู่กับเมียเขาไม่กลับมาหาพ่อกะบแม่เลย
คนกลางก็แบบคือก็ตามนั้นอะครับ..เหลือผมคนเดียวในบ้าน คือเวลาไปปรึกษาพ่อกับแม่ชอบมองมันเป็นเรื่องไร้สาระ
ผมเลยมีไรเก็บไว้ในใจตลอด..  ชิวิตวนอยู่แบบนี้เดิมซ้ำไปซ้ำมา ขออนุญาตที่เขียนยาวด้วยนะครับ เอาจริงเรื่องของผมมีเยอะมาก
ปต่มันแค่อธิบายไม่ถูกเหมือนมันติดอยู่ที่ใจเลยไม่กล้าพูดกับใครเลยจริง..