ไม่รู้ว่าหลายคนเป็นมั้ย สำหรับคนที่โลกส่วนตัวสูง ส่วนใหญ่เรามีกิจกรรมพวกนี้ที่สามารถทำแล้วก็อยู่กับตัวเองได้ แต่ถ้าเราได้มีเพื่อนและพูดคุยกับคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกับเรา มันจะยิ่งทำให้รู้สึกสนุกและมีความสุขขึ้นไปอีก แบบเราเจอคนคอเดียวกันอ่ะ
ตั้งแต่เรียนจบมา ก็ทำแต่งานเรื่องงานอดิเรกนี้ก็แทบไม่ได้คุยกับใครเลย มันก็ยังสนุกเหมือนเดิมแหละ แต่อยากมีคนที่เราคุยด้วยได้บ้าง เมื่อก่อนยังพอมีน้องสาวพูดคุยกันได้ แต่เดียวนี้เค้าเข้ามหาลัยแล้วก็ห่างๆกันไปอีก เค้าก็ตั้งใจเรียนของเค้าไป แต่เราเนี่ยอยู่ๆก็รู้สึกเหงาซะงั้น กลายเป็นเราเลยที่รู้สึกเหมือนยังไม่โต. มันมีเหตุผลที่เราคิดว่าทำไมเราถึงชอบการ์อ่านนิยายและดูการ์ตูนมากขนาดนี้ เพราะสมัยเด็กๆเราว่าเราขาดช่วงเวลานั้นไปอ่ะ พอถึงมาเริ่มติดตอนโตแล้วก็ไม่มีเพื่อนที่คุยได้ด้วยเลย มันก็ยังสนุกแต่แค่พักนี้มันเหงาๆยังไม่รู้ ในที่ทำงานเราเองก็ดันเป็นน้องสุดเลย เพื่อนรุ่นๆเดียวกันเนี่ยไม่มีเลย ไม่มีอะไรแค่อยากระบาย ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้มั้งแนะนำหน่อย
การ์ตูนก็ยังดูทุกวันหลังเลิกงาน นิยายก็ยังอ่านก่อนนอน เสาร์อาทิตย์ ก็ดูหนังดูซีรี่ย์ไป ถึงจะชอบมากแค่ไหนแต่ก็เริ่มคิดว่า เราใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากไปรึป่าวน้า
ที่มาระบายในนี้คือ ไม่อยากเล่าให้น้องฟัง ไม่อยากคุยกับเพื่อนเพราะคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจ
ถ้าโชคดีอ่าจจะเจอคนที่ผ่านทางมาแล้วเคยมีความรู้สึกเหมือนๆกันมาช่วยตอบเราหน่อยนะ
บอกให้อีกอย่าง เราเป็นวิศวกร สายเครื่องกลด้วย งานที่ทำมันเครียด การดูการ์ตูน อ่านหนังสือมันช่วยให้หายเครียดได้ มันเลยเป็นงานอดิเรกที่ทำจนเป็นนิสัยไปแล้ว 555
เป็นคนชอบอ่านนิยาย อ่านการ์ตูน ดูหนัง ดูซีรี่ย์ อยากมีเพื่อนคุยเรื่องเดียวกัน
ตั้งแต่เรียนจบมา ก็ทำแต่งานเรื่องงานอดิเรกนี้ก็แทบไม่ได้คุยกับใครเลย มันก็ยังสนุกเหมือนเดิมแหละ แต่อยากมีคนที่เราคุยด้วยได้บ้าง เมื่อก่อนยังพอมีน้องสาวพูดคุยกันได้ แต่เดียวนี้เค้าเข้ามหาลัยแล้วก็ห่างๆกันไปอีก เค้าก็ตั้งใจเรียนของเค้าไป แต่เราเนี่ยอยู่ๆก็รู้สึกเหงาซะงั้น กลายเป็นเราเลยที่รู้สึกเหมือนยังไม่โต. มันมีเหตุผลที่เราคิดว่าทำไมเราถึงชอบการ์อ่านนิยายและดูการ์ตูนมากขนาดนี้ เพราะสมัยเด็กๆเราว่าเราขาดช่วงเวลานั้นไปอ่ะ พอถึงมาเริ่มติดตอนโตแล้วก็ไม่มีเพื่อนที่คุยได้ด้วยเลย มันก็ยังสนุกแต่แค่พักนี้มันเหงาๆยังไม่รู้ ในที่ทำงานเราเองก็ดันเป็นน้องสุดเลย เพื่อนรุ่นๆเดียวกันเนี่ยไม่มีเลย ไม่มีอะไรแค่อยากระบาย ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้มั้งแนะนำหน่อย
การ์ตูนก็ยังดูทุกวันหลังเลิกงาน นิยายก็ยังอ่านก่อนนอน เสาร์อาทิตย์ ก็ดูหนังดูซีรี่ย์ไป ถึงจะชอบมากแค่ไหนแต่ก็เริ่มคิดว่า เราใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากไปรึป่าวน้า
ที่มาระบายในนี้คือ ไม่อยากเล่าให้น้องฟัง ไม่อยากคุยกับเพื่อนเพราะคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจ
ถ้าโชคดีอ่าจจะเจอคนที่ผ่านทางมาแล้วเคยมีความรู้สึกเหมือนๆกันมาช่วยตอบเราหน่อยนะ
บอกให้อีกอย่าง เราเป็นวิศวกร สายเครื่องกลด้วย งานที่ทำมันเครียด การดูการ์ตูน อ่านหนังสือมันช่วยให้หายเครียดได้ มันเลยเป็นงานอดิเรกที่ทำจนเป็นนิสัยไปแล้ว 555