มีเรื่องจะปรึกษาในหลายๆมุมมองของคน

คือเราเป็นนักเรียน เรียนปวช.1 เราก็ใช้ขีวิตแบบปกติ แต่เราค่อนข้างสับสนกับที่บ้าน เพราะที่บ้านคุณพ่อส่งเรามาอยู่ต่างจังหวัด(ไม่ใช่ทำตัวไม่ดีนะ แต่ว่าพ่อแม่อยากให้มาอยู่ดูแลย่า) เราก็เลยมา เเละการเดินทางไปโรงเรียนคือลำบากมาก เราต้องรอเที่ยวรถไปเรื่อยๆจนกว่าจะมา บางวันมันดึก เราก็ต้องรอ ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร รอได้ แต่ที่บ้านชอบคืดว่าเราแอบหนีไปเที่ยสกับเพื่อน ทั้งๆที่เรารอรถอยู่จริงๆ เราพยายามอธิบายทั้งถ่ายรูปโทรศัพท์หา อธิบายจนหมด แต่พ่อเราก็ไม่เคยเข้าใจ  แต่เราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะเราก็เข้าใจเค้าว่าบางอย่างมันก็คงไม่น่าเชื่อจริงๆ แต่หลังบากนั้นเราก็พยายามกับบ้านไวเเล้ว เเละเราก็โดนด่าบ้างโดนหมดจนถึงปิดเทอม เราก็อยากจะหางานทำเพราะว่าเราคิดว่าปิดเทอมมันว่าง อยู่บ้านก็ไม่มีตังอีก เลยคิดว่าน่าจะลองหาดู เพราะบางที่อายุไม่ถึงเค้าก็รับบ้าง เราหาแถวบ้านในเมืองคือไม่ค่อยมี แต่เราดันได้ที่ๆบ้านเราแถวปทุม เราเลยถามว่า ขอกลับไปที่นั่นได้มั้ย เพราะใจนึงเราก็คิดถึงหลายๆอย่างของที่นั่นเเละถ้าเราไปก็ได้ทำงานด้วย แต่พอเราบอกแค่ว่าขอกลับได้มั้ยยังไม่ทันได้บอกอย่างอื่น พ่อเราก็ บอกไม่(เสียงแข็งมาก) ละตัดสาย ซึ่งอย่างที่บอกเราก็ยังเป็นเด็กจริงๆ ก็พอจะเข้าใจ แต่เราก็เศร้ามากๆที่เเค่เราถามเค้าก็ตัดสายเลย เเละพ่อของเราเคยมีช่วงนึงที่ทางบ้านไม่มีตังเลย เราก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ปกติเราได้ตังไป150 บาท เราก็พอรู้ว่ามันเยอะ แต่ค่าเดินทางไปกลับคือ50บาทจริงๆ(เช้านั่งรถ25กลับก็20บ้างวัน25 ) เราเลยคิดว่าถ้าให้ย่าเราห่อข้าวไป เราก็ได้ตังเเค่100บาทก็น่าจะช่วยลดได้ เราเลยทำ และจนถึงช่วงที่ ย่าเราเริ่มทะเลาะกับเพราะเรื่องห่อข้าวย่าก็ไม่ได้ห่อข้าวให้เเล้ว เราก็เลยไม่ได้มีข้าวกลางวันกิน เพราะไม่มีตังพอ ถ้ากินเราก็จะไม่มีเงินฉุกเฉินหรือเงินค่าใช้จ่ายในการซื้อของใช้ตอนเรียนเพราะส่วนมากอุปกรณ์เพิ่มเติมของการเรียนเราไม่ค่อยได้ขอแม่ เราเลยเก็บตังไว้บ้าง หลังจากนั้นเราก็เลยจะบอกว่าขอเอาตังไปโรงเรียนเท่าเดิมได้มั้ย ย่าไม่ได้ห่อข้าวให้แล้ว พ่อก็ตอบมาแบบเดิมคือไม่ ก็เหทือนกับเราโดนลดเงินไปโดยอัตโนมัติ ซึ่งจุดนี้เราก็เคืองพ่อเรามากๆ แต่ก็ไม่รู้จะเเก้ยังไง สรุปเราก็ไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยร่วมทั้งบ้างวันก็ไม่ได้กินข้าวเเล้วมากินกลางวันแทน เราก็คิดว่าเราอาจจะปรับตัวได้กับการกินข้าวเเค่2มื้อต่อ1วันแต่เอาตามจริงมันก็ยากมากๆเลย เรื่องต่อมา คือเรื่องของเรากับย่า ย่าของเราค่อนข้างที่จะติดการกินเหล้ามากพอสมควร (เหมอนพ่อ) พอย่าเมาย่าจะด่าทุกๆอย่าง ละถ้าวันไหนเรากลับบ้านช้าละย่าเราเมา นั้นจะเป็นวันที่เราโดนทุกคนในครอบครัวโทรสายมาด่าเรา แต่ในทางกลับกัน พอวันไหนย่าเมามักจะบอกให้เงียบๆเราก็เงียบนะเพราะเราก็ไม่ได้อยากให้โดนด่า แต่เรากลับต้องโดนด่าเอง ละยิ่งวันไหนที่พี่เราไปเที่ยวกลับบ้านดึกๆ ทำอะไรผิดวันนั้นเราก็จะโดนเหมือนกันเหมือนโดนลากเข้าไปเกี่ยวแบบที่เราก็ไม่รู้ว่าเราเกี่ยวยังไง เรารู้สึกได้ว่าเราแย่มากๆกลับการกลับบ้านในทุกๆวัน เพราะเเค่นั่งรถ1ชม.ไปกลับก็เหนี่อย ไหนจะรอรถ ไหนจะกับการตื่นตี5 ละถ้าเราจะห่อข้าวไปเองก็ต้องตื่นตี4ซึ่งเคยลองเเล้วไม่ไหวจริงๆ เราก็รู้สึกเหนี่อยมากๆ ถึงจะรู้ว่าการที่เป็นแค่นี้มันอาจจะไม่เท่ากับเค้าที่ทำงาน เเต่สำหรับเรากลับบ้านมาละเจอแต่คำด่าคำบ่น เราก็เหนื่อย ตอนนี้เราค่อนข้างสับสนมากว่าบางอย่างที่เราหวังดีทำ มันถูกมั้ย แล้วเราควรเเก้ปัญหานี้ยังไงเราสับสนมากจริงๆ ซึ่งเอาตามจริงเเล้วบ้างครั้งเราคิดถึงว่าถ้าเราตายเลย เเต่มันก็เกินไปสำหรับปัญหาแค่นี้ เพราะเราคิดในเเง่ดีอีกมุมว่าถ้าอยู่เราก็จะได้เจอเพื่อนต่อ ได้เรียนได้อยู่เผื่อดูแม่ว่าแม่จะเป็นยังไงเพราะตั้งเเต่เราย้ายมากแม่แทบจะเป็นคนเดียวที่เราโทรคุยเเละอธิบายให้ฟังได้ ยังไงก็ช่วยบอกทีนะคะ