Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 244 (สปอยเต็มเรื่อง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 244 The promise we made (สัญญาของพวกเรา)
เริ่มเรื่องด้วยร้านอาหารแห่งหนึ่ง
เชฟเบ็น : แค่นี่มันไม่พอหรอก
รุย : คุณบอกให้ฉันนำ scampi(ชื่ออาหารที่ทำด้วยกุ้ง) สองตัวมาให้คุณ
เชฟเบ็น : ฉันบอกให้เอามา3ตัว บ้าเอ้ย ไม่น่าพาคนนอกมาทำงานด้วยเลย
รุย : ขอโทษ
เด็กเสริฟ(ไม่รู้จักชื่อ) : รุย ขอเวลาักครู่ได้ไหม
รุย : มีอะไรหรือป่าว
เด็กเสริฟ(ไม่รู้จักชื่อ) : มีลูกค้าคนหนึ่งของเราอยากที่จะพบคุณ คุณควรไปเจอเขา
รุย : ใครกันนะ พี่ฮินะ ฉันคาดไม่ถึงจริงๆ พี่มาทำอะไรที่นี้
ฮินะ : ขอโทษที่รบกวนคุณที่ทำงาน! ฉันบอกบริกรว่าน้องสาวของฉันทำงานที่นี่และเขาก็ไปหาคุณ!
รุย : พี่น่าจะโทรบอกฉันก่อนที่จะมาที่นี้นะ
ฮินะ : ขอโทษด้วย พี่ไม่ต้องการรบกวนเธอ พี่แน่ใจว่าเธอต้องยุ่ง!
รุย : พี่มาคนเดียวหรือป่าว แล้วมาเพราะธุรกิจหรือมาเที่ยวกันแน่
ฮินะ : มาเที่ยวนั้นแหละ แล้วก็อยากเจอเธอด้วย
รุย : จริงหรา มันทำให้ฉันมีความสุขนะ ดีเลย พี่ไปรอข้างนอกนะ เดี๋ยวฉันทำงานเสร็จแล้วเรามากินข้าวเย็นด้วยกัน
ฮินะ :เยี่ยมมาก
รุย : ขอโทษนะ ฉันกลับมาแล้ว
เชฟเบ็น : ออกไปแนะนำตัวกับลูกค้า สมแล้วที่เป็นคนมีชื่อเสียง (รุยถอยหายใจ)
เย็นวันนั้นที่ห้องรุย
ดาเนียลล่า : ฮินะวัง ยินดีต้อนรับสู่อเมริกา
ฮินะ :ยินดีที่ได้รู้จัก ดาเนียลล่าซัง ขอบคุณที่ดุแล....
ดาเนียลล่า : ไม่ต้องเป็นทางการก็ได้ เที่ยวให้สนุกนะ
รุย : ยืนดูทั้งคู่กอดกันด้วยตาปริบๆ แล้วคิดในใจว่า โนตมๆกำลังชนกันอยู่
ฮินะ : โอ้ ใช่ฉันมีของฝากมาให้ท้งคู่ด้วย
ดาเนียลล่า : มันคืออะไรหรา
ฮินะ : นี่สำหรับดาเนียลล่า ชุดพัดและtenugui set(ผ้าอะไรสักอย่างนี่แหละ)
ดาเนียลล่า : ว้าว ช่างงดงามเหลือเกิน what did you say this big hanky's called a "tenugui" ?(อันนี้อ่านไม่ออก)
ฮินะ : ถูกต้อง คนผอมๆเลยใช้งานได้ง่าย
รุย : ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เธอเป็นคนปกติ ของน่ารักแบบนี้มันเหมาะกับพี่ฮินะดีนะ ฉันกังวลว่า ฉันจะได้รับเสื้อยืดแปลก ๆ อีกครั้ง
ฮินะ : ใจร้ายอ่ะ คุณคิดว่าพี่จะลืมเสื้อยืดญี่ปุ่นจริงๆเหรอ? เอาไปเลยน้องสาว ถ้าใส่เสื้อตัวนี้ล่ะก็จะไม่กล้ามีใครมาหาเรื่องแน่นอน
รุย : จริงอ่ะ
ดาเนียลล่า : เอาล่ะ! พวกคุณต้องคุยกันเยอะมาก! มาพูดคุยกันเรื่องอาหารค่ำกันดีกว่า! คุณจะอยู่ที่นี่ใช่ไหมฮินะซัง
รุย : นี่ของขวัญวันเกิดของเขา(น่าจะของนัตสึโอะ)
ฮินะ : โอ้ไม่ฉันจองโรงแรมไว้แล้ว
ดาเนียลล่า : เธอจะไม่อยู่ที่นี้หรา
รุย : หลังจากพี่มาถึงที่นี่
ดาเนียลล่า :คุณมาตั้งไกล คุณมาที่นี่เพื่อพบน้องสาวของคุณ! คุณต้องอยู่ที่นี้!
ฮินะ : เข้าใจแล้ว ของคุณสำหรับข้อเสนอนี้นะ
ดาเนียลล่า : ตอนนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว .... ฉันจะปรุงอาหารที่ดีสำหรับแขกผู้มีเกียรติของเรา!
รุย : ฉันจะช่วยด้วย
ตัดฉากมาที่โตเกียว
ฟูมิยะ : ชูซังได้บอกความจริงของฮินะซังสินะ แล้วตอนนี้ในสโมสร(ชมรมการแสดง)ไม่มีอะไรให้ทำใช่ไหม ? อย่าละลายไปทั่วเสื่อทาทามิสิ
ฉันหมายความว่า มันไม่เหมือนกับที่ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของ ชูซัง เหมือนเขาต้องทำอะไรบางอย่าง เขารอมาจนถึงตอนนี้ ฉันว่าเขาต้องเขามาแทรงกลางแน่นอน
นัตสึโอะ : เดี๋ยวก่อน ... นายรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
ฟูมิยะ : ฉันหมายความว่าฉันไม่รู้อะไรเลยแล้วนายล่ะ? เกลียดความคิดที่ว่านายรู้สึกแบบนั้นใช่ไหม?
นัตสึโอะ : ฉันคิดว่าเรื่องจะไม่ไปไกลกว่านี้แล้ว ฉันแค่หมายความว่า เธอ(ฮินะ)บอกเลิกกับฉัน แต่เธอ(ฮินะ)กลับคิดถึงฉันตลอดเวลา ความทรงจำทั้งหมดของฉันที่มีต่อเธอก็ท้วมท้นมากเช่นกัน ไม่ใช่ในฐานะของพี่สาว แต่เป็นแค่ฮินะ(นัตสึโอะนึกถึงตอนจูบกับฮินะ)
นายก็รู้ฉันเป็นอย่างไร ฉันพยายามอย่างมากแต่ทั้งสองคนก็จากฉันไป ฉันคิดว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้ เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก ตอนนี้มันเป็นรุยที่ฉันมีความรู้สึกแบบนั้น ฉันแค่นึกภาพไม่ออก ... พูดว่า "เอาละตอนนี้ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันเดาว่าฉันจะอยู่กับเธอ!"
ฟูมิยะ : เป็นเรื่องของผู้ชายและผู้หญิงสินะ ดูท่าทางทั้งคู่ยังรู้สึกกับนายแบบ (ไม่รู่อ่านถูกไหมนะ)
นัตสึโอะ : ฉันหวังวามันจะจบได้ด้วยดีนะ
ฟูมิยะ : นายอาจจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่นายยังไม่รู้ถึงความรู้สึกจริงๆของฮินะซังเลย มันชัดเจนว่านายต้องทำอะไร ความจริงของเรื่องนี้ นายต้องตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง ลืมสิ่งที่คุณได้ยินทั้งหมด ลืมว่าใครชอบคุณ ใครที่สำคัญที่สุดที่คุณอยากอยู่ด้วย? นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สามารถแก้ไขความยุ่งเหยิงนี้ได้
นัตสึโอะ : ฉันเดาว่านายพูดถูก ขอบคุณ ฟูมิยะ ที่นายฟังที่ฉันมาปรึกษาและช่วยให้คำแนะนำฉัน
ฟูมิยะ : การแก้ปัญหาคนอื่นเป้นเรื่องถนัดของฉัน เมื่อพูดถึงตัวฉันมันเป็นเรื่องที่แตกต่าง!
ตัดฉากลับมาที่นิวยอร์ค
รุย : พระเจ้า บอกได้เลยว่ามันรสชาติหยาบๆ เมื่อเขาปรากฏตัวเมื่อวานนี้ เขากำลังพูดเย้ยฉันตอนที่ฉันกลับไปที่ห้องครัว!
ฮินะ :จริงหรา พี่ขอโทษนะ
รุย : มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก เขาเป็นเพียงแค่คนโง่
ฮินะ : ฉันคิดว่ามีคนแบบนั้นทุกที่?
รุย : แล้วมีคนแบบนี้ในที่ทำงานพี่ไหม ในปีแรกที่ฉันมาที่นี้ก็ดีอยู่หรอก แต่เมื่อฉันทำพลาดเขาก็จะมาซ้ำเติมฉันเสมอ
ฮินะ : ในท้ายที่สุดสิ่งที่จะทำได้ก็คือเขาจะคิดแต่เรื่องของตัวเอง อืม ถึงเวลาที่พี่ต้องกลับแล้ว เราคุยกันมานานขนาดนั้นแล้ว
รุย : โอ้ นี่มันตี4แล้วหรา ฉันไม่ได้สังเกตุเลย
ฮินะ : เธอมีงานตอนเช้านิน่า พี่ขอโทษนะ ไปเข้านอนเถอะ
รุย : ฉันโอเคร ฉันไม่นอนฉันก็ทำงานได้ การทำงานในห้องครัวคือความอดทน
ฮินะ : รุย ทำไมเราไม่ไปเดินเล่นกันสกหน่อยล่ะ
แล้วทั้งคู่ก็ออกมาเดินเล่นที่สวน
ฮินะ : ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังเดินเล่นตอนเช้าในสวนสาธารณะ ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นตัวละครในภาพยนตร์ที่น่าสนใจเลย!
รุย : มันเป็นหนังแบบไหน
ฮินะ : ฉันแย่ใจนะ ว่าเธอต้องรู้เกี่ยวกับบทละครเพราะมันซ่อนอยู่ในบทพูดอย่างของพี่ รุย ทำไมเธอถึงเลิกกับนัตสึโอะ
รุย : ถามปุ้ปปัมจัง
ฮินะ : เธอไม่ต้องบอกพี่ ... แต่พี่สงสัยมาระยะหนึ่งแล้ว มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือป่าว เรื่องที่ทำให้....
รุย : ไม่ มันแค่ มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ฉันไม่ได้หมดใจจากนัตสึโอะ ฉันยังรักเขาอยู่ ฉันยังเป็นเด็กอยู่มาก ฉันใช้ประโยชน์จากเราอยู่ด้วยกันและใช้ประโยชน์จากความเศร้าของเขาแล้วเราทั้งคู่ก็ลงเอยด้วยกัน ฉันรู้ว่าเราไม่ชอบมัน ฉันรู้ว่าถ้าฉันต้องการอยู่กับเขาในอนาคต ... ฉันต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ฮินะ : ขอบคุณที่บอกพี่นะ รุย
รุย : ฉันดีใจที่พี่มา ฉันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ฉันเรียนรู้สิ่งที่ฉันจำเป็นต้องรู้จริงๆ
ฮินะ : พี่ขอโทษที่ไม่สามารถรักษาสัญญานั้นไว้ได้ พี่ไม่สามารถมองเขาในฐานะน้องชายได้อีกต่อไป
รุย : พี่หมายถึงอะไร
ฮินะ :พี่รักเขา พี่ยังคงรักนัตสึโอะคุงอยู่
>>>>จบตอน<<<< ข้อความท้ายตอน ข้ามเส้นของการเป็นพี่น้อง นับจากนี้ไปความรู้สึกทั้งหมดจากมากยิ่งกว่าเดิม
ปล. ก็ให้เนื่องเรื่องมันเล่าเรื่องราวทั้งหมดแล้วกัน วันนี้ผมตื่นสายเมื่อคืนดูบอลดึก เลยออกมาสปอยช้า ขอโทษจริงๆครับ
ปล. ตอนหน้าคดีฆาตกรรมที่แมนฮัตตัน
แค่มุขนะ อย่าจริงจังล่ะ55
Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 244 (สปอยเต็มเรื่อง)