คือเราเคยมีแฟนที่คบกันมาสามปี ตอนนั้นเค้ารักเรามาก เค้าดูแลเราดีมากตอนที่คบกัน เวลาเราอยู่กับเค้าเราผ่อนคลายมาก ดมกลิ่นเสื้อเค้าหรือแค่จับมือกับเค้าคือเราก็โอเคแล้วอ่ะค่ะ แฟนเราเป็นคนไม่หล่อ หน้าที่การงานก็งั้นๆ แต่ใจดีกับเรามากๆ ตอนเราทำพาสปอร์ตหายก็มีเค้าช่วยพาไปโน่นไปนี่จนได้พาสปอร์ตชั่วคราว กลับไทยได้ เวลาเราจะบินกลับไทยไฟลท์ดึกๆเค้าก้จะไปส่งทุกครั้ง
เวลาไปหาก็จะพาไปกินข้าว พาไปเที่ยว คือเรามีความสุขมากจริงๆ จนเวลาจะบินกลับไทยแต่ละครั้งนี่ร้องไห้มากมาย เพราะไม่อยากกลับ อยากจะอยู่กับเค้า เราก็คุยเรื่องแต่งงานกัน ก็แพลนว่าแต่งแล้ว เราจะมาอยู่กะเค้า แต่ก็ต้องหางานทำ หรือเรียนต่อเพื่อให้ทำอาชีพเฉพาะที่เราทำอยู่ได้
แฟนเราก็เลยคิดจะพาเราไปแนะนำกับครอบครัวเค้า แต่เรื่องมาเริ่มแย่เมื่อต้นปีที่แล้วเค้าพาเราไปเจอที่บ้าน พอที่บ้านเค้าทราบว่าเราเป็นคนไทย เค้าก้กีดกันทุกอย่าง และไม่ยอมรับเรา ก็คือเข้าใจนะว่าผีน้อยมันแย่มากๆๆๆๆๆ แต่คือเราก็มีหน้าที่การงานดี มีธุรกิจเป็นของตัวเอง เวลาเราไปเราก็ออกตังค่าตั๋วเอง ค่ากินบางทีก้เลี้ยงข้าวเค้าเลยด้วยซ้ำ คือเราไม่ได้มาปอกลอกลูกเค้าเลยจริงๆ แต่ที่บ้านเค้าก็บอกเราว่าอยากให้เราแต่งกับคนไทยไป
แล้วห้ลูกเค้าแต่งกับคนเกาหลีไป
เราก็รักแฟนมาก เลยโอเค ไม่แต่งก็ได้ แต่ก็จะคบกันต่อไป ทีนี้แฟนเราจากที่รับโทสับ คุยโทสับทุกวัน ก็ ignore สายของเรา มากๆเข้า เราก็บินไปดูที่เกาหลีว่าเค้าเป็นอะไรไปรึเปล่า ก็ไม่ เค้าสบายดี แต่ไม่รับโทสับเราแค่นั้นเองเป็นแบบนี้บ่อยๆ สัญญาทุกครั้งว่าจะรับโทสับ แต่ก็เหมือนเดิม
บางทีก็บอกว่าพรุ่งนี้จะโทรหานะแล้วก็พรุ่งนี้ไปเรื่อยๆก็ไม่มีทางที่จะได้คุย เราบินไปเพราะแบบนี้บ่อยมากเมื่อปีที่แล้ว น่าจะประมาณห้าครั้งได้
บางครั้งบินไปแล้วเค้าไม่อยู่บ้าน เราก็กวาดถูพื้น ขัดห้องน้ำ ซักรีดเสื้อผ้า รอเค้ากลับมา ก็นั่งรอนิ่งๆที่ห้องโถง รอจนเค้ากลับมา ไม่กล้าไปเที่ยวไหน กลัวคลาดกันกับเค้า เพื่อนเราก็โกรธที่เราไม่ยอมเลิกรักซะที คือเราก็พยายามแล้ว แต่มันเลิกไม่ได้จริงๆ
จนครั้งสุดท้ายที่เจอคือธันวาปีที่แล้ว เราตั้งใจไปฉลองปีใหม่กับเค้า พอเราไปก็พาไปเจอแม่ แม่ก็เย็นชาใส่ เอา sulwhasoo มาให้เราดูบอกราคาเท่านั้ เธอจะซื้อได้เหรอ รู้มั้ยบ้านในเกาหลีราคาเท่าไหร่ แบบดูถูกเรามากอ่ะค่ะ เราก็ยิ้มบอกเราใช้ Lancome 5555 ก็เสียใจแต่ก็อดทนไม่เป็นไร
เวลาแม่เค้ามาเช็คที่บ้าน แฟนให้เราลากกระเป๋าออกไปรอข้างนอกตึก เราก็โต๋เต๋ไปเรื่อยๆ รอเค้าบอกว่าแม่กลับแล้ว เราก็ดีใจกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนวันนึงเราอยากกินเค้กในร้านที่เพจนึงได้รีวิวไว้ ก็ชวนกันไปกิน เดินหากี่รอบก็ไม่เจอ แล้วตอนนั้นเราขาแพลงเพิ่งหาย ก็เดินได้ไม่ปกติเท่าไหร่ แฟนก็เดินๆๆๆๆไม่รอเรา จนในที่สุดพบว่าร้านเค้กปิดกิจการไปแล้ว แฟนโกรธมาก แล้วทิ้งเราเดินดุ่มๆไปขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน เราก็พยายามเขยกตาม จนเดินไปทันเห็นเค้าโบกแท็กซี่ได้ แล้วเค้าก้โบกมือบายๆเรา เรางี้น้ำตาไหลเลย แบบทิ้งเราไว้เลยเหรอ ก็อ่ะไหนๆมาแล้วกินเค้กร้านแถวนี้ก็ได้ กะลังนั่งเศร้าแฟนก็เดินกลับเข้ามาในร้าน แล้วก็บ่นๆๆเราว่าเราทำให้เค้ารู้สึกผิด ต้องลงแท็กซี่กลับมาตามหาเรา นี่จะรีบกลับไทยได้มั้ย ไม่อยากให้อยู่ที่นี่แล้วอ่ะ วุ่นวาย
เรางี้ร้องไห้ตลอดทางเลยค่ะ ก็โอเค ถ้าการที่เราไม่อยู่ที่นั่นจะทำให้เค้าสบายใจเราทำได้นะ ก็เลื่อนไฟลท์กลับเร็วขึ้น และกลับมาไทยหลังจากนั้นก้เหมือนจะขาดการติดต่อไป เราพิมหา แต่เค้าก้บอกว่ายุ่งอยู่ ทำงาน ไว้ค่อยคุย ผลัดไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ไปเจอมาเกือบปีแล้วอ่ะค่ะ
ตอนนี้คือคิดถึงเค้ามากนะ อยากไปหาเค้า แต่ก้ไม่รู้จะไปหาในฐานะอะไร และหาประโยชน์จากการไปครั้งนี้ไม่ได้ รู้ตัวอยู่ว่าคงไปนั่งรอโง่ๆที่หน้าบ้านเค้าอีกเหมือนเดิม ไม่อยากไปเที่ยวไหน เพราะกลัวเค้ากลับมาแล้วไม่เจอเรา เราจะทำไงดีคะ
ต่อสู้กับจิตใจตัวเองไม่ให้ซื้อตั๋วไปหาทุกวันเลยค่ะ
อยากไปหาแฟนที่เลิกกันไปแล้วที่เกาหลี ใจอ่ะอยากไป แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าไปทำไม ไปแล้วอะไรจะดีขึ้นเหรอ ทำไงดีคะ
เวลาไปหาก็จะพาไปกินข้าว พาไปเที่ยว คือเรามีความสุขมากจริงๆ จนเวลาจะบินกลับไทยแต่ละครั้งนี่ร้องไห้มากมาย เพราะไม่อยากกลับ อยากจะอยู่กับเค้า เราก็คุยเรื่องแต่งงานกัน ก็แพลนว่าแต่งแล้ว เราจะมาอยู่กะเค้า แต่ก็ต้องหางานทำ หรือเรียนต่อเพื่อให้ทำอาชีพเฉพาะที่เราทำอยู่ได้
แฟนเราก็เลยคิดจะพาเราไปแนะนำกับครอบครัวเค้า แต่เรื่องมาเริ่มแย่เมื่อต้นปีที่แล้วเค้าพาเราไปเจอที่บ้าน พอที่บ้านเค้าทราบว่าเราเป็นคนไทย เค้าก้กีดกันทุกอย่าง และไม่ยอมรับเรา ก็คือเข้าใจนะว่าผีน้อยมันแย่มากๆๆๆๆๆ แต่คือเราก็มีหน้าที่การงานดี มีธุรกิจเป็นของตัวเอง เวลาเราไปเราก็ออกตังค่าตั๋วเอง ค่ากินบางทีก้เลี้ยงข้าวเค้าเลยด้วยซ้ำ คือเราไม่ได้มาปอกลอกลูกเค้าเลยจริงๆ แต่ที่บ้านเค้าก็บอกเราว่าอยากให้เราแต่งกับคนไทยไป
แล้วห้ลูกเค้าแต่งกับคนเกาหลีไป
เราก็รักแฟนมาก เลยโอเค ไม่แต่งก็ได้ แต่ก็จะคบกันต่อไป ทีนี้แฟนเราจากที่รับโทสับ คุยโทสับทุกวัน ก็ ignore สายของเรา มากๆเข้า เราก็บินไปดูที่เกาหลีว่าเค้าเป็นอะไรไปรึเปล่า ก็ไม่ เค้าสบายดี แต่ไม่รับโทสับเราแค่นั้นเองเป็นแบบนี้บ่อยๆ สัญญาทุกครั้งว่าจะรับโทสับ แต่ก็เหมือนเดิม
บางทีก็บอกว่าพรุ่งนี้จะโทรหานะแล้วก็พรุ่งนี้ไปเรื่อยๆก็ไม่มีทางที่จะได้คุย เราบินไปเพราะแบบนี้บ่อยมากเมื่อปีที่แล้ว น่าจะประมาณห้าครั้งได้
บางครั้งบินไปแล้วเค้าไม่อยู่บ้าน เราก็กวาดถูพื้น ขัดห้องน้ำ ซักรีดเสื้อผ้า รอเค้ากลับมา ก็นั่งรอนิ่งๆที่ห้องโถง รอจนเค้ากลับมา ไม่กล้าไปเที่ยวไหน กลัวคลาดกันกับเค้า เพื่อนเราก็โกรธที่เราไม่ยอมเลิกรักซะที คือเราก็พยายามแล้ว แต่มันเลิกไม่ได้จริงๆ
จนครั้งสุดท้ายที่เจอคือธันวาปีที่แล้ว เราตั้งใจไปฉลองปีใหม่กับเค้า พอเราไปก็พาไปเจอแม่ แม่ก็เย็นชาใส่ เอา sulwhasoo มาให้เราดูบอกราคาเท่านั้ เธอจะซื้อได้เหรอ รู้มั้ยบ้านในเกาหลีราคาเท่าไหร่ แบบดูถูกเรามากอ่ะค่ะ เราก็ยิ้มบอกเราใช้ Lancome 5555 ก็เสียใจแต่ก็อดทนไม่เป็นไร
เวลาแม่เค้ามาเช็คที่บ้าน แฟนให้เราลากกระเป๋าออกไปรอข้างนอกตึก เราก็โต๋เต๋ไปเรื่อยๆ รอเค้าบอกว่าแม่กลับแล้ว เราก็ดีใจกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนวันนึงเราอยากกินเค้กในร้านที่เพจนึงได้รีวิวไว้ ก็ชวนกันไปกิน เดินหากี่รอบก็ไม่เจอ แล้วตอนนั้นเราขาแพลงเพิ่งหาย ก็เดินได้ไม่ปกติเท่าไหร่ แฟนก็เดินๆๆๆๆไม่รอเรา จนในที่สุดพบว่าร้านเค้กปิดกิจการไปแล้ว แฟนโกรธมาก แล้วทิ้งเราเดินดุ่มๆไปขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน เราก็พยายามเขยกตาม จนเดินไปทันเห็นเค้าโบกแท็กซี่ได้ แล้วเค้าก้โบกมือบายๆเรา เรางี้น้ำตาไหลเลย แบบทิ้งเราไว้เลยเหรอ ก็อ่ะไหนๆมาแล้วกินเค้กร้านแถวนี้ก็ได้ กะลังนั่งเศร้าแฟนก็เดินกลับเข้ามาในร้าน แล้วก็บ่นๆๆเราว่าเราทำให้เค้ารู้สึกผิด ต้องลงแท็กซี่กลับมาตามหาเรา นี่จะรีบกลับไทยได้มั้ย ไม่อยากให้อยู่ที่นี่แล้วอ่ะ วุ่นวาย
เรางี้ร้องไห้ตลอดทางเลยค่ะ ก็โอเค ถ้าการที่เราไม่อยู่ที่นั่นจะทำให้เค้าสบายใจเราทำได้นะ ก็เลื่อนไฟลท์กลับเร็วขึ้น และกลับมาไทยหลังจากนั้นก้เหมือนจะขาดการติดต่อไป เราพิมหา แต่เค้าก้บอกว่ายุ่งอยู่ ทำงาน ไว้ค่อยคุย ผลัดไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ไปเจอมาเกือบปีแล้วอ่ะค่ะ
ตอนนี้คือคิดถึงเค้ามากนะ อยากไปหาเค้า แต่ก้ไม่รู้จะไปหาในฐานะอะไร และหาประโยชน์จากการไปครั้งนี้ไม่ได้ รู้ตัวอยู่ว่าคงไปนั่งรอโง่ๆที่หน้าบ้านเค้าอีกเหมือนเดิม ไม่อยากไปเที่ยวไหน เพราะกลัวเค้ากลับมาแล้วไม่เจอเรา เราจะทำไงดีคะ
ต่อสู้กับจิตใจตัวเองไม่ให้ซื้อตั๋วไปหาทุกวันเลยค่ะ