ก่อนอ่านเรื่องของผม ผมอยากตั้งคำถามอีก 1 ข้อครับ คือ
เคยเริ่มรู้สึกดีกับใครซักคน แต่ต้องเลือกที่จะตัดดีกว่าต่อไหม?
เรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมเป็นเพศทอม ผมอกหักจากคนนึง แล้วมีเพื่อนร่วมงานคนนึงมาปลอบใจ ซึ่งเป็นน้องของเพื่อน
แต่เป็นเพื่อนต่างหัองตอนม.ปลายครับ ผมขอใช้ชื่อสมมติ เพื่อสะดวกในการเล่าเรื่องว่า ดอกไม้
แรกๆผมก็คิดเป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน น้องของเพื่อน และเหมือนน้องคนนึง
ดอกไม้ดีกับผมมากครับ ดอกไม้รู้ว่า ผมขับรถไม่เป็น ก็ยังพาไปนู่นนี่บ่อยๆ พาไปกินของอร่อยที่ผมไม่เคยกิน พาผมไปหาหมอ แต่หมอดันปิดครับ 55+
และรับฟังผมปรับทุกข์เสมอเลยครับ แต่พอนานไป เราสนิทกันจนคุยทุกเรื่องได้ จนหลายๆคนเริ่มแซวเราสองคนบ่อยขึ้น
ยอมรับครับ ตอนแรกๆ ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่นานๆไป ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ
เช่น ตอนแรกที่ดอกไม้เล่าเรื่องชายคนรักให้ผมฟัง ตอนฟังครั้งแรกก็ยังขำๆไปกับดอกไม้ได้สบาย
แต่หลังๆผมแทบไม่อยากจะฟังเรื่องดอกไม้กับเขาเลย จู่ๆก็รู้สึกเหมือนจะหึงดอกไม้
ผมเลยกลับมาถามตัวเองว่า เรารักดอกไม้แบบไหนกัน??
จนวันนึง ผมมีคำตอบของตัวเอง มันเป็นคำตอบที่ทำให้ผมกลัว เพราะคำตอบนั้น 99.9% นำมาซึ่งตอนจบและความเจ็บกับผมเสมอ
ผมจึงต้องตัดสินใจบางอย่างเพื่อให้จบ ก่อนจะลงเอ๋ยด้วยความเจ็บมากกว่านี้ครับ
ผมถือโอกาสในตอนที่ดอกไม้แกล้งหรือเล่นกับผมปกติ แต่ผมแกล้งทำเป็นโมโหและโกรธดอกไม้มากๆ และพลานใส่เพื่อนๆของดอกไม้
ผมแกล้งทำตัวน่ารังเกียจในสายตาของดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้ แล้วมันก็ได้ผลครับ
ดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้ โกรธผมมากๆๆๆ...ถึงขนาดตามไปถึงบ้านเพื่อไปบอกว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากับพ่อแม่ผม
ทั้งๆที่ลึกๆแล้ว ดอกไม้ไม่รู้เลยว่า ที่ผมต้องทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร?
หลังจากวันนั้น เราไม่ได้คุยกันอีกเลยครับ แถมผมต้องถูกประนามการกระทำของตัวเองจนถึงวันนี้ครับ
แต่ผมก็ยอมรับผลครับ และไม่คิดจะตอบโต้กลับด้วยคำพูดใดๆมากกว่านี้แล้วครับ
เพราะเท่านี้ ผมคิดว่า ผมก็คิดว่า ทำเกินไปสำหรับดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้ครับ
ใจลึกๆ ผมไม่โทษดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้เลยครับ ผมโทษตัวเองที่ใจมันไม่สามารถนิ่งพอมากกว่า
หากมีซักคนถามผมว่า ในวันนี้ทำไมผมถึงออกมาบรรยายเรื่องนี้??
ผมคงจะตอบว่า ผมคิดถึงดอกไม้มากๆครับ แต่ผมไม่สามารถกลับไปคุยกับเธอได้เหมือนเก่าแล้ว
ผมจึงอยากบรรยายเป็นตัวอักษรว่า ผมรักและคิดถึงดอกไม้มากๆๆ..เท่านั้นครับ
หากถามว่า ทำไมไม่ไปบอกกับดอกไม้ตรงๆ
ผมตอบได้เลยว่า ผมรู้คำตอบนั้นดีตั้งแต่ดอกไม้ยังไม่รู้คำถามเลยด้วยซ้ำ
ผมเลยไม่ถามยังดีกว่า เพราะคำตอบ มันทำให้เจ็บและจบ อยู่ดี
สุดท้าย..ผมอยากฟังความรักของคนอื่นๆที่มาอ่านความรักของผมบ้างครับ
ไว้เล่าให้ผมอ่านบ้างนะครับว่า ความรักของพวกคุณเป็นอย่างไร??
ชีวิตรักของคุณเป็นอย่างไร?
เคยเริ่มรู้สึกดีกับใครซักคน แต่ต้องเลือกที่จะตัดดีกว่าต่อไหม?
เรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมเป็นเพศทอม ผมอกหักจากคนนึง แล้วมีเพื่อนร่วมงานคนนึงมาปลอบใจ ซึ่งเป็นน้องของเพื่อน
แต่เป็นเพื่อนต่างหัองตอนม.ปลายครับ ผมขอใช้ชื่อสมมติ เพื่อสะดวกในการเล่าเรื่องว่า ดอกไม้
แรกๆผมก็คิดเป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน น้องของเพื่อน และเหมือนน้องคนนึง
ดอกไม้ดีกับผมมากครับ ดอกไม้รู้ว่า ผมขับรถไม่เป็น ก็ยังพาไปนู่นนี่บ่อยๆ พาไปกินของอร่อยที่ผมไม่เคยกิน พาผมไปหาหมอ แต่หมอดันปิดครับ 55+
และรับฟังผมปรับทุกข์เสมอเลยครับ แต่พอนานไป เราสนิทกันจนคุยทุกเรื่องได้ จนหลายๆคนเริ่มแซวเราสองคนบ่อยขึ้น
ยอมรับครับ ตอนแรกๆ ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่นานๆไป ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ
เช่น ตอนแรกที่ดอกไม้เล่าเรื่องชายคนรักให้ผมฟัง ตอนฟังครั้งแรกก็ยังขำๆไปกับดอกไม้ได้สบาย
แต่หลังๆผมแทบไม่อยากจะฟังเรื่องดอกไม้กับเขาเลย จู่ๆก็รู้สึกเหมือนจะหึงดอกไม้
ผมเลยกลับมาถามตัวเองว่า เรารักดอกไม้แบบไหนกัน??
จนวันนึง ผมมีคำตอบของตัวเอง มันเป็นคำตอบที่ทำให้ผมกลัว เพราะคำตอบนั้น 99.9% นำมาซึ่งตอนจบและความเจ็บกับผมเสมอ
ผมจึงต้องตัดสินใจบางอย่างเพื่อให้จบ ก่อนจะลงเอ๋ยด้วยความเจ็บมากกว่านี้ครับ
ผมถือโอกาสในตอนที่ดอกไม้แกล้งหรือเล่นกับผมปกติ แต่ผมแกล้งทำเป็นโมโหและโกรธดอกไม้มากๆ และพลานใส่เพื่อนๆของดอกไม้
ผมแกล้งทำตัวน่ารังเกียจในสายตาของดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้ แล้วมันก็ได้ผลครับ
ดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้ โกรธผมมากๆๆๆ...ถึงขนาดตามไปถึงบ้านเพื่อไปบอกว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากับพ่อแม่ผม
ทั้งๆที่ลึกๆแล้ว ดอกไม้ไม่รู้เลยว่า ที่ผมต้องทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร?
หลังจากวันนั้น เราไม่ได้คุยกันอีกเลยครับ แถมผมต้องถูกประนามการกระทำของตัวเองจนถึงวันนี้ครับ
แต่ผมก็ยอมรับผลครับ และไม่คิดจะตอบโต้กลับด้วยคำพูดใดๆมากกว่านี้แล้วครับ
เพราะเท่านี้ ผมคิดว่า ผมก็คิดว่า ทำเกินไปสำหรับดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้ครับ
ใจลึกๆ ผมไม่โทษดอกไม้และเพื่อนๆของดอกไม้เลยครับ ผมโทษตัวเองที่ใจมันไม่สามารถนิ่งพอมากกว่า
หากมีซักคนถามผมว่า ในวันนี้ทำไมผมถึงออกมาบรรยายเรื่องนี้??
ผมคงจะตอบว่า ผมคิดถึงดอกไม้มากๆครับ แต่ผมไม่สามารถกลับไปคุยกับเธอได้เหมือนเก่าแล้ว
ผมจึงอยากบรรยายเป็นตัวอักษรว่า ผมรักและคิดถึงดอกไม้มากๆๆ..เท่านั้นครับ
หากถามว่า ทำไมไม่ไปบอกกับดอกไม้ตรงๆ
ผมตอบได้เลยว่า ผมรู้คำตอบนั้นดีตั้งแต่ดอกไม้ยังไม่รู้คำถามเลยด้วยซ้ำ
ผมเลยไม่ถามยังดีกว่า เพราะคำตอบ มันทำให้เจ็บและจบ อยู่ดี
สุดท้าย..ผมอยากฟังความรักของคนอื่นๆที่มาอ่านความรักของผมบ้างครับ
ไว้เล่าให้ผมอ่านบ้างนะครับว่า ความรักของพวกคุณเป็นอย่างไร??