ต้องขอออกตัวก่อนว่า สิ่งที่คุณอ่านเป็นการฟังความข้างเดียว จากผมสามี แต่ผมขอยืนยันว่ามันคือความจริงที่เกิดขึ้นกับครอบครัวผมชีวิตผม ผมอยู่กินกับภรรยามา 10 ปีกว่า มีลูก หนึ่งคน ผมทำธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง มีรายได้ พอเลี้ยงครอบครัวไม่ให้เดือดร้อน แต่มักโดนดูถูกจากครอบครัวแฟนเพราะ บ้านผมนั้นจน แต่บ้านเธอรวย เธอกับผมเป็นความรักที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะจริงๆแล้วเธอ ไม่ได้ต้องการผมเป็นสามี แต่เพราะเธอมีปัญหากับที่บ้าน และหนีมาอยู่กับผม เกิดเป็นความรักความสงสาร และเธอก็ท้องกับผม ผมรับผิดชอบ ทุกอย่างถึงจะบ้านจนและไม่มีเงินก็ตาม บ้านของเธอไม่เคยยินดี และรังกียจความจนของผม แต่ผมก็สู้ จนสามารถมีรายได้ เดือนล่ะหลักแสน และให้เธอไม่ต้องทำงาน อยู่บ้านเลี้ยงลูกได้จนลูกเข้าเรียน ถึงจะว่างแล้วแต่เธอก็ไม่สามารถทำงานเป็นชิ้นเป็นอันเป็นเรื่องเป็นราวได้ แม้เธอจะเรียนจบระดับปริญญาโท แต่เธอไม่เคยทำงานอะไรเลยตั้งแต่เรียนจบ เธอช่วยที่บ้านทำธุรกิจบ้าง แต่ก็ไม่นาน ก็จะหยุดทำ เธอชอบ เปลี่ยนไปเลื่อยจะทำนั้นทำนี้ แต่ไม่เคยทำได้นาน ทั้งที่ผมก็สนับสนุนเธอทุกอย่าง ทั้งเงิน ทั้งหาข้อมูล และซัพพอร์ตช่วยเหลือทุกอย่าง แต่ไม่เคยทำอะไรได้นานเลย ต้องเลิกไปก่อนจะสำเร็จเสมอ จนบางครั้งผมถามว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้เสมอ เธอมักจะโกรธ และฉุนฉียว โทษทุกสิ่งที่ไม่ใช่ความผิดเธอหลักๆก็คือโทษผม จนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอไม่ปกติ  เรื่องเซ็กซ์ เธอไม่ค่อยมีอะไรกับผม บางทีเป็นเดือน จนเนินนานเป็นปี  ผมเป็นคนที่ชอบแสดงความรัก ชอบกอดชอบหอม ผมหอมแก้มลูกกอดลูก ทุกครั้งก่อนออกจากบ้านเป็นเรื่องปกติ และแน่นอนก็พยายามทำกับภรรยาผมด้วย แต่เธอมักแสดงอาการรังเกียจและ ชอบพูดเสมอว่าฉันทำอะไรอยู๋เห็นไหม ฉันรำคาญ ผมโดนแบบนี้จนเริ่ม รู้สึกว่าไม่ควรยุ่งอะไรกับเธอเลย เธอเป็นคนอารมณ์รุนแรงและชอบโกรธ พูดจาหยาบคาย เช่นบางทีเธอก็ดูถูกผม ครอบครัวผม บ้านผม พ่อแม่ผม ด่าถึงความจน ด่าถึงความซวยที่ได้ผมเป็นสามี เป็นคำหยาบเสียงดัง ไม่สนใจด้วยว่าจะอยู่ต่อหน้าลูกหรือไม่ ผมรู้สึกสงสารลูก จนตอนนี้ผมต้องพยายามไม่เจอหน้าเธอพยายาม ห่างๆเธอ ต้องรอจนนอนกันหมดแล้วค่อยเข้าบ้าน เพราะจะได้ไม่ต้องเจอกัน ทั้งที่ใจอยากอยู่ใกล้ๆลูก อยากอยู่แบบครอบครัวปกติ  ผมเคยศึกษาว่าสิ่งที่เธอเป็น อาการที่เธอเป็นมีลักษณะใกล้เคียงกับโรค ไบโพล่า เพราะบางทีก็ดี บางครั้งก็ร้าย บางครั้งก็ซึมเศร้าสลับกันไป ผมคิดว่าควรจะเลิกกับเธอ แต่ก็สงสารลูก ถ้าไม่มีผมลูกจะเป็นอย่างไร ต้องคอยรับอารมณ์เหล่านี้แทนผม เป็นคนที่จะถูกโทษทุกอย่างแทนผมหรือไม่ ชีวิตผมไม่มีความสุขเลย และมันไม่มีความรู้สึกว่าจะหาทางออกได้เลย ถ้าไม่เดินออกมาจากชีวิตเธอ สิ่งนึงที่ยังคงทำให้ผมอดทนอยู่ตรงนี้ได้คือลูก เพียงอย่างเดียว สิ่งที่ผมเล่าดูเหมือนจะเป็นการระบาย ความอึดอัดใจเสียมากกว่า แต่ทุกวันนี้ไม่สามารถบอกหรือปรึกษาใครได้ จึงอยากทราบว่า หากเพื่อนๆตกอยู่ในสถาการณ์เช่นผม จะมีมุมมองความคิดและแก้ไขปัญหาเช่นไร ขอบคุณที่อ่าน และแสดงความคิดเห็นครับผม