ที่มาตั้งกระทู้เนี่ยเพราะเห็นมีหลายๆคนบอกว่าไม่อินกับคู่ โฮดากะกับฮินะใน Weathering With You เทียบกับ ทาคิกับมิตซึฮะ ใน Your name ไม่ได้ที่อินกว่า เลยกะจะมาขยายความตามการตีความและเข้าใจของผมล่ะนะ (ที่ดูมาสองรอบ) ก็คาดว่าจะช่วยให้อินกันขึ้นมาบ้างนะ อยากให้รับรู้ว่าความรักของสองคนนี้ที่ผมว่ามันก้าวไปอีกขั้นของความรักมันเป็นแบบไหน แค่มีคนที่รับรู้ได้ผมก็ดีใจละ อยากให้ไปดูรอบสองจริงๆเพราะคุณน่าจะซาบซึ้งกับมันมากขึ้น แบบผม
- แค่การพบกันคู่ โฮดากะกับฮินะ มันก็สมเหตุสมผลแล้ว
โดยทั่วไป การที่เราจะได้เจอใครอาจเป็นความบังเอิญ แต่การทำความรู้จักหรือสร้างสัมพันธ์กับใครซักคนมันเกิดจากการตัดสินใจของเราเอง โฮดากะไม่ได้กินอะไรมาสามวันจนกระทั่งเด็กสาวคนหนึ่งเอาเบอร์เกอร์มาให้ การที่โฮดากะไปนั่งอยู่ที่ร้านแมคโดนัลจนถูกฮินะช่วยเหลืออาจเป็นความบังเอิญ แต่การที่ฮินะช่วยเหลือโฮดากะมันเกิดจากการตัดสินใจของฮินะเอง(แม้จะรู้ว่าตัวเองอาจจะเดือดร้อนด้วยซ้ำ) หากฮินะไม่ตัดสินใจตรงนั้น โฮดากะก็จะไม่ได้เจอเธอและแน่นอนสองคนนี้อาจเป็นคนแปลกหน้ากันไปตลอดกาล เผลอๆโฮดากะอาจจะยอมแพ้แล้วกลับบ้านเลยก็ได้ ในขณะเดียวกันการที่โฮดากะเจอฮินะที่กำลังพาไปทำงานบริการ การพบเจออาจเป็นความบังเอิญ แต่การที่โฮดากะพุ่งเข้าไปช่วยมันเกิดจากการตัดสินใจของเขาเอง หากตอนนั้นเขาไม่ตัดสินใจแบบนั้น ฮินะก็จะต้องทำงานที่ใช้ร่างกายเข้าแลกและแน่นอน ความประทับใจที่ฮินะจะมีต่อโฮดากะย่อมไม่เกิดขึ้น การพบเจอของสองคนนี้เริ่มต้นมันเกิดจากความดีของฮินะที่ทำให้โฮดากะประทับใจจนกล้าหาญพอจะช่วยเธอในเวลาต่อมา นี่แหละความเป็นจริงบนโลก ความสมเหตุสมผลของการพบเจอ
- ตีความ ความรู้สึกของโฮดากะ จะเรียกว่าขยายความตามความรู้สึกของผมก็ได้ บางคนอาจไม่ได้คิดเหมือนกัน
เริ่มต้นมา หากใครสังเกตดีๆจะเห็นผ้าพลาสเตอร์ปิดเต็มหน้าโฮดากะเต็มไปหมด(ผมมาสังเกตเห็นตอนดูรอบสอง) บ่งบอกได้ชัดว่าก่อนจะมาโตเกียว เมืองก่อนที่เขาอยู่คงไม่น่าอภิรมย์สำหรับเขาแน่นอนถึงโดนทำร้ายร่างกายและตัดสินใจหนีออกจากบ้านมาแบบนี้ สำหรับบางคนอาจจะยอมทนโดนซ้อมแต่ไม่ยอมหนีเพราะกลัวความเปลี่ยนแปลง แต่โฮดากะเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความไม่แน่นอนดีกว่าการถูกกดขี่ ตรงนี้หลายๆคนที่ติดอยู่กับกรอบหรือความมั่นคงอาจมองเป็นความโง่และบ้าบิ่น แต่สำหรับผมกลับมองว่ามันคือความกล้าหาญนะและมองว่าคนที่ยอมทนให้โดนซ้อมเพราะกลัวความไม่มั่นคงนั่นแหละคือคนที่ขี้ขลาด (สารภาพมาซะดีๆว่าใครตำหนิโฮดากะตรงจุดนี้บ้าง)
พอเขาได้เข้ามาอยู่โตเกียว หนังก็ให้เราได้เห็นว่าเขาเจอการปฏิบัติที่เย็นชาและเห็นแก่ตัวเองของคนโตเกียวสารพัด ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างสนใจแต่ตนเอง (จริงๆต้องบอกว่าโดนตั้งกะขึ้นเรือละ) "โตเกียวน่ากลัวจัง" นี่คือความในใจของเขาต่อสิ่งที่ได้รับและสัมผัสมาจากผู้คนในเมืองนี้ก่อนหน้านี้ จนในที่สุดเขาก็ไม่ได้กินอะไรมาสามวัน (ณ ช่วงเวลานั้นหนังไม่ได้เผยความรู้สึกอะไรของโฮดากะแต่ดูท่าทางก็รู้ว่ากำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่) จู่ๆก็มีเด็กสาวคนหนึ่งนำเบอร์เกอร์มาให้ เธอบอกว่าเห็นเขากินแต่น้ำ(จำไม่ได้ว่าเป็นอะไร)มาสามวันแล้วและอย่าบอกใครเพราะเธออาจจะเดือดร้อน ทั้งๆที่พูดแบบนั้นเธอก็ยังเอาเบอร์เกอร์มาให้คนแปลกหน้าแบบเขา "นี่เป็นมื้อเย็นที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เกิดมา 16 ปี" บ่งบอกได้ถึงความซาบซึ้งและประทับใจอย่างล้นเหลือที่เขามีต่อเด็กสาวคนนี้ เด็กสาวที่สนใจคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองอาจจะเดือดร้อน ในเมืองที่แต่ละคนต่างสนใจแต่ตนเอง เมืองโตเกียวที่น่ากลัวและอาจจะเป็นคนที่ทำดีกับเขามากที่สุดตลอดอายุ 16 ปีของเขาเลยทีเดียว (จริงๆเขาอาจจะเริ่มหลงรักเด็กสาวคนนี้ตั้งแต่ตอนนี้แล้วก็ได้)
ต่อมาพอเขาพอจะมีงาน(เงินเดือน 3000 เยน....) มีที่ซุกหัวนอน เขาก็ได้พบกับเด็กสาวคนนั้นอีกครั้งและครั้งนี้เหมือนเธอกำลังถูกล่อลวงให้ทำงานอย่างว่าและครั้งนี้เขาก็ตัดสินใจช่วยเธอ จนกระทั่งมารู้ว่าเธอสมัครใจและต่อมาก็เกือบใช้ปืนฆ่าคน เขาถูกเธอตวาดใส่และเรื่องราวเหล่านี้ทำให้เขาขวัญเสียและเสียใจจนร้องไห้ออกมา แต่จู่ๆเธอก็เดินกลับมา ปลอบใจเขา พร้อมกับเผยชีวิตของเธอให้รู้ว่าเธอต้องการเงิน เธอโดนไล่ออกจากร้านแมคโดนัล(อาจเป็นเพราะเขา) เธอจึงต้องตัดสินใจทำแบบนั้น เธอก็ไม่อยากทำซินะและต่อมาเธอก็เผยความลับบางอย่างของเธอแก่เขา ความลับที่เธอสามารถทำให้ฝนหยุดตก ความลับที่เธอคือสาวฟ้าใส 100% ความลับที่เธอไม่น่าจะบอกใคร
ต่อมาโฮดากะที่ได้รับรู้ถึงเหตุผลที่ฮินะจะไปทำงานแบบนั้น เขาก็คิดจะหาทางช่วยเธอโดยใช้ประโยชน์จากความสามารถพิเศษของเธอ เป็นสาวฟ้าใส ทำงานไล่ฝน (ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่อยากให้เขาทำงานแบบนั้นด้วยล่ะนะ ถึงจะอ้างว่ารูปร่างแบบฮินะไม่น่าจะทำงานแบบนั้นได้ก็เหอะ) ตลอดเวลาที่ทำงานไล่ฝนเมื่อท้องฟ้าแจ่มใสแม้จะต่างเหตุผลแต่ทุกคนต่างมีความสุขและฮินะเองก็มีความสุขเมื่อเห็นผู้คนมีความสุข เขารู้ดีว่าเด็กสาวคนนี้เป็นคนแบบนั้นแหละ คนที่มีความสุขจากการที่เห็นคนอื่นมีความสุขและเขายอมรับว่าเขารักเธอ เธอที่เป็นคนแบบนี้
โฮดากะเข้าใจความรู้สึกนี้อย่างชัดเจนขึ้นว่ามันคือความรักจากเด็กประถมสุดฮ็อตนากิน้องชายของฮินะและยังแนะนำให้เขาซื้อแหวนให้เธออีกด้วย(คาดว่านากิก็น่าจะรู้ตัวว่าพี่สาวก็มีใจให้โฮดากะเหมือนกัน ไม่งั้นมันไม่แนะนำแหวนหรอก)
ก่อนที่จะตัดสินใจให้แหวนฮินะได้ตัดสินใจบอกความลับแก่โฮดากะ ความลับที่ว่าเธอกำลังจะหายไป เกิดเรื่องราวต่อจากนั้นสารพัดจนสุกะไล่เขาออกเพราะเขาจะทำให้สุกะเดือดร้อน สุกะไล่ให้เขากลับบ้านซะเพราะสุกะจะเดือดร้อน ต่อมาฮินะก็บอกให้เขากลับบ้านเหมือนกันแต่ฮินะไล่เขาเพราะไม่อยากให้เขามาลำบากกับเธอ (เธอคิดถึงแต่คนอื่นอีกแล้ว) แล้วเขาจะทิ้งเธอไปได้ยังไง
หลังจากผ่านความลำบากสารพัดมาด้วยกันในคืนที่เหน็บหนาว น้ำท่วมและหิมะตก คืนที่พวกเขาหาที่ซุกหัวนอนไม่ได้ คืนที่พวกเขาโดนตำรวจไล่จับและฮินะก็มาช่วยเขาอีกครั้ง จนในที่สุดเขาก็ได้ที่พักซักที ช่วงเวลาที่พักอยู่นั้นโฮดากะ ฮินะและนากิได้สนุกกับสิ่งต่างๆสมกับวัยที่พวกเขาควรจะต้องได้ทำตั้งแต่แรก "พระเจ้า ได้โปรด ไม่ต้องมอบอะไรให้กับพวกผมอีกแล้ว ต่อจากนี้พวกผมจะหาทางกันเอาเอง ขอเพียงอย่าได้พรากสิ่งใดไปจากผมเลย" ประโยคที่บ่งบอกความในใจของโฮดากะต่อความสุขตรงหน้า ความกลัวที่อาจจะต้องสูญเสียเด็กสาวที่แสนสำคัญต่อเขา
ในคืนนั้นหลังจากที่นากิหลับไปแล้ว โฮดากะได้ตัดสินใจมอบแหวนให้กับฮินะ ฮินะขอบคุณเขาและยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รับมัน เขาย่อมดีใจอยู่แล้วที่เธอชอบและยิ้มตอบ (ความในใจสื่อหากันอย่างเป็นรูปธรรมแล้ว ทั้งคู่รู้แล้วว่าต่างมีใจให้กัน) แต่จู่ๆฮินะก็ถามเขาว่าอยากให้อากาศแจ่มใสไหมและเขาก็ตอบ "อื้อ" ไปตามปกติ (แน่นอน ฝนมันตกทุกวันแบบนี้ใครๆก็อยากจะให้ฝนมันหยุดทั้งนั้นแหละ) แต่แล้วเธอก็เผยความลับว่าหากท้องฟ้าจะแจ่มใสได้เธอจะต้องถูกสังเวย โฮดากะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แน่นอนคนที่เขารักกำลังจะหายไปนี่นา เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น โฮดากะสวมแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายต่อฮินะเพื่อยืนยันความรู้สึกต่อเธอให้เธอรับรู้ให้ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีกและสัญญาว่าต่อแต่นี้ไปเขาจะหางานหาเงินและดูแลเธอเอง จะไม่ให้เธอเป็นสาวฟ้าใสอีกแล้ว เขาไม่อยากให้เธอจากไป เธอโอบกอดเขา เขาโอบกอดเธอ ทั้งสองคนต่างร้องไห้
โฮดากะฝันร้าย เขาฝันว่าฮินะลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าอย่างเดียวดายบนนั้นและเมื่อตื่นมาเธอก็หายไปในรุ่งเช้านั้น ต่อมาตำรวจก็เข้ามาจับกุมเขา ระหว่างที่เดินไปขึ้นรถตำรวจท่ามกลางท้องฟ้าที่แจ่มใสเหมือนโกหก แหวนที่เขามอบให้แก่ฮินะตกลงมาจากฟากฟ้า เขารู้ตัวแน่ชัดทันทีว่าฮินะถูกสังเวยให้ท้องฟ้าแจ่มใสไปแล้ว เธอถูกพรากจากเขาไปแล้ว
โฮดากะดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อไปหาฮินะ เขารู้ตัวดีว่าเป็นความผิดของเขา ถึงแม้ฮินะจะบอกว่าเธอมีความสุขที่ได้ทำมัน แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าที่เธอหายไปมันเป็นเพราะเขาและครั้งนี้เขาต้องไปพบเธอ ไปพาเธอกลับมา "ทำไมจะต้องขัดขวางผมด้วย ผมเพียงแค่อยากจะเจอเธออีกครั้งเท่านั้น" ความในใจทั้งหมดของโฮดากะ เด็กหนุ่มผู้ที่อยากจะเจอกับคนที่รักที่เขาพึ่งจะสูญเสียไป มันช่างกินใจสุกะที่อยากจะพบกับคนรักที่เขาสูญเสียจนจมปลักเหลือเกิน สุกะเข้าใจความรู้สึกนี้และเขาก็ช่วยโฮดากะ
โฮดากะได้พบฮินะอีกครั้งและครั้งนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองจะพูดอะไร "ถ้าฉันกลับไป ท้องฟ้าก็จะ....." เด็กสาวคนนี้ยังคงห่วงคนอื่นอยู่อีก ทำไมเด็กสาวแสนดีท่ามกลางฝูงชนที่แสนเย็นชาคนนี้จะต้องเป็นผู้เสียสละด้วยนะ ไม่ยุติธรรมเลย "ไม่ต้องมีฟ้าที่สดใสอีกเลยก็ได้ ชั้นขอเลือกฮินะ มากกว่าท้องฟ้าที่สดใสนี่" "อธิษฐานเพื่อตัวเองซะ" และโฮดากะก็พาฮินะกลับมาได้และเขาก็ถูกส่งให้กลับไปอยู่ที่บ้านเกิดตามเดิมและไม่ได้เจอฮินะมาเกือบ 3 ปี
ในขณะที่โฮดากะเดินไปบนถนนพลางคิดที่จะโบ้ยความผิดโดยการคิดง่ายๆอย่างการคล้อยตามคำพูดของคุณยายกับสุกะก่อนหน้านี้ที่ว่าเมื่อก่อนมันก็เป็นแบบนี้หรือโลกมันเพี้ยนมาตั้งแต่แรก แต่พอโฮดากะเห็นฮินะที่กำลังภาวนาเขาก็ฉุกคิดขึ้นได้ ว่าเด็กสาวแสนดีคนนี้จะต้องคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองและกำลังภาวนาเพื่อคนอื่นอยู่แน่ๆ "ใช่แล้วพวกเรานี่แหละที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ พวกเราคือคนผิด ผมสัญญาในวันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอว่าต่อให้โลกจะเป็นยังไงก็ขอเพียงมีเธอคนนี้เคียงข้าง" สิ่งที่มีค่าต่อชีวิตเขาที่สุดตรงหน้าต่างหาก เขาจึงตัดสินใจทำให้มันเกิดขึ้น ยอมรับมันและพร้อมจะแบกรับมันไปกับเด็กสาวคนสำคัญคนนี้ แน่นอนเพราะถ้าเขาไม่ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นเด็กสาวตรงหน้าที่รู้เรื่องเหมือนกับเขาก็จะต้องแบกรับมันคนเดียว เขาเลยยอมที่จะยอมรับมันเพื่อที่จะได้ช่วยแบกรับความผิดนี้ไปกับเธอ
เดี๋ยวส่วนของฮินะมาต่อทีหลัง
Weathering With You ความสัมพันธ์ของฮินะและโฮดากะ (สปอยแน่นอน)
- แค่การพบกันคู่ โฮดากะกับฮินะ มันก็สมเหตุสมผลแล้ว
โดยทั่วไป การที่เราจะได้เจอใครอาจเป็นความบังเอิญ แต่การทำความรู้จักหรือสร้างสัมพันธ์กับใครซักคนมันเกิดจากการตัดสินใจของเราเอง โฮดากะไม่ได้กินอะไรมาสามวันจนกระทั่งเด็กสาวคนหนึ่งเอาเบอร์เกอร์มาให้ การที่โฮดากะไปนั่งอยู่ที่ร้านแมคโดนัลจนถูกฮินะช่วยเหลืออาจเป็นความบังเอิญ แต่การที่ฮินะช่วยเหลือโฮดากะมันเกิดจากการตัดสินใจของฮินะเอง(แม้จะรู้ว่าตัวเองอาจจะเดือดร้อนด้วยซ้ำ) หากฮินะไม่ตัดสินใจตรงนั้น โฮดากะก็จะไม่ได้เจอเธอและแน่นอนสองคนนี้อาจเป็นคนแปลกหน้ากันไปตลอดกาล เผลอๆโฮดากะอาจจะยอมแพ้แล้วกลับบ้านเลยก็ได้ ในขณะเดียวกันการที่โฮดากะเจอฮินะที่กำลังพาไปทำงานบริการ การพบเจออาจเป็นความบังเอิญ แต่การที่โฮดากะพุ่งเข้าไปช่วยมันเกิดจากการตัดสินใจของเขาเอง หากตอนนั้นเขาไม่ตัดสินใจแบบนั้น ฮินะก็จะต้องทำงานที่ใช้ร่างกายเข้าแลกและแน่นอน ความประทับใจที่ฮินะจะมีต่อโฮดากะย่อมไม่เกิดขึ้น การพบเจอของสองคนนี้เริ่มต้นมันเกิดจากความดีของฮินะที่ทำให้โฮดากะประทับใจจนกล้าหาญพอจะช่วยเธอในเวลาต่อมา นี่แหละความเป็นจริงบนโลก ความสมเหตุสมผลของการพบเจอ
- ตีความ ความรู้สึกของโฮดากะ จะเรียกว่าขยายความตามความรู้สึกของผมก็ได้ บางคนอาจไม่ได้คิดเหมือนกัน
เริ่มต้นมา หากใครสังเกตดีๆจะเห็นผ้าพลาสเตอร์ปิดเต็มหน้าโฮดากะเต็มไปหมด(ผมมาสังเกตเห็นตอนดูรอบสอง) บ่งบอกได้ชัดว่าก่อนจะมาโตเกียว เมืองก่อนที่เขาอยู่คงไม่น่าอภิรมย์สำหรับเขาแน่นอนถึงโดนทำร้ายร่างกายและตัดสินใจหนีออกจากบ้านมาแบบนี้ สำหรับบางคนอาจจะยอมทนโดนซ้อมแต่ไม่ยอมหนีเพราะกลัวความเปลี่ยนแปลง แต่โฮดากะเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความไม่แน่นอนดีกว่าการถูกกดขี่ ตรงนี้หลายๆคนที่ติดอยู่กับกรอบหรือความมั่นคงอาจมองเป็นความโง่และบ้าบิ่น แต่สำหรับผมกลับมองว่ามันคือความกล้าหาญนะและมองว่าคนที่ยอมทนให้โดนซ้อมเพราะกลัวความไม่มั่นคงนั่นแหละคือคนที่ขี้ขลาด (สารภาพมาซะดีๆว่าใครตำหนิโฮดากะตรงจุดนี้บ้าง)
พอเขาได้เข้ามาอยู่โตเกียว หนังก็ให้เราได้เห็นว่าเขาเจอการปฏิบัติที่เย็นชาและเห็นแก่ตัวเองของคนโตเกียวสารพัด ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างสนใจแต่ตนเอง (จริงๆต้องบอกว่าโดนตั้งกะขึ้นเรือละ) "โตเกียวน่ากลัวจัง" นี่คือความในใจของเขาต่อสิ่งที่ได้รับและสัมผัสมาจากผู้คนในเมืองนี้ก่อนหน้านี้ จนในที่สุดเขาก็ไม่ได้กินอะไรมาสามวัน (ณ ช่วงเวลานั้นหนังไม่ได้เผยความรู้สึกอะไรของโฮดากะแต่ดูท่าทางก็รู้ว่ากำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่) จู่ๆก็มีเด็กสาวคนหนึ่งนำเบอร์เกอร์มาให้ เธอบอกว่าเห็นเขากินแต่น้ำ(จำไม่ได้ว่าเป็นอะไร)มาสามวันแล้วและอย่าบอกใครเพราะเธออาจจะเดือดร้อน ทั้งๆที่พูดแบบนั้นเธอก็ยังเอาเบอร์เกอร์มาให้คนแปลกหน้าแบบเขา "นี่เป็นมื้อเย็นที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เกิดมา 16 ปี" บ่งบอกได้ถึงความซาบซึ้งและประทับใจอย่างล้นเหลือที่เขามีต่อเด็กสาวคนนี้ เด็กสาวที่สนใจคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองอาจจะเดือดร้อน ในเมืองที่แต่ละคนต่างสนใจแต่ตนเอง เมืองโตเกียวที่น่ากลัวและอาจจะเป็นคนที่ทำดีกับเขามากที่สุดตลอดอายุ 16 ปีของเขาเลยทีเดียว (จริงๆเขาอาจจะเริ่มหลงรักเด็กสาวคนนี้ตั้งแต่ตอนนี้แล้วก็ได้)
ต่อมาพอเขาพอจะมีงาน(เงินเดือน 3000 เยน....) มีที่ซุกหัวนอน เขาก็ได้พบกับเด็กสาวคนนั้นอีกครั้งและครั้งนี้เหมือนเธอกำลังถูกล่อลวงให้ทำงานอย่างว่าและครั้งนี้เขาก็ตัดสินใจช่วยเธอ จนกระทั่งมารู้ว่าเธอสมัครใจและต่อมาก็เกือบใช้ปืนฆ่าคน เขาถูกเธอตวาดใส่และเรื่องราวเหล่านี้ทำให้เขาขวัญเสียและเสียใจจนร้องไห้ออกมา แต่จู่ๆเธอก็เดินกลับมา ปลอบใจเขา พร้อมกับเผยชีวิตของเธอให้รู้ว่าเธอต้องการเงิน เธอโดนไล่ออกจากร้านแมคโดนัล(อาจเป็นเพราะเขา) เธอจึงต้องตัดสินใจทำแบบนั้น เธอก็ไม่อยากทำซินะและต่อมาเธอก็เผยความลับบางอย่างของเธอแก่เขา ความลับที่เธอสามารถทำให้ฝนหยุดตก ความลับที่เธอคือสาวฟ้าใส 100% ความลับที่เธอไม่น่าจะบอกใคร
ต่อมาโฮดากะที่ได้รับรู้ถึงเหตุผลที่ฮินะจะไปทำงานแบบนั้น เขาก็คิดจะหาทางช่วยเธอโดยใช้ประโยชน์จากความสามารถพิเศษของเธอ เป็นสาวฟ้าใส ทำงานไล่ฝน (ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่อยากให้เขาทำงานแบบนั้นด้วยล่ะนะ ถึงจะอ้างว่ารูปร่างแบบฮินะไม่น่าจะทำงานแบบนั้นได้ก็เหอะ) ตลอดเวลาที่ทำงานไล่ฝนเมื่อท้องฟ้าแจ่มใสแม้จะต่างเหตุผลแต่ทุกคนต่างมีความสุขและฮินะเองก็มีความสุขเมื่อเห็นผู้คนมีความสุข เขารู้ดีว่าเด็กสาวคนนี้เป็นคนแบบนั้นแหละ คนที่มีความสุขจากการที่เห็นคนอื่นมีความสุขและเขายอมรับว่าเขารักเธอ เธอที่เป็นคนแบบนี้
โฮดากะเข้าใจความรู้สึกนี้อย่างชัดเจนขึ้นว่ามันคือความรักจากเด็กประถมสุดฮ็อตนากิน้องชายของฮินะและยังแนะนำให้เขาซื้อแหวนให้เธออีกด้วย(คาดว่านากิก็น่าจะรู้ตัวว่าพี่สาวก็มีใจให้โฮดากะเหมือนกัน ไม่งั้นมันไม่แนะนำแหวนหรอก)
ก่อนที่จะตัดสินใจให้แหวนฮินะได้ตัดสินใจบอกความลับแก่โฮดากะ ความลับที่ว่าเธอกำลังจะหายไป เกิดเรื่องราวต่อจากนั้นสารพัดจนสุกะไล่เขาออกเพราะเขาจะทำให้สุกะเดือดร้อน สุกะไล่ให้เขากลับบ้านซะเพราะสุกะจะเดือดร้อน ต่อมาฮินะก็บอกให้เขากลับบ้านเหมือนกันแต่ฮินะไล่เขาเพราะไม่อยากให้เขามาลำบากกับเธอ (เธอคิดถึงแต่คนอื่นอีกแล้ว) แล้วเขาจะทิ้งเธอไปได้ยังไง
หลังจากผ่านความลำบากสารพัดมาด้วยกันในคืนที่เหน็บหนาว น้ำท่วมและหิมะตก คืนที่พวกเขาหาที่ซุกหัวนอนไม่ได้ คืนที่พวกเขาโดนตำรวจไล่จับและฮินะก็มาช่วยเขาอีกครั้ง จนในที่สุดเขาก็ได้ที่พักซักที ช่วงเวลาที่พักอยู่นั้นโฮดากะ ฮินะและนากิได้สนุกกับสิ่งต่างๆสมกับวัยที่พวกเขาควรจะต้องได้ทำตั้งแต่แรก "พระเจ้า ได้โปรด ไม่ต้องมอบอะไรให้กับพวกผมอีกแล้ว ต่อจากนี้พวกผมจะหาทางกันเอาเอง ขอเพียงอย่าได้พรากสิ่งใดไปจากผมเลย" ประโยคที่บ่งบอกความในใจของโฮดากะต่อความสุขตรงหน้า ความกลัวที่อาจจะต้องสูญเสียเด็กสาวที่แสนสำคัญต่อเขา
ในคืนนั้นหลังจากที่นากิหลับไปแล้ว โฮดากะได้ตัดสินใจมอบแหวนให้กับฮินะ ฮินะขอบคุณเขาและยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รับมัน เขาย่อมดีใจอยู่แล้วที่เธอชอบและยิ้มตอบ (ความในใจสื่อหากันอย่างเป็นรูปธรรมแล้ว ทั้งคู่รู้แล้วว่าต่างมีใจให้กัน) แต่จู่ๆฮินะก็ถามเขาว่าอยากให้อากาศแจ่มใสไหมและเขาก็ตอบ "อื้อ" ไปตามปกติ (แน่นอน ฝนมันตกทุกวันแบบนี้ใครๆก็อยากจะให้ฝนมันหยุดทั้งนั้นแหละ) แต่แล้วเธอก็เผยความลับว่าหากท้องฟ้าจะแจ่มใสได้เธอจะต้องถูกสังเวย โฮดากะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แน่นอนคนที่เขารักกำลังจะหายไปนี่นา เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น โฮดากะสวมแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายต่อฮินะเพื่อยืนยันความรู้สึกต่อเธอให้เธอรับรู้ให้ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีกและสัญญาว่าต่อแต่นี้ไปเขาจะหางานหาเงินและดูแลเธอเอง จะไม่ให้เธอเป็นสาวฟ้าใสอีกแล้ว เขาไม่อยากให้เธอจากไป เธอโอบกอดเขา เขาโอบกอดเธอ ทั้งสองคนต่างร้องไห้
โฮดากะฝันร้าย เขาฝันว่าฮินะลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าอย่างเดียวดายบนนั้นและเมื่อตื่นมาเธอก็หายไปในรุ่งเช้านั้น ต่อมาตำรวจก็เข้ามาจับกุมเขา ระหว่างที่เดินไปขึ้นรถตำรวจท่ามกลางท้องฟ้าที่แจ่มใสเหมือนโกหก แหวนที่เขามอบให้แก่ฮินะตกลงมาจากฟากฟ้า เขารู้ตัวแน่ชัดทันทีว่าฮินะถูกสังเวยให้ท้องฟ้าแจ่มใสไปแล้ว เธอถูกพรากจากเขาไปแล้ว
โฮดากะดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อไปหาฮินะ เขารู้ตัวดีว่าเป็นความผิดของเขา ถึงแม้ฮินะจะบอกว่าเธอมีความสุขที่ได้ทำมัน แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าที่เธอหายไปมันเป็นเพราะเขาและครั้งนี้เขาต้องไปพบเธอ ไปพาเธอกลับมา "ทำไมจะต้องขัดขวางผมด้วย ผมเพียงแค่อยากจะเจอเธออีกครั้งเท่านั้น" ความในใจทั้งหมดของโฮดากะ เด็กหนุ่มผู้ที่อยากจะเจอกับคนที่รักที่เขาพึ่งจะสูญเสียไป มันช่างกินใจสุกะที่อยากจะพบกับคนรักที่เขาสูญเสียจนจมปลักเหลือเกิน สุกะเข้าใจความรู้สึกนี้และเขาก็ช่วยโฮดากะ
โฮดากะได้พบฮินะอีกครั้งและครั้งนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองจะพูดอะไร "ถ้าฉันกลับไป ท้องฟ้าก็จะ....." เด็กสาวคนนี้ยังคงห่วงคนอื่นอยู่อีก ทำไมเด็กสาวแสนดีท่ามกลางฝูงชนที่แสนเย็นชาคนนี้จะต้องเป็นผู้เสียสละด้วยนะ ไม่ยุติธรรมเลย "ไม่ต้องมีฟ้าที่สดใสอีกเลยก็ได้ ชั้นขอเลือกฮินะ มากกว่าท้องฟ้าที่สดใสนี่" "อธิษฐานเพื่อตัวเองซะ" และโฮดากะก็พาฮินะกลับมาได้และเขาก็ถูกส่งให้กลับไปอยู่ที่บ้านเกิดตามเดิมและไม่ได้เจอฮินะมาเกือบ 3 ปี
ในขณะที่โฮดากะเดินไปบนถนนพลางคิดที่จะโบ้ยความผิดโดยการคิดง่ายๆอย่างการคล้อยตามคำพูดของคุณยายกับสุกะก่อนหน้านี้ที่ว่าเมื่อก่อนมันก็เป็นแบบนี้หรือโลกมันเพี้ยนมาตั้งแต่แรก แต่พอโฮดากะเห็นฮินะที่กำลังภาวนาเขาก็ฉุกคิดขึ้นได้ ว่าเด็กสาวแสนดีคนนี้จะต้องคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองและกำลังภาวนาเพื่อคนอื่นอยู่แน่ๆ "ใช่แล้วพวกเรานี่แหละที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ พวกเราคือคนผิด ผมสัญญาในวันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอว่าต่อให้โลกจะเป็นยังไงก็ขอเพียงมีเธอคนนี้เคียงข้าง" สิ่งที่มีค่าต่อชีวิตเขาที่สุดตรงหน้าต่างหาก เขาจึงตัดสินใจทำให้มันเกิดขึ้น ยอมรับมันและพร้อมจะแบกรับมันไปกับเด็กสาวคนสำคัญคนนี้ แน่นอนเพราะถ้าเขาไม่ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นเด็กสาวตรงหน้าที่รู้เรื่องเหมือนกับเขาก็จะต้องแบกรับมันคนเดียว เขาเลยยอมที่จะยอมรับมันเพื่อที่จะได้ช่วยแบกรับความผิดนี้ไปกับเธอ
เดี๋ยวส่วนของฮินะมาต่อทีหลัง