ผมกับแฟนคบกันมา 3ปีแล้วครับ เจอกันในเฟสบุค ช่วงนั้นเขามาสอบแถวธรรมศาตร์เพื่อเข้ามหาลัย เราเป็นคนอยู่ไกลกันห่างกันมาก ผมอยู่กรุงเทพ แฟนอยู่ สกลนคร เราไปๆมาๆหากันตลอด ค้างสายคุยกันตลอด ช่วงนั้นผมกำลังจะจบปริญญาตรีครับ ก็เลยยังไม่ได้ทำงานรอแต่จบอย่างเดียว ส่วนตัวเขาเองเพิ่งจบ ม.6 แล้วเริ่มเข้ามหาลัย เริ่มมีเพื่อน มีเที่ยวอื่นๆ พวกเราคุยกันทุกวัน แทบจะค้างสายนอน เขาชอบห้ามผมแชทกับผู้ญ ห้ามคบเพื่อน ห้ามไปเที่ยว ผมทำตามทุกอย่างเพื่ออยากให้แฟนสบายใจ ตัวผมเองไม่อึดอัดหรอก มาวันนึง ผมติดทหารจะได้ไปทหารเดือนตุลาคมนี้ ผมก็เลยไปหาแฟนที่ สกลนคร เพราะคิดถึง
แต่ที่ผมไปเพราะแฟนให้ไปหา แต่หารู้มั้ย การไปครั้งนี้เปลี่ยนชีวิตผมมาก ผมเสียทุกอย่างกำลังใจ ท้อแท้ อ่อนแอ ตอนที่ไปถึงช่วงแรกๆเอาใจผมทุกอย่าง
พอสักพักนึง เขาเริ่มเปลี่ยนไป ตอนไปกินชาบูด้วยกัน เขาชวนเพื่อนไปด้วย 4 คน พอไปถึงร้าน เขานั่งแยกโต๊ะคนละโต๊ะ ผมนั่งอีกโต๊ะคนเดียว เขาก็ไปนั่งคุยกับเพื่อน ยิ้มสนุกสนาน ผมเหมือนถูกแฟนเมินเฉย มันเหมือนรู้ว่าการมาครั้งนี้ ถ้าผมกลับบ้านไป เขาคงเลิกกับผมแน่ๆ พอกินชาบูเสร็จก็ขึ้นไปที่หอ เขาก็เอาแต่สนใจเพื่อน ลงไปหาเพื่อนข้างล่างหอ ปล่อยผมอยู่แต่คนเดียว ทุกๆวัน จะมีช่วงเวลา ตอนเช้า เข้าจะอาบน้ำไปเรียน ตกเย็น ทุกเย็น เขาจะลงไปหาเพื่อนอยู่กับเพื่อนยัน 5 ทุ่ม แล้วขึ้นมา นอนกับผม เขาบอกเขามีงานทุกวันต้องลงไปช่วยเพื่อนทำตลอดเลยไม่มีเวลาให้ผม ผมก็เชื่อก็เลยไม่ว่าอะไร พออยู่ๆไปเกือบจะ 1 เดือน ได้เวลาจะกลับบ้าน เขาเหมือนไม่แคร์ผมเลยสักอย่างเดียว เหมือนคนไม่รู้จักกัน พอผมมาถึงบ้านแล้ว เขาก็บอกเลิกผม เขาอ้างว่าตลอดเวลาที่คุยกัน เขาไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ไม่มีเพื่อน ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้คุยกับใคร เขาต้องการอิสระ แล้วเขาก็บอกว่าเบื่อผม ที่ชอบบ่น ชอบว่าเขา ทุกวัน จากนั้นเขาก็เริ่ม BLOCK ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเบอร์ เฟส ไลน์ อื่นๆ ผมไม่มีสิทธิ์ถามเลย ว่าเรื่องอะไร ผมผิดตรงไหน ผมแก้ไขได้เสมอ เธอไม่เคยบอกผมเลย ว่าไม่สบายใจเรื่องอะไร ไม่พอใจอะไร ตอนอยู่ด้วยกัน 1ปีแรก ไม่ว่าเธออยากให้ผมทำอะไร ยังไง ผมตามใจตลอด เธอปิดกั้นทุกอย่าง ตัดพ้อ ผมทักไปหาเพื่อน
เพื่อนเขาก็บอกว่า ผมไม่ดีบ้าง บอกว่าแฟนผมร้องไห้ให้เขาฟังทุกวัน บอกผมไม่ยอมปรับปรุงตัวเองบ้าง ทั้งๆที่เขาไม่เคยมาบอกผมเลย ว่า ผมทำอะไรผิดๆตรงไหน ถ้าผิดผมจะปรับปรุงตัวเอง ตอนแรกผมเชื่อนะว่าผมผิด ผมตามง้อตลอด สมัครเฟสใหม่ ทอไปเบอร์มือถือ โดนบล็อคหมด ผมพยายามตามพยายามง้อทั้งๆที่ไม่รุ้ตัวเองว่าผิดอะไร ผ่านไป 7 วัน ผมก็เจอเขาคุยกับคนอื่น โดยที่ไม่แคร์ว่าผมจะเสียใจอะไร ผมรู้สึกยังไง ผมถามเขาว่าคุยกันนานหรือยัง เขาบอกว่า 6 เดือนแล้ว ตั้งแต่ผมทำร้ายเค้า ผมก็เลยโมโหจนควบคุมสติไม่ได้ เลยด่ากระจาย ไม่ว่าจะเพื่อนแฟน พี่แฟน แม่แฟน เขามีส่วนรู้เห็นทุกอย่างแต่เอาแต่บอกว่า ปล่อยเขาไปเถอะบ้างแหละ ผู้หญิงเขาไม่รักบ้างละ ไม่มีอนาคตบ้างแหละ ทีแรกผมคิดว่าตัวผมทำอะไรพลาดหรือเปล่า พอมารู้มันก็เลยโมโหจนด่าแหลกลาน ผมเป็นคนที่เกลียดพวกนอกใจมาก ผมอ่ะคบกับใครไม่เคยเกิน 3 - 4 ปี เลยสักคน ต้องมีเรื่องแบบนี้ ซ้ำซาก ใจผมไม่อยากเสียเขาไป ผมรักนะ โกรธ ผมแค่อยากรู้ว่าผมอยู่ข้างๆเขาตลอดยามที่เขาไม่มีใคร ปีแรกๆ สัญญากับเขาว่าจะคบนานๆไม่มีใคร แล้วทำไม เขาถึงเลือกคนนั้นโดยไม่รังเล ไม่กลับมาหาผมเลย มันเจ็บมากเลยครับ ผมอยากให้เขาคิดได้แล้วกลับมา ผมไม่อยากเลิกรักเลย ผมกลัวถ้าผมทำใจได้แล้ว ผมจะเลิกรักเขา ผมกลัวจริงๆ
โดนแฟนบอก ขออิสระ อยากเที่ยว "แต่มันไม่ใช่เขามีคนใหม่" ควรทำไงดี
แต่ที่ผมไปเพราะแฟนให้ไปหา แต่หารู้มั้ย การไปครั้งนี้เปลี่ยนชีวิตผมมาก ผมเสียทุกอย่างกำลังใจ ท้อแท้ อ่อนแอ ตอนที่ไปถึงช่วงแรกๆเอาใจผมทุกอย่าง
พอสักพักนึง เขาเริ่มเปลี่ยนไป ตอนไปกินชาบูด้วยกัน เขาชวนเพื่อนไปด้วย 4 คน พอไปถึงร้าน เขานั่งแยกโต๊ะคนละโต๊ะ ผมนั่งอีกโต๊ะคนเดียว เขาก็ไปนั่งคุยกับเพื่อน ยิ้มสนุกสนาน ผมเหมือนถูกแฟนเมินเฉย มันเหมือนรู้ว่าการมาครั้งนี้ ถ้าผมกลับบ้านไป เขาคงเลิกกับผมแน่ๆ พอกินชาบูเสร็จก็ขึ้นไปที่หอ เขาก็เอาแต่สนใจเพื่อน ลงไปหาเพื่อนข้างล่างหอ ปล่อยผมอยู่แต่คนเดียว ทุกๆวัน จะมีช่วงเวลา ตอนเช้า เข้าจะอาบน้ำไปเรียน ตกเย็น ทุกเย็น เขาจะลงไปหาเพื่อนอยู่กับเพื่อนยัน 5 ทุ่ม แล้วขึ้นมา นอนกับผม เขาบอกเขามีงานทุกวันต้องลงไปช่วยเพื่อนทำตลอดเลยไม่มีเวลาให้ผม ผมก็เชื่อก็เลยไม่ว่าอะไร พออยู่ๆไปเกือบจะ 1 เดือน ได้เวลาจะกลับบ้าน เขาเหมือนไม่แคร์ผมเลยสักอย่างเดียว เหมือนคนไม่รู้จักกัน พอผมมาถึงบ้านแล้ว เขาก็บอกเลิกผม เขาอ้างว่าตลอดเวลาที่คุยกัน เขาไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ไม่มีเพื่อน ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้คุยกับใคร เขาต้องการอิสระ แล้วเขาก็บอกว่าเบื่อผม ที่ชอบบ่น ชอบว่าเขา ทุกวัน จากนั้นเขาก็เริ่ม BLOCK ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเบอร์ เฟส ไลน์ อื่นๆ ผมไม่มีสิทธิ์ถามเลย ว่าเรื่องอะไร ผมผิดตรงไหน ผมแก้ไขได้เสมอ เธอไม่เคยบอกผมเลย ว่าไม่สบายใจเรื่องอะไร ไม่พอใจอะไร ตอนอยู่ด้วยกัน 1ปีแรก ไม่ว่าเธออยากให้ผมทำอะไร ยังไง ผมตามใจตลอด เธอปิดกั้นทุกอย่าง ตัดพ้อ ผมทักไปหาเพื่อน
เพื่อนเขาก็บอกว่า ผมไม่ดีบ้าง บอกว่าแฟนผมร้องไห้ให้เขาฟังทุกวัน บอกผมไม่ยอมปรับปรุงตัวเองบ้าง ทั้งๆที่เขาไม่เคยมาบอกผมเลย ว่า ผมทำอะไรผิดๆตรงไหน ถ้าผิดผมจะปรับปรุงตัวเอง ตอนแรกผมเชื่อนะว่าผมผิด ผมตามง้อตลอด สมัครเฟสใหม่ ทอไปเบอร์มือถือ โดนบล็อคหมด ผมพยายามตามพยายามง้อทั้งๆที่ไม่รุ้ตัวเองว่าผิดอะไร ผ่านไป 7 วัน ผมก็เจอเขาคุยกับคนอื่น โดยที่ไม่แคร์ว่าผมจะเสียใจอะไร ผมรู้สึกยังไง ผมถามเขาว่าคุยกันนานหรือยัง เขาบอกว่า 6 เดือนแล้ว ตั้งแต่ผมทำร้ายเค้า ผมก็เลยโมโหจนควบคุมสติไม่ได้ เลยด่ากระจาย ไม่ว่าจะเพื่อนแฟน พี่แฟน แม่แฟน เขามีส่วนรู้เห็นทุกอย่างแต่เอาแต่บอกว่า ปล่อยเขาไปเถอะบ้างแหละ ผู้หญิงเขาไม่รักบ้างละ ไม่มีอนาคตบ้างแหละ ทีแรกผมคิดว่าตัวผมทำอะไรพลาดหรือเปล่า พอมารู้มันก็เลยโมโหจนด่าแหลกลาน ผมเป็นคนที่เกลียดพวกนอกใจมาก ผมอ่ะคบกับใครไม่เคยเกิน 3 - 4 ปี เลยสักคน ต้องมีเรื่องแบบนี้ ซ้ำซาก ใจผมไม่อยากเสียเขาไป ผมรักนะ โกรธ ผมแค่อยากรู้ว่าผมอยู่ข้างๆเขาตลอดยามที่เขาไม่มีใคร ปีแรกๆ สัญญากับเขาว่าจะคบนานๆไม่มีใคร แล้วทำไม เขาถึงเลือกคนนั้นโดยไม่รังเล ไม่กลับมาหาผมเลย มันเจ็บมากเลยครับ ผมอยากให้เขาคิดได้แล้วกลับมา ผมไม่อยากเลิกรักเลย ผมกลัวถ้าผมทำใจได้แล้ว ผมจะเลิกรักเขา ผมกลัวจริงๆ