สัญญาณแบบนี้เสี่ยงเป็นโรควิตกกังวลหรือซึมเศร้าไหมคะ

เล่าคร่าวๆคือส่วนตัวครอบครัวเรามีปัญหามาตั้งแต่เด็กๆ มักจะเห็นพ่อแม่มีปากเสียงและทะเลาะกันรุนแรงเป็นประจำ เคยมีถึงขั้นลงไม้ลงมือ สาเหตุใหญ่ๆก็มาจากเรื่องเงิน เมื่อก่อนพ่อเราติดพนันและเหล้ามาก แพ้พนันมาก็เอารถไปจำนำ เอาสร้อยทองที่แม่เคยซื้อให้เราไปจำนำ เล่นไปเล่นมาจนหมดตัว มาขอตังค์ที่แม่อีกแต่แม่เราก็ไม่มีตังค์จะให้แล้ว เลยทำให้เกิดการทะเลาะกัน พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนเดี๋ยวทำลายข้าวของบ้าง ตบแม่บ้าง เรากับพี่สาวเห็นภาพนั้นตั้งแต่เด็ก พยายามคิดว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป พรุ่งนี้ก็เป็นอีกวันแล้ว แต่จะผ่านไปแต่ละวันนั้นมันไม่ง่ายเลย จนกระทั่งมีปากเสียงทะเลาะกันรุนแรง แม่เลยพาเราและพี่สาวหนีมาอยู่ต่างจังหวัดไม่ให้พ่อรู้ แต่ย่าก็โทรมาขอร้องแม่เราว่าให้พ่อเรากลับมาอยู่ด้วย พ่อเราจะปรับปรุงตัว แม่เลยให้โอกาส แต่หลังจากนั้นไม่กี่เดือนก็กลับมาทะเลาะกันอีก พี่เราเป็นคนใจเย็นมีวุฒิภาวะค่อนข้างสูง พ่อกับแม่เลยเกรงใจอยู่บ้าง แต่ด้วยความที่พ่อจะทำร้ายแม่ พี่สาวเลยเก็บผ้าของพ่อใส่กระเป๋าและพูดว่าจะไปไหนก็ไป อย่ามาให้เห็นหน้าอีก ทะเลาะกันแบบนี้จนกระทั่งตอนนี้เราอายุ17 พี่สาว 20 ปัญหามันเริ่มเยอะขึ้น เราก็เรียนจะใกล้จบม.6 พี่สาวก็เข้ามหาลัยค่าใช้จ่ายมันเลยเยอะขึ้น ช่วงแรกๆพี่เราทำงานที่ซุปเปอร์มาเก็ตไปด้วยเรียนไปไหน มันก็หนักพอควร จะขอตังค์ย่าก็เกรงใจเพราะย่าต้องมาเหนื่อยทั้งเรื่องเงินที่ยืมย่ามาหมุนเวียนภายในบ้าน ทั้งเรื่องพ่ออีก พี่เราเลยออกจากมหาลัยมาทำงาน พี่เราเป็นคนที่รักการเรียนมาก เรียนดีมาตลอด เกรดไม่เคยต่ำกว่า3.5 เลย แต่พอตอนนี้พี่เรากลับไปได้เรียนต่อเพราะสภาพครอบครัว ตอนพ่อแม่ทะเลาะกันน้อยครั้งที่เราจะเข้าไปห้ามเพราะพี่สาวคอยห้ามให้ตลอด แต่พอตอนนี้พี่สาวไปทำงานที่ภูเก็ต เราเลยต้องอยู่กับพ่อกับแม่ที่บ้าน ช่วงแรกๆเหงามากๆเลย เพราะเวลาเรามีปัญหาเรื่องครอบครัว เรากับพี่สาวจะปลอบจะคุยกันตลอด แต่พอตอนนี้เวลาพ่อกับแม่เราทะเลาะกันเราต้องเป็นคนห้าม ครั้งล่าสุดก็เมื่อเดือนที่แล้ว พ่อกับแม่เราทะเลาะกันรุนแรงมาก เหมือนก่อนที่เราจะย้ายมาต่างจังหวัด พ่อไปหยิบมีดมาจะแทงแม่ เราทำอะไรไม่ถูกเลยกรี้ดออกไป แต่ไม่มีใครฟังอะไรเราเลย เราทำได้แค่ร้องไห้มือก็สั่นไม่หยุด ในหัวก็โล่งไปหมด อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปโรงเรียน  ไม่อยากร้องไห้ เราไม่สบายบ่อยๆแม่เลยพาไปหาหมอแต่ไม่พบไข้ หมอเลยบอกสาเหตุว่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้อาจจะมาจากอาการเครียด เลยให้ยาระงับประสาทมากิน พอเราไม่อยากไปโรงเรียน เราก็ไม่ไป อาทิตย์นึงบางทีเราหยุด2 วันบ้าง 4 วันบ้าง เพื่อนมีปัญหากับเราบ้าง ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างมันรุมเร้าไปหมด  เรารู้สึกว่าเราต้องการเพื่อน ต้องการคนที่จะให้เราปรึกษาเวลาเราไม่สบายใจ ส่วนตัวเราเวลาอยู่ที่โรงเรียน เราจะรู้จักคนค่อนข้างเยอะ ทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกัน แต่ก็แค่ผิวเผินเท่านั้น แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีคนที่ไม่สนิทเลย เรียกว่าเป็นคนที่  sensitive ไหม แค่คนรอบข้างไม่เหมือนเดิมเรามักรู้สึกกระวนกระวาย หัวใจเต้นเร็ว หัวตื้อ คิดเรื่องอดีตกับปัจจุบันปนกัน เลยปวดหัวเป็นบางครั้ง คนที่เคยสนิทตอนนี้ก็เหมือนจะห่างเหินสาเหตุก็เพราะอะไรหลายๆอย่าง บางทีก็กระวนกระวาย กัดเล็บบ้าง เคยคิดจะกินยาหลายๆเม็ด หรือปิดโทรศัพท์เลือกที่จะไม่สื่อสารกับใครเลยเป็นการตัดปัญหา เวลาร้องไห้ก็เดี๋ยวหยุดเดี๋ยวร้องๆ ซ้ำๆไปมาเกือบชม.คิดเรื่องเดิมๆจนทำให้นอนไม่ค่อยหลับ 
ทุกคนคิดว่าเราตอนนี้เราเป็นอะไร เราปกติใช่ไหม 
ตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออกเลย เคยคิดที่จะให้แม่พาไปพบจิตแพทย์ แต่อีกใจนึงเราก็ว่าเราปกติดี