อยากจะเรียบเรียงชีวิตใหม่
ชีวิตที่อยุ่บนความสับสน การคิดอะไรแบบไม่มีตรงกลาง ทำให้เกิดสภาวะ เลือกข้างไม่ถูกกับชีวิตช่วงนี้
ชีวิตที่เกิดมาทุกนาที เกิดแต่คำถาม อาจจะเป็นเพราะ เราไม่มีความสามารถอย่างใดอย่างนึงที่ชัดเจน ไม่รุ้ว่าความชอบของเราคืออะไร จุดมุ่งหมายคืออะไร ที่คิดมาตลอดชีวิต คิดแค่หากคนรอบๆข้างเรามีความสุข เราก็จะมีความสุขเช่นกัน
อาจจะเกิดเพราะเหตุการณ์ในชีวิตมันย้อนแย้ง ไปซ้ายสุด ขวาสุดมาตั้งแต่เด็ก
ท้าวความ ผมเกิดในครอบครัวที่ดี พ่อ แม่สอนอย่างดี อาจจะเป็นเพราะ ความไม่เสมอภาคทางสังคม ครอบครัวอยู่ในฐานะ ปานกลาง ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไร แต่สังคมที่เราอยู่ มีคนที่มีฐานะมากกว่าเรา มีความสามารถมากกว่าเรา จนบางครั้ง ทำให้เกิดคำถามกับตัวเอง (คำถามอีกแล้ว?)
เราเป็นคน ...
มีความสามารถ หรือ ไม่มีความสามารถ
เราเป็นคนดี หรือ คน
เราประพฤติตัวต่อคนอื่น ดี หรือ ไม่ดี
เราโต แล้วหรือยัง ? หรือ ยังเป็นแค่เด็กกะโปโลหุนหันพลันแล่น
เราเป็นคนที่มีคุณค่า หรือ ไร้คุณค่า
เราเป็นคนขี้เกียจ หรือ คนขยัน
การที่เป็นคนที่ซ้ายจัดขวาจัด จึงเป็นคนที่มีความเฉียบขาดในการตัดสินใจ หรือต้องเลือกอย่างใดอย่างนึง ทำให้บางครั้งเกิดสถานการณ์ที่อาจจะทำให้คนอื่นไม่พอใจ ทั้งที่คิดดีกับเราหรือไมดีกับเรา ตรงนี้ก็ทำให้เราสับสันอีกแล้ว เฮ้อออ
ในความซ้ายจัดขวาจัดทำให้เกิดข้อเสียอีกอย่างคือ ชอบความสมบูรณ์แบบ และดีที่สุด หากรู้ว่าเราจะทำไม่ได้ก็จะทิ้งมันไว้เลย ทั้งๆที่ก็คิดว่าอยากจะทำ ถ้าได้ทำอะไรที่ชอบก็จะหมกหมุ่นขวนขวายหาความรู้และทำให้สำเร็จจนได้ (แม้มันจะมีน้อยมากก็ตาม)
เราอยากให้คนทุกคนมีความสุข แต่ก็ไม่รุ้ว่าตัวเองทำไม ไม่ออกไปเอ็นจอยกับเพื่อนๆ เพราะ ความคิดที่ว่า เรารู้จักสังคมมากมาย และทุกคนก็คือ เพื่อน พี่น้อง คนสำคัญของเรา เราอยากให้มันเท่าๆกัน ก็ทำให้เราลำบากใจอีก บางทีเราก็ขี้เกียจที่จะพูด อยากอยู่เฉยๆ อยู่ในมุมของตัวเอง แต่ถ้าได้ออกไปก็จะพูด ออกความเห็น หรือมีส่วนร่วมกับเหตุการณ์แทบจะทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา
>>เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง หรือ เราเป็นคนที่ชอบสังคมสูงกันแน่<<
แต่อีกมุมนึงถ้าใครคิดไม่ดีกับเรา ในใจมันร้อนเหมือนอยากจะยกภูเขาทุ่มใส่หน้ามัน แต่ด้วยจิตสำนึกที่อยากเป็นคนที่มีคุณภาพเหมือนคนอื่นเค้า ก็ข่มใจ และคิดวิเคราะห์ก่อนที่จะเกิดปัญหา เพราะ ถ้าผมเกิดปัญหาบางครั้งก็น๊อตหลุดจนควบคุมตัวอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ความสุขของชีวิตคืออะไร ?
เราเป็นคนยังไง ?
เรามั่นใจอะไรมากเกินไปรึเปล่า ?
หรือเราแค่ปัดๆทำให้มันเสร็จไปอย่างๆ แต่ในความปัดเราก็มักจะหาวิธีที่ทำให้มันดี ถ้ามันดี ก็อยากให้ดีที่สุด
เอ้ย สมองมันสับสน และฟุ้งซ่านไปหมด เรื่องเหล่านี้ผมถามใคร ใครก็บอกว่า เราดีอยู่แล้ว แต่ทำไมผมไม่เคยคิดว่ามันดีเลย แต่บางครั้งผมก็คิดว่าเรามันก็เป็นคนสุดยอดเหมือนกัน
ใครจะหาคำตอบให้ผมได้บ้าง หรือผมจะควรปรับทัศคติแห่งความคิดเหล่านี้อย่างไรให้มันมีความสมดุลในชีวิตขึ้นบ้าง
เมื่อความซ้ายจัดขวาจัด ทำให้เกิดความสับสนในชีวิต เลยเกิดคำถาม อยากให้เพื่อนๆมาช่วยกันแชร์
ชีวิตที่อยุ่บนความสับสน การคิดอะไรแบบไม่มีตรงกลาง ทำให้เกิดสภาวะ เลือกข้างไม่ถูกกับชีวิตช่วงนี้
ชีวิตที่เกิดมาทุกนาที เกิดแต่คำถาม อาจจะเป็นเพราะ เราไม่มีความสามารถอย่างใดอย่างนึงที่ชัดเจน ไม่รุ้ว่าความชอบของเราคืออะไร จุดมุ่งหมายคืออะไร ที่คิดมาตลอดชีวิต คิดแค่หากคนรอบๆข้างเรามีความสุข เราก็จะมีความสุขเช่นกัน
อาจจะเกิดเพราะเหตุการณ์ในชีวิตมันย้อนแย้ง ไปซ้ายสุด ขวาสุดมาตั้งแต่เด็ก
ท้าวความ ผมเกิดในครอบครัวที่ดี พ่อ แม่สอนอย่างดี อาจจะเป็นเพราะ ความไม่เสมอภาคทางสังคม ครอบครัวอยู่ในฐานะ ปานกลาง ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไร แต่สังคมที่เราอยู่ มีคนที่มีฐานะมากกว่าเรา มีความสามารถมากกว่าเรา จนบางครั้ง ทำให้เกิดคำถามกับตัวเอง (คำถามอีกแล้ว?)
เราเป็นคน ...
มีความสามารถ หรือ ไม่มีความสามารถ
เราเป็นคนดี หรือ คน
เราประพฤติตัวต่อคนอื่น ดี หรือ ไม่ดี
เราโต แล้วหรือยัง ? หรือ ยังเป็นแค่เด็กกะโปโลหุนหันพลันแล่น
เราเป็นคนที่มีคุณค่า หรือ ไร้คุณค่า
เราเป็นคนขี้เกียจ หรือ คนขยัน
การที่เป็นคนที่ซ้ายจัดขวาจัด จึงเป็นคนที่มีความเฉียบขาดในการตัดสินใจ หรือต้องเลือกอย่างใดอย่างนึง ทำให้บางครั้งเกิดสถานการณ์ที่อาจจะทำให้คนอื่นไม่พอใจ ทั้งที่คิดดีกับเราหรือไมดีกับเรา ตรงนี้ก็ทำให้เราสับสันอีกแล้ว เฮ้อออ
ในความซ้ายจัดขวาจัดทำให้เกิดข้อเสียอีกอย่างคือ ชอบความสมบูรณ์แบบ และดีที่สุด หากรู้ว่าเราจะทำไม่ได้ก็จะทิ้งมันไว้เลย ทั้งๆที่ก็คิดว่าอยากจะทำ ถ้าได้ทำอะไรที่ชอบก็จะหมกหมุ่นขวนขวายหาความรู้และทำให้สำเร็จจนได้ (แม้มันจะมีน้อยมากก็ตาม)
เราอยากให้คนทุกคนมีความสุข แต่ก็ไม่รุ้ว่าตัวเองทำไม ไม่ออกไปเอ็นจอยกับเพื่อนๆ เพราะ ความคิดที่ว่า เรารู้จักสังคมมากมาย และทุกคนก็คือ เพื่อน พี่น้อง คนสำคัญของเรา เราอยากให้มันเท่าๆกัน ก็ทำให้เราลำบากใจอีก บางทีเราก็ขี้เกียจที่จะพูด อยากอยู่เฉยๆ อยู่ในมุมของตัวเอง แต่ถ้าได้ออกไปก็จะพูด ออกความเห็น หรือมีส่วนร่วมกับเหตุการณ์แทบจะทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา
>>เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง หรือ เราเป็นคนที่ชอบสังคมสูงกันแน่<<
แต่อีกมุมนึงถ้าใครคิดไม่ดีกับเรา ในใจมันร้อนเหมือนอยากจะยกภูเขาทุ่มใส่หน้ามัน แต่ด้วยจิตสำนึกที่อยากเป็นคนที่มีคุณภาพเหมือนคนอื่นเค้า ก็ข่มใจ และคิดวิเคราะห์ก่อนที่จะเกิดปัญหา เพราะ ถ้าผมเกิดปัญหาบางครั้งก็น๊อตหลุดจนควบคุมตัวอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ความสุขของชีวิตคืออะไร ?
เราเป็นคนยังไง ?
เรามั่นใจอะไรมากเกินไปรึเปล่า ?
หรือเราแค่ปัดๆทำให้มันเสร็จไปอย่างๆ แต่ในความปัดเราก็มักจะหาวิธีที่ทำให้มันดี ถ้ามันดี ก็อยากให้ดีที่สุด
ใครจะหาคำตอบให้ผมได้บ้าง หรือผมจะควรปรับทัศคติแห่งความคิดเหล่านี้อย่างไรให้มันมีความสมดุลในชีวิตขึ้นบ้าง