เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่เริ่มเลยนะ ผมอยู่กับพ่อกับแม่ตั้งแต่เกิดมาจำความได้ พ่อทำงานรับจ้างแม่ทำแล้ว ผมอายุได้4ขวบกว่าๆย่าผมก็ยกวัวนมที่มีให้พ่อผมกับป้าคนละครึ่ง ทุกอย่างดีเริ่มต้นสวยใช่ครับ พ่อผมเริ่มเล่นยา ทำลายชีวิต ตำรวจค้นบ้านพ้อผมโดนจับ ย่าให้ป้าขายวัวครึ่งนึงเอาเงินไปประกันพ่ออกมา แล้วก็ยังมี2 3ครั่งที่พ่อยังเล่นอยู่จนโดนจับอีกรอบ ย่ากู้เงินมาประกันอีก สุดท้าย ผมย้ายมาอยู่กับย่าตั้งแต่ประมาน9ขวบ พ่อกับแม่อนู่กัน2คน มีลูกคนที่2น้องผมเอง ตอนนี้8ขวบ ปัจจุบันผม16 แล้ว ช่วงอายุตั้งแต่9-16 พ่อผมเริ่มขายรถ ขายวัว จนไม่มีอะไรทำกิน จนต้องออกไปรับจ้าง พ่อทำงานคนเดียวแม่ไม่ทำอะไรเลย ผมรู้สึกโกรธแม่มากที่ไม่ยอมไปทำงาน ให้พ่อทำคนเดียว ผมคิดมาตลอด7ปี ว่าทำไมครอบครัวผมถึงไม่เหมือนคนอื่นนะ แอบคิดร้องไห้บ้างบางที แม่ชอบมายุ่งกับของในห้องผม(ผมอยู่บ้านเดียวกับป้า มาเอาตังเหรียญบ้าง เอาอันนู้นอันนี้บ้าง จนบางทีผมโมโห ก็ทะเลาะกับแม่ ผมเคยบอกแม่หลายครั้งแล้วมาห้ามยุ่งกับของในห้องแต่ก็มาตลอด ไม่ได้มาทำความสะอาดหรออะไรเลย พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่แม่จะโดนพ่อตีตลอด หัวแตกก็วิ่งมาหาผม ขอให้ช่วยไปหาหมอ ทพเลาะอีก พ่อเอาขวดเบียตีให้คมแล้วจะปาดแม่แม่ก็วิ่งมาหา ทะเลาะอีก พ่อเอามีแกะสลักผลไม้แทงขาแม่ ก็มาหาผมให้ไปหาหมอ ฟังดูแม่น่าสงสาใช่ไหมครับ แต่ผมมีความรู้สึกไม่ชอบแม่ตัวเองเอามากๆ ผมพูดตามความจริง ผมไม่เคยพูดดีกับแม่เลยสักครั้งตั้งแต่ที่ผมมีความรู้สึกหมดศรัทธาในความที่แม่เป็นแม่ของผม ไม่ไหว้แม่ เรียกว่าผมมัน ทรพี เลยแล้วกัน ผมไม่ได้ถูกแม่เลี้ยงมา แต่ถูกย่ากับป้าเลี้ยงมาจนโต ตอนนี้ผมเรียนม.4 ทุกอย่างยากขึ้น ผมไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ ชีวิตนี้กอดพ่อกับแม่นับครั้งได้เลย น้อยมาก ที่กรึ่นมาทั้งหมดเพื่อจุดนี้เลยครับ เมื่ กี้เลบครับประมาน1ทุ่ม ผมกลับจากร.รมานอนที่ห้องหลับไปตื่นมาหิวน้ำก็ออกไปกินแล้ว น้องผมที่อายุ8เนี่ยบอกผมว่าแม่มาเอาโน้ตบุ๊ก(วินโดวส์ไม่เปิด)ไป ผมโมโหมาก เลยตามไปที่บ้านที่นั่นผมมีปากเสียงกับแม่ ไปถึงผมพูดว่า"เอามาทำไม เอามาคืน" แม่ผมบอกว่า"เอามาให้น้อง จะซ่อมให้น้องเล่น" ผมเลยพูดออกไปว่า "มันยังอ่านหนังสือไม่ออกเลยจะให้มันเลยจังเลยเกม(น้องผมอ่านหนังสือไม่ออก ขนาดป.2แล้ว") แม่บอก"ก็จะซ่อมให้มันเล่น"ผมเลยบอกไปว่า "งานการไม่ไปหาทำตัว ให้พ่อทำอยู่คนเดียว มันจะพอกินอะไร" แม่บอก" แล้วทำไมล่ะ กูไม่ได้ไปขอกินสักหน่อย" ผมเลยพูดไปว่าอย่ามายุ่งกับของในห้องอีก แล้วถ้ายังไม่ไปหางานทำ อย่าหวังว่าจะได้ยินคำว่าแม่ออกจากปากอีก"บอกแล้วผมอ่ะมันทรพีทั้งๆที่รู้ตัวแท้ๆว่าต้องทำดีกับแม่แต่ก็ทำไม่ได้ทั้งๆที่รู้ตัวว่าจะบาปตกนรกตายเป็นเปรต ตอนนั่นปรี๊ดแตกสุดๆครับเรียกว่าอารมณ์ชั่ววูบ ตอนนั้น แม่น้ำตาคาตาแล้วแม่ก็น้ำตาตก ผมไม่รู้สึกอะไรตอนนั้น พอเดินออกมากลับมาบ้านป้าผมก็คิดเลยว่า เลวแค่ไหนทำให้แม่ร้องไห้ ผมเคยจะไหว้แม่จะบอกแม่ว่าจะทำตัวดีขึ้น ส่วนแม่ก็ต้องไปหางานทำ พ่อก็ห้ามตีแม่ แต่พอผมจะไปไหว้ทีไร มันก็จะมีปัญหาแบบนี้ตลอด ที่ต้องทะเลาะกับแม่ ผมอยากรู้ว่าผมควรจะแก้ปัญหายังไง ตอนนี้ผมเครียดมาก อยากได้คนที่ให้คำตอบกับผมได้ คนที่สามารถบอกผมได้ว่า ผมเป็นอะไร ครอบครัวผมเป็นอะไร ผมเป็นอะไรทำไมไม่ชอบแม่ตัวเอง ทำไมแค่ยกมือไหว้ถึง ทำไมแค่พูดดีด้วยถึงทำไม่ได้ ทำไมผมถึงหมดศรัทธาต่อคำว่าแม่ที่แม่ของผม ทำไมครอวครัวผมถึงไม่เหมือนคนอื่น ผมเป็นเด็กขาความอบอุ่นหรือเปล่า ทำไมถึงคิดมากหลังจากเห็นน้ำตาแม่ ทั้งๆที่เห็นมาเป็นตั้งหลายครั้งตอนที่พ่อทะเลาะกับแม่ ผมเป็นลูกอกัญตัญญูใช่ไหม จะแก้ปัญหายังไง
ทะเลาะกับแม่จนพูดคำไม่ดีออกไป