มีใครเบื่อกับชีวิตตัวเองตอนนี้ไหมครับ

ผมอายุยี่สิบปลาย ๆ ก็ผ่านชีวิตมาเหมือนๆกับทุกคน จะมากจะน้อยก็ว่าไปตามสถานะการ แต่สิ่งที่ผ่านผมมาไม่เคยผ่านไปเฉย ๆ ทั้งความสุขและความทุกข์ผมวิเคราะห์และพิจารณาหาสาเหตุอย่างจริงจัง ว่าสุขทำไมถึงสุขแล้วทุกข์ทำไมถึงทุกข์ ขอยกตัวอย่างความสุขก่อนนะครับ เช่น ได้มีของที่เราอยากได้ ได้ไปที่ที่เราอยากไป ได้อยู่กับคนที่เรารัก ได้ทำในสิ่งที่ชอบ และได้อะไรก็ตามอย่างที่ได้หวังไว้ และความทุกข์คืออะไร ๆ ก็ตามที่ไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวัง คือเราจะเจอความทุกข์ความไม่สบายใจได้ง่ายกว่า เพราะหนึ่งบางทีผมอาจไม่ได้พอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีมากนัก เพราะความรู้สึกต้องการเนี่ยมันเพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ จนผมเริ่มสังเกตุได้ว่านี่เราไม่รู้จักพอรึป่าว แต่จริงๆแล้วไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่ไม่พอ มันคือความเป็นมนุษย์ต่างหากที่ไม่พอ เมื่อผมสังเกตุเห็นความต้องการนี้และค่อย ๆ วางตัวเป็นกลางกับชีวิตเพื่อดูให้รู้ว่าจริง ๆ แล้วเราต้องทำตัวยังไงนะถึงจะอยู่ในโลกใบนี้ให้ได้แบบที่ไม่ทุกข์มากจนเกินไป ผมจึงสรุปได้ว่าผมจะค่อย ๆ ตัดสิ่งที่นำความทุกข์ความไม่สบายใจมาให้ผม เช่น สิ่งของราคาแพงที่ไม่จำเป็น บุคคลที่ไม่ได้หวังดีกับเรา สังคมที่เสื่อมถอย และก็เริ่มใช้ชีวิตกับสิ่งที่มี พอใจกับสิ่งที่เรามีตอนนี้ มันก็ดีนะครับถึงอะไร ๆ จะน้อยไปหน่อยไม่หวือหวาแต่มีพลังงานด้านบวกให้เราบ้างก็ถือว่าดีครับ แต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่างที่ตัดได้นะครับ อันนั้นก็หาวิธีเรียนรู้ที่จะรับมือกับมันไปเป็นรายวัน และมนุษย์เราทุกคนก็ต้องมีคนพิเศษใช่ไหมครับ ผมเองก็พิถีพิถันเหลือเกินในการที่จะรับ ผญ คนนึงเข้ามาในชีวิต แต่สุดท้ายก็ต้องแยกทางกันออกไปโดยเหตุผลที่ต่างกัน จนผมหมดหวังที่จะหาแฟนแล้วและก็เฉย ๆ แต่ก็ยังต้องใช้ชีวิตในส่วนอื่นเรื่อย ๆ จนตอนนี้เหลือแค่งานกับครอบครัว แต่ชีวิตผมไม่มีความสนุกอีกต่อไปแล้ว เพราะรู้ดีว่ามีความสนุกมีความสุขเมื่อเสียมันไปก็อาจเป็นทุกข์ ผมจึงใช้ชีวิตแบบเป็นกลาง ไม่ได้สุขมากเกินไป ไม่ได้ทุกข์มากเกินไป ตอนนี้ก็หาเวลาเที่ยวต่างจังหวัดครับ บางก็พูดคุยกับคนแปลกหน้าเพื่อแลกเปลี่ยนทัศนคติกันบ้าง เพื่อให้ยังพอมีความรู้สึกอยากใช้ชีวิตต่อไป (ไม่ได้อยากตายนะครับ) 

เป็นความรู้สึกจากข้างในใจเลยอยากจะเอามาแชร์น้อง ๆ เพื่อน ๆ พี่ ถ้าใครมีความรู้สึกแนว ๆ นี้ลองมาเล่าสู่กันฟังนะครับ