สวัสดีครับ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าผมเป็นเกย์ครับ รูปร่างหน้าตาก็ไม่ขี้เหร่ครับ
ปัจจุบันเรียนจบทำงานบริษัทอยู่แถวนนทบุรีได้เกือบสองปีกว่าละครับ
ตอนแรกเราเองไม่เคยคิดเรื่องที่จะมีแฟนเลยตั้งแต่เรียน เพราะคิดว่าเพศอย่างเราคงไม่มีใครจริงจัง
ก็ไม่ได้สนใจเรียนไปอย่างเดียว จนพอมาทำงาน ที่ทำงานเค้าก็มีเกย์อย่างผม มีทอม เค้าต่างก็มีแฟนคบกัน
ก็ลองถามดูคบกันนานยัง บางคู่10ปี ผมตกใจ เค้าหากันไงคุยกันไงถึงอยู่กันมาได้นานขนาดนี้
ย้อนกลับมามองที่ตัวเราเฮ้อๆๆๆๆทำไมไม่มีแบบเค้ามั้งว่ะ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจไรมากแค่แอบคิด
จนมาวันหนึ่งเราล้มห้องน้ำตอนเย็นกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ไม่เป็นไรมาก แต่สิ่งที่เป็นคือข้อเท้าพลิก
แล้วมันปวดมาก ปวดจนน้ำตาไหล ตอนแรกมันก็ยังเดินได้อยู่พอมานั่งพักมันก็เหมือนจะเบาลง แต่พอตอนจะเดินเอาเท้าลง
มันเดินไม่ได้ ถึงกับล้ม คิดแล้วว่าเราต้องไปหาหมอ การเดินว่าอยากการจะลงจากคอนโดไปหาหมอยากกว่า เราก็ค่อยๆเดินขาเดียวไปหยิบกระเป๋าตัง
ค่อยๆเดินขาเดียวไปลงลิฟต์ จากลิฟต์ก็ค่อยๆไปรอแท็กซี่หน้าคอนโด นั่งแท็กซี่ไปถึงโรงพยาบาลก็มีพนักงานเอารถเข็นมารับ ก็เข้าไปรักษาตามปกติ
เรื่องมันเกิดที่ทำให้เราคิดเรื่องแฟน คือ เมื่อรักษาเสร็จจะกลับคอนโด พยาบาลถามคนไข้มีญาติมาไหมค่ะ จะได้ช่วยพยุงกลับ ผมก็บอกไปไม่มีครับ
มาคนเดียว พยาบาลทำหน้า งง และสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดไร แล้วก็พาเรามาส่งตรงหน้าตึกรอแท็กซี่ พอมาถึงคอนโด ลงแท็กซี่ กลับขึ้นห้องด้วยความทุลักทุเล
มาถึงก็กินยานอนพัก แล้วก็มานอนคิดว่า ทำไมเราต้องมาเจอสภาพอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ ไม่มีใครดูแล ไปไหนทำไรคนเดียว บางที
ก็เหงานะเว้ย
ก็เลยหาโหลดแอพแชทเกย์มาเล่นดู เล่นไปสักพักมีคนทักเข้ามา คุยกันไปเค้าก็ทำงานอยู่ใกล้ๆเรา ก็เลยลองนัดเจอกินข้าวหลังเลิกงานกัน เจอกันแรกก็เขินนะ เค้าก็เขิน ก็วันนั้นก็ได้คุยกันกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกลับห้องกัน ก็หลังจากนั้นก็คุยๆกันมาได้สักอาทิตย์ เค้าก็ถามเรามาว่าเป็นแฟนกันไหม
ซึ่งคำถามนี้ ไม่เคยโดนถามเลยในชีวิตร ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดไร ก็ตอบไปอืมๆๆ หลังจากนั้นห็คุยกันไปเรื่อยๆ เลิกงานก็นัดมากินข้าวกัน วันหยุดก็ไปเที่ยวกัน
ก็มีความสุขดี จุดแตกหักมันอยู่ตรงที่เราเองหรือเค้า เพราะมันจะมีการแชทมาถามเยอะขึ้นโทรมาเยอะขึ้น วันหนึ่งเป็นสิบรอบ ซึ่งคำถามที่เจอคือ ทำไรอยู่เกือบทุกครั้ง หรือถ้าแชทคุยกันต้องถ่ายรูปรายงานตลอด ซึ่งแรกๆเราก็คิดว่าเออค่อยๆปรับตัว จนมันเยอะขึ้นจนเรารับไม่ได้ จนเราไม่ค่อยรับโทรศัพท์ ไม่ค่อยอ่านแชท เพราะเราเองก็ต้องทำงาน จนมีมาอยู่วันหนึ่ง ก็มาคุยกันเพราะอะไร ตกลงกันไม่ได้ก็เลิกกัน เวลาที่คบกันเป็นแฟนเกือบๆสามเดือน
เราก็กลับมาโสด ตอนแรกคิดว่าชีวิตรปกติเรากลับมาแล้ว และจนมาถึงจุดจุดหนึ่งคำถามเดิมมันกลับมาว่าทำไม เราไม่มีแฟนเลยว่ะ แล้วมันก็กลับมาเหงาอีก
แต่คิดว่าถ้ามันจะมาก็มาเองละ มาเจอกันยากคงจะได้อยู่กันนานเหมือนพรหมลิขิต จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ยังไม่เจอใครเลย
คำถาม หรือเป็นเพราะเราทำตัวไม่ถูกว่าการมีใครอีกคนต้องทำไง ต้องคุยกันเยอะๆหรือต้องบอกตลอดต้องถามตลอดว่าทำไรอะไรร่อ
และควรลุยหาแฟนจริงจังเลย เพราะตอนนี้ก็แก่ลงเรื่อยๆ5555 มันก็เริ่มเหงาขึ้นเรือยๆ
จะมีไหมคู้แท้ที่จะอยู่กะนไปนานๆ พี่ๆช่วยแนะนำด้วยครับควรทำไงดีครับ
ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าสำหรับคำตอบคำ
ผิดที่เราหรือโชคชะตาที่ทำให้เราไม่มีแฟนบ้าง
ปัจจุบันเรียนจบทำงานบริษัทอยู่แถวนนทบุรีได้เกือบสองปีกว่าละครับ
ตอนแรกเราเองไม่เคยคิดเรื่องที่จะมีแฟนเลยตั้งแต่เรียน เพราะคิดว่าเพศอย่างเราคงไม่มีใครจริงจัง
ก็ไม่ได้สนใจเรียนไปอย่างเดียว จนพอมาทำงาน ที่ทำงานเค้าก็มีเกย์อย่างผม มีทอม เค้าต่างก็มีแฟนคบกัน
ก็ลองถามดูคบกันนานยัง บางคู่10ปี ผมตกใจ เค้าหากันไงคุยกันไงถึงอยู่กันมาได้นานขนาดนี้
ย้อนกลับมามองที่ตัวเราเฮ้อๆๆๆๆทำไมไม่มีแบบเค้ามั้งว่ะ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจไรมากแค่แอบคิด
จนมาวันหนึ่งเราล้มห้องน้ำตอนเย็นกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ไม่เป็นไรมาก แต่สิ่งที่เป็นคือข้อเท้าพลิก
แล้วมันปวดมาก ปวดจนน้ำตาไหล ตอนแรกมันก็ยังเดินได้อยู่พอมานั่งพักมันก็เหมือนจะเบาลง แต่พอตอนจะเดินเอาเท้าลง
มันเดินไม่ได้ ถึงกับล้ม คิดแล้วว่าเราต้องไปหาหมอ การเดินว่าอยากการจะลงจากคอนโดไปหาหมอยากกว่า เราก็ค่อยๆเดินขาเดียวไปหยิบกระเป๋าตัง
ค่อยๆเดินขาเดียวไปลงลิฟต์ จากลิฟต์ก็ค่อยๆไปรอแท็กซี่หน้าคอนโด นั่งแท็กซี่ไปถึงโรงพยาบาลก็มีพนักงานเอารถเข็นมารับ ก็เข้าไปรักษาตามปกติ
เรื่องมันเกิดที่ทำให้เราคิดเรื่องแฟน คือ เมื่อรักษาเสร็จจะกลับคอนโด พยาบาลถามคนไข้มีญาติมาไหมค่ะ จะได้ช่วยพยุงกลับ ผมก็บอกไปไม่มีครับ
มาคนเดียว พยาบาลทำหน้า งง และสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดไร แล้วก็พาเรามาส่งตรงหน้าตึกรอแท็กซี่ พอมาถึงคอนโด ลงแท็กซี่ กลับขึ้นห้องด้วยความทุลักทุเล
มาถึงก็กินยานอนพัก แล้วก็มานอนคิดว่า ทำไมเราต้องมาเจอสภาพอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ ไม่มีใครดูแล ไปไหนทำไรคนเดียว บางที
ก็เลยหาโหลดแอพแชทเกย์มาเล่นดู เล่นไปสักพักมีคนทักเข้ามา คุยกันไปเค้าก็ทำงานอยู่ใกล้ๆเรา ก็เลยลองนัดเจอกินข้าวหลังเลิกงานกัน เจอกันแรกก็เขินนะ เค้าก็เขิน ก็วันนั้นก็ได้คุยกันกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกลับห้องกัน ก็หลังจากนั้นก็คุยๆกันมาได้สักอาทิตย์ เค้าก็ถามเรามาว่าเป็นแฟนกันไหม
ซึ่งคำถามนี้ ไม่เคยโดนถามเลยในชีวิตร ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดไร ก็ตอบไปอืมๆๆ หลังจากนั้นห็คุยกันไปเรื่อยๆ เลิกงานก็นัดมากินข้าวกัน วันหยุดก็ไปเที่ยวกัน
ก็มีความสุขดี จุดแตกหักมันอยู่ตรงที่เราเองหรือเค้า เพราะมันจะมีการแชทมาถามเยอะขึ้นโทรมาเยอะขึ้น วันหนึ่งเป็นสิบรอบ ซึ่งคำถามที่เจอคือ ทำไรอยู่เกือบทุกครั้ง หรือถ้าแชทคุยกันต้องถ่ายรูปรายงานตลอด ซึ่งแรกๆเราก็คิดว่าเออค่อยๆปรับตัว จนมันเยอะขึ้นจนเรารับไม่ได้ จนเราไม่ค่อยรับโทรศัพท์ ไม่ค่อยอ่านแชท เพราะเราเองก็ต้องทำงาน จนมีมาอยู่วันหนึ่ง ก็มาคุยกันเพราะอะไร ตกลงกันไม่ได้ก็เลิกกัน เวลาที่คบกันเป็นแฟนเกือบๆสามเดือน
เราก็กลับมาโสด ตอนแรกคิดว่าชีวิตรปกติเรากลับมาแล้ว และจนมาถึงจุดจุดหนึ่งคำถามเดิมมันกลับมาว่าทำไม เราไม่มีแฟนเลยว่ะ แล้วมันก็กลับมาเหงาอีก
แต่คิดว่าถ้ามันจะมาก็มาเองละ มาเจอกันยากคงจะได้อยู่กันนานเหมือนพรหมลิขิต จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ยังไม่เจอใครเลย
คำถาม หรือเป็นเพราะเราทำตัวไม่ถูกว่าการมีใครอีกคนต้องทำไง ต้องคุยกันเยอะๆหรือต้องบอกตลอดต้องถามตลอดว่าทำไรอะไรร่อ
และควรลุยหาแฟนจริงจังเลย เพราะตอนนี้ก็แก่ลงเรื่อยๆ5555 มันก็เริ่มเหงาขึ้นเรือยๆ
จะมีไหมคู้แท้ที่จะอยู่กะนไปนานๆ พี่ๆช่วยแนะนำด้วยครับควรทำไงดีครับ
ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าสำหรับคำตอบคำ