เกริ่นก่อนว่าเราคือพี่คนโต อายุ 28 ปี หลายคนที่เจออายุเราคงคิดว่าเรามีหน้าที่การงานที่ดี รายได้ต้องพอเลี้ยงครอบครัวเเน่ เปล่าเลยนะ เราคือผู้พิการทางสายตาคนนึงนี่แหละ เข้าข่ายสายตาเลือนลางหรือที่เรียกว่า ''โลวิชั่น'' ไม่ได้ทำงานกับคนสายตาปกติหรอก เราทำงานในโครงการผู้พิการทางสายตา เงินเดือน 12,000 ต่อเดือน หักค่าประกันสังคมเหลือ 11,400 เกี่ยวอะไรกับหัวข้อเราสงสัยละสิ คือเรามีน้องสาว อายุ 22 ปี กำลังวัยรุ่นเลยเริ่มทำงานเอง ซื้อของใช้เองควบคุมหรือบอกเรื่องเงินน้องคนนี้จะยาก ออกเเนวไม่ค่อยฟัง้เราตามประสาวัยรุ่นติดคนอื่นมากกว่า น้องชายคนเล็ก อายุ 11 ปี กำลังเรียนเลยค่ะ เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง อยู่ในวัยกำลังผลิแย้มช่วงวัยรุ่น ตามมาด้วยแม่ของเราที่ตอนนี้แยกกันอยู่กับพ่อ คือเอาง่ายๆหนีไปนั่นเอง มาถึงตอนนี้ที่เกริ่นมายาวๆอย่าเพิ่งรำคาญเรื่องเรานะคะ เราแค่อยากระบาย
พ่อเราเป็นคนที่จู้จี้เจ้าระเบียบ โมโหร้าย คล้ายๆเจียดในเรื่องสามีสีทอง แต่หนักตรงที่กินเหล้า ชอบลงไม้ลงมือกับแม่ตลอด พวกเราก็โดนนะแต่สมัยเด็กๆ พอโตมาอาจมีแต่คำหยาบเเรงๆที่ชอบใช้ อีกอย่างพ่อเราขี้หึงมากกกกกก มากจนกลายเป็นระเเวงแม่ขยับตัวแทบไม่ได้ ด้วยเหตุนี้อาจจะมีส่วนที่เเม่ต้องหนีไป มันก็สองปีกว่าเเล้วละ
จากนั้นมาพ่อเริ่มกินเหล้าหนัก เคยขับรถตุ๊กๆก็ไม่ขับหารายได้เท่าเดิม อ้อ ลืมบอกไปเราเช่าอยู่ ใกล้ที่ทำงานอีกอย่างเดินมาทำงานสะดวก ครั้นจะขึ้นรถเมลตลอดไม่ไหวค่ะ สายตาเรานะไม่ไหวมองผิดบ่อย แรกๆพ่อมาส่งดิบดี พอติดเหล้าหนักๆเราต้องมาเอง อีกข้อก็คือเอาไว้ใช้หลบภัย ภัยความเมาจากพ่อนั่นแหละทุกคน วันดีคืนดีเมาอาละวาดตอนไหนไม่รู้ น้องๆเราก็สามารถมานอนที่หอเราได้ ณ ตอนนั้นเราคิดแบบนี้จริงๆ จนทำให้กลายเป็นว่าช่วงหลังสี่ห้าเดือนมานี้ เราไม่กลับบ้านเลย มีก็แต่เอาน้องชายมานอนช่วง ศุกร์ - อาทิตย์ เท่านั้น เราจะห่วงน้องคนเล็กมาก เพราะเริ่มโตไหนจะการเรียนการบ้านเรื่องสอบอีกสารพัด วันหยุดจึงเป็นวันที่เราทุ่มกับน้อง ไม่สนที่จะปลับบ้าน คือทั้งตลอดที่ผ่านมาเราเจอแต่สภาพเมา และเมาของพ่อ จนเบื่อค่ะ เข้าใจความรู้สึกไหมว่าเจอซ้ำๆ มันหดหู่ มันเหนื่อยใจ อยากให้น้องชายมาอยู่ด้วยใจจะขาด แต่ติดตรงที่โรงเรียนอยู่ใกล้บ้าน อีกอย่างถ้าเราเอาน้องชายมาอยู่ด้วย น้องสาวที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น จะไม่อยากกลับบ้านเพราะไม่มีน้องชาย ทำนองว่าไม่อยากอยู่กับพ่อตามลำพัง น้องคนนี้จะกลัวการอยู่คนเดียว (น้องเราสองคนจะนอนห้องเดียวกัน)
ประเด็นมันอยู่ตรงนี้
1.หลังจากที่พ่อติดเหล้า กลายเป็นเราซะส่วนใหญ่ที่ดูเเลน้อง น้องชายคนเล็ก ค่ากิน ค่าขนมไปโรงเรีบน ค่าจิปาถะตามโอกาส อันนี้เราเต็มใจทำ ไม่มีปัญหาอะไร แต่ในอนาคตถ้าน้องจะเข้ามอหนึ่ง ซึ่งต้องใช้เงินเยอะพอควร เราจะบอกยังไงให้น้องสาวของเราช่วยอดออม รู้จักเก็บ คือน้องเราจะรั้นมาก เราคุยทีไรจะกลายเป็นทะเลาะตลอด จนทำให้ไม่อยากคุยหรือหวังอะไรเลย เราก็คนใจร้อนคนนึง
2.ทุกๆครั้งที่พ่อไม่มีเงิน (หิวเหล้านั่นละค่ะ) มาขอเงินเราบ้าง ยอมรับเลยว่ามีโมโห และจะไม่ให้พ่อ เราจะชอบว่าที่พ่อไม่มีเงินและที่หนูไม่ให้ เพราะพ่อเอาแต่เมานี่แหละ จะไปดูเเลใครได้ พ่อเราจะหงอยๆนะ รูตัวว่าบาปแต่อดไม่ได้ แบบนี้เราจะอกกตัญญูไหม เราเลี่ยงไม่ให้หลายครั้งเเล้ว คือในสมองเราคิดว่าให้น้องดีกว่าไปกินขนม กินข้าว ยังดีกว่ากินเหล้า
3.น้องชายเราเริ่มโตขึ้นพอรับรู้ว่าครอบครัวเป็นอะไร แต่คือบางการกระทำของเด็กม และนิสัยมีอะไรไม่พูดตรงๆหรือมีปัญหาไม่บอกเราจะแก้หรือคุยกับเขายังไงดีคะ ต้องบอกเลยว่าเราเป็นคนที่ดุมาก เวลาใจดีก็ดี ล่าสุดน้องชายค้างทำการบ้านหลายสิบหน้า สาเหตุเพราะทำไม่ได้ถามครูเเล้ว ครูบอกรอไปก่อนเดี๋ยวมาสอน หรือน้องเราไม่สนใจไม่รู้ รอบนี้ดุตีไปหลายครั้ง เพราะเหตุนี้ไหมคะที่น้องเราจะไม่กล้าเล่าอะไรให้ฟัง
4.การที่เราไม่กลับบ้านเลย ปล่อยพ่อที่กินเหล้าเมาตลอดอยู่บ้านคนเดียว น้องสาวทำงานทุกวัน น้องชายมาอยู่หอกับเราทุกวันหยุด ให้เงินพ่อบ้าง หรือซื้อของกินตามโอกาส บางครั้งก็ดูพ่อเราเหงาๆนะ รู้แหละว่าพวกเราไม่ชอบให้กินเหล้า เพราะจะไม่มีใครเข้าหาเลย การที่ปล่อยพ่อไว้คนเดียว ให้แกจมคิดเรื่องเก่าๆคนเดียว คล้ายคนเมาเเล้วดิ่งคิดถึงอดีตโหยหาแม่ พอสร่างมาเเล้วก็คิดมากนี่นั่น แบบนี้พ่อเราจะเป็นโรคเครียด ซึมเศร้าไหม เราอยากรู้ว่าจะจัดการหรือเข้าถึงแกยังไงดี เพื่อช่วยไม่ให้เหงาไม่ให้กลายเป็นคนแก่ลูกหลานไม่สนใจ เรามาคิดดูเราสงสารพ่อนะ แต่ถ้าเมาตลอดก็หนักใจ เราไม่อยากยุ่งตอนเมาเลย มันระเหี่ยใจหดหู่ตามที่บอกไป
ที่จริงก็มีหลายอย่างที่อยากจะพิมพ์ลงไป บางครั้งเราก็คิดว่าเราเเย่ เราไม่ดีพอดูเเลพ่อแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ ไหนจะน้องอีก มันเรียลหนักที่ไหล่เหมือนแบกอะไรไว้เลย ในวูบของความเหนื่อยเราอยากมีสายตาที่ดีบ้าง จะได้ทำงานหลายๆที่มีเงินมาให้ครอบครัวอย่างเต็มที่
ขอบคุณที่อ่านเรื่องของเรา เราแค่เหนื่อย รู้สึกผิดอยากระบาย ถ้าใล้คำผิดเราขออภัยค่ะ
จากใจพี่สาวคนนึง
พ่อเราเป็นคนที่จู้จี้เจ้าระเบียบ โมโหร้าย คล้ายๆเจียดในเรื่องสามีสีทอง แต่หนักตรงที่กินเหล้า ชอบลงไม้ลงมือกับแม่ตลอด พวกเราก็โดนนะแต่สมัยเด็กๆ พอโตมาอาจมีแต่คำหยาบเเรงๆที่ชอบใช้ อีกอย่างพ่อเราขี้หึงมากกกกกก มากจนกลายเป็นระเเวงแม่ขยับตัวแทบไม่ได้ ด้วยเหตุนี้อาจจะมีส่วนที่เเม่ต้องหนีไป มันก็สองปีกว่าเเล้วละ
จากนั้นมาพ่อเริ่มกินเหล้าหนัก เคยขับรถตุ๊กๆก็ไม่ขับหารายได้เท่าเดิม อ้อ ลืมบอกไปเราเช่าอยู่ ใกล้ที่ทำงานอีกอย่างเดินมาทำงานสะดวก ครั้นจะขึ้นรถเมลตลอดไม่ไหวค่ะ สายตาเรานะไม่ไหวมองผิดบ่อย แรกๆพ่อมาส่งดิบดี พอติดเหล้าหนักๆเราต้องมาเอง อีกข้อก็คือเอาไว้ใช้หลบภัย ภัยความเมาจากพ่อนั่นแหละทุกคน วันดีคืนดีเมาอาละวาดตอนไหนไม่รู้ น้องๆเราก็สามารถมานอนที่หอเราได้ ณ ตอนนั้นเราคิดแบบนี้จริงๆ จนทำให้กลายเป็นว่าช่วงหลังสี่ห้าเดือนมานี้ เราไม่กลับบ้านเลย มีก็แต่เอาน้องชายมานอนช่วง ศุกร์ - อาทิตย์ เท่านั้น เราจะห่วงน้องคนเล็กมาก เพราะเริ่มโตไหนจะการเรียนการบ้านเรื่องสอบอีกสารพัด วันหยุดจึงเป็นวันที่เราทุ่มกับน้อง ไม่สนที่จะปลับบ้าน คือทั้งตลอดที่ผ่านมาเราเจอแต่สภาพเมา และเมาของพ่อ จนเบื่อค่ะ เข้าใจความรู้สึกไหมว่าเจอซ้ำๆ มันหดหู่ มันเหนื่อยใจ อยากให้น้องชายมาอยู่ด้วยใจจะขาด แต่ติดตรงที่โรงเรียนอยู่ใกล้บ้าน อีกอย่างถ้าเราเอาน้องชายมาอยู่ด้วย น้องสาวที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น จะไม่อยากกลับบ้านเพราะไม่มีน้องชาย ทำนองว่าไม่อยากอยู่กับพ่อตามลำพัง น้องคนนี้จะกลัวการอยู่คนเดียว (น้องเราสองคนจะนอนห้องเดียวกัน)
ประเด็นมันอยู่ตรงนี้
1.หลังจากที่พ่อติดเหล้า กลายเป็นเราซะส่วนใหญ่ที่ดูเเลน้อง น้องชายคนเล็ก ค่ากิน ค่าขนมไปโรงเรีบน ค่าจิปาถะตามโอกาส อันนี้เราเต็มใจทำ ไม่มีปัญหาอะไร แต่ในอนาคตถ้าน้องจะเข้ามอหนึ่ง ซึ่งต้องใช้เงินเยอะพอควร เราจะบอกยังไงให้น้องสาวของเราช่วยอดออม รู้จักเก็บ คือน้องเราจะรั้นมาก เราคุยทีไรจะกลายเป็นทะเลาะตลอด จนทำให้ไม่อยากคุยหรือหวังอะไรเลย เราก็คนใจร้อนคนนึง
2.ทุกๆครั้งที่พ่อไม่มีเงิน (หิวเหล้านั่นละค่ะ) มาขอเงินเราบ้าง ยอมรับเลยว่ามีโมโห และจะไม่ให้พ่อ เราจะชอบว่าที่พ่อไม่มีเงินและที่หนูไม่ให้ เพราะพ่อเอาแต่เมานี่แหละ จะไปดูเเลใครได้ พ่อเราจะหงอยๆนะ รูตัวว่าบาปแต่อดไม่ได้ แบบนี้เราจะอกกตัญญูไหม เราเลี่ยงไม่ให้หลายครั้งเเล้ว คือในสมองเราคิดว่าให้น้องดีกว่าไปกินขนม กินข้าว ยังดีกว่ากินเหล้า
3.น้องชายเราเริ่มโตขึ้นพอรับรู้ว่าครอบครัวเป็นอะไร แต่คือบางการกระทำของเด็กม และนิสัยมีอะไรไม่พูดตรงๆหรือมีปัญหาไม่บอกเราจะแก้หรือคุยกับเขายังไงดีคะ ต้องบอกเลยว่าเราเป็นคนที่ดุมาก เวลาใจดีก็ดี ล่าสุดน้องชายค้างทำการบ้านหลายสิบหน้า สาเหตุเพราะทำไม่ได้ถามครูเเล้ว ครูบอกรอไปก่อนเดี๋ยวมาสอน หรือน้องเราไม่สนใจไม่รู้ รอบนี้ดุตีไปหลายครั้ง เพราะเหตุนี้ไหมคะที่น้องเราจะไม่กล้าเล่าอะไรให้ฟัง
4.การที่เราไม่กลับบ้านเลย ปล่อยพ่อที่กินเหล้าเมาตลอดอยู่บ้านคนเดียว น้องสาวทำงานทุกวัน น้องชายมาอยู่หอกับเราทุกวันหยุด ให้เงินพ่อบ้าง หรือซื้อของกินตามโอกาส บางครั้งก็ดูพ่อเราเหงาๆนะ รู้แหละว่าพวกเราไม่ชอบให้กินเหล้า เพราะจะไม่มีใครเข้าหาเลย การที่ปล่อยพ่อไว้คนเดียว ให้แกจมคิดเรื่องเก่าๆคนเดียว คล้ายคนเมาเเล้วดิ่งคิดถึงอดีตโหยหาแม่ พอสร่างมาเเล้วก็คิดมากนี่นั่น แบบนี้พ่อเราจะเป็นโรคเครียด ซึมเศร้าไหม เราอยากรู้ว่าจะจัดการหรือเข้าถึงแกยังไงดี เพื่อช่วยไม่ให้เหงาไม่ให้กลายเป็นคนแก่ลูกหลานไม่สนใจ เรามาคิดดูเราสงสารพ่อนะ แต่ถ้าเมาตลอดก็หนักใจ เราไม่อยากยุ่งตอนเมาเลย มันระเหี่ยใจหดหู่ตามที่บอกไป
ที่จริงก็มีหลายอย่างที่อยากจะพิมพ์ลงไป บางครั้งเราก็คิดว่าเราเเย่ เราไม่ดีพอดูเเลพ่อแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ ไหนจะน้องอีก มันเรียลหนักที่ไหล่เหมือนแบกอะไรไว้เลย ในวูบของความเหนื่อยเราอยากมีสายตาที่ดีบ้าง จะได้ทำงานหลายๆที่มีเงินมาให้ครอบครัวอย่างเต็มที่
ขอบคุณที่อ่านเรื่องของเรา เราแค่เหนื่อย รู้สึกผิดอยากระบาย ถ้าใล้คำผิดเราขออภัยค่ะ