ขอบอกก่อนนะคะ ว่าเราไม่ค่อยเล่นพันทิปจริงๆคือเล่นไม่เป็นเลย แต่ที่ต้องมาเขียนในนี้เพราะแอพอื่นๆเรามีเพื่อนเป็นเพื่อนหมดเลย(งงไหม)
แล้วเราอยากระบายมากๆ อย่างที่บอกค่ะว่าเพื่อนเราเริ่มตีห่างจากเรา ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไม เรื่องพึ่งจะเกิดเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมานี้เอง คือวันจันทร์เรามีเรียนโปรเจคแล้ววันนั้นเราดันตื่นสายมากๆ แล้วเพื่อนที่อยู่กลุ่มโปรเจคเดียวกันก็โทรมาบอกว่า อาจารย์จะขึ้นมาให้พรีเซ้นงานแล้ว อยู่ไหน แล้วตอนนั้นเราพึ่งอาบน้ำเสร็จเราก็ลนมากๆ เพราะมันคือโปรเจคจบ แล้วงานอยู่ที่เราชิ้นนึง เราก็รีบแต่งตัวออกจากบ้านมารอรถแดง แต่โชคดีที่จารเลื่อนพรีเซ้น10:30 ตอนนั้นเราโล่งมากพอมาถึงวิทลัย เราก็เข้าห้องตามปกติ เราก็เห็นเพื่อนนั่งอยู่ตรงมุมห้อง เราก็เดินเอากระเป๋าไปวางแต่ที่แปลกคือเพื่อนไม่ทักเราเลย คือปกติเพื่อนจะทักว่า ''มาสายนะเรา ดีนะจารเลื่อนเวลา'' อะไรประมาณนี้ แต่นี้ไม่ทักไม่มองนั่งคุยกันปกติ โอเคเราก็แบบคงไม่มีไรหรอก เราก็เดินไปนั่งในกลุ่ม ก็ยังไม่มีใครคุยกับเรา เราก็ไปเกาะแขนเพื่อนที่นั่งข้างๆเรา เราก็เรียกชื่อมันตามปกติเขย่าแขนมันแบบที่เล่นด้วยกันประจำ มันก็นิ่งไม่ตอบไม่หันมา ในใจตอนนั้นคิดล่ะว่าเป็นไรกันเพราะปกติถ้าเขย่าแขนมัน มันจะหันมาเล่นด้วย เราก็คิดว่าคงเครียดพรีเซ้นงานกัน เลยไปคุยกับกลุ่มอื่น พอพรีเซ้นงานจบ หมดคาบพอดี เพื่อนเราก็ไปหาข้าวกินกัน ปกติกลุ่มเราจะไม่เข้าโรงอาหารในวันที่คนเยอะ วันจันทร์คนเยอะเราก็จะซื้อออกมากินหน้าตึกกัน แต่ที่แปลกใจคือไม่มีใครรอเราเลย เดินนำหน้ากันหมด เราอยู่หลังคนเดียว ก็เข้าใจว่าอะไรแบบนี้บางครั้งมันก็มีบ้าง แต่ในใจตอนนั้นเราเริ่มนอยด์เพื่อนล่ะ เพื่อนเราก็เดินไปโรงอาหารไม่มีใครรอเรา เราเดินรั้งท้ายแบบห่างมากๆๆๆ ไม่มีใครถามเราว่าจะกินไรดี ทั้งๆที่จะถามกันทุกวัน แล้วเหมือนเพื่อนเริ่มรู้ว่าเราไม่ได้เดินตามมาด้วยมั้ง เลยหันมาเราก็บอกเพื่อนว่าจะไปกินขนมปัง เราก็เดินไปซื้อคนเดียว เราพยายามไม่คิดมาก เออคงไม่มีไรหรอกมั้ง แต่ทุกครั้งที่เราพูดเราถาม เพื่อนจะทำหน้าตายหมดเลย เวลาเราถามอะไรเราต้องถาม2รอบ ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่ได้ยิน แต่ทั้งวันเราต้องถามคำถาม2รอบตลอด แม้แต่ตอนที่เดินกลับมาจากโรงอาหารก็ไม่ทัก ปกติจะแบบ ''กินไรอ่ะ ขนมปังอ้อ'' แต่นี้ไม่มีใครทักเลย พอช่วงบ่ายเรามีเรียนเสริมอังกฤษเราก็ไม่อยากจะนอยด์อ่ะ เราก็พยายามคุยพยายามถาม แต่ผลก็เป็นแบบเดิม คือไม่สนใจ แต่พอเพื่อนเรามันคุยกันเองก็ตลกหัวเราะเฮฮา เราไม่รู้ว่าเราทำไรผิดอ่ะ มาสายแล้วปล่อยให้เพื่อนลุ้นว่าจะมาทันไหม? พยายามหาเหตุผลมากว่าทำไม เราเหมือนตัวคนเดียวมากๆ เราไม่อยากทะเลาะเพราะเรารู้ว่าเราไปเล่นกับกลุ่มอื่นไม่ได้แน่ๆ แล้วเทอมหน้าก็จะฝึกงานแล้ว จะว่าเราคิดไปเองก็ไม่ใช่อ่ะ เราพยายามคุยมากนะ แต่เพื่อนไม่สนเราเลย แต่เราก็เกลียดตัวเองเวลามีเพื่อนมากๆทำไมต้องให้เขาเต็มร้อยขนาดนั้น ไม่เผื่ออะไรเลย เพื่อนอยากไปไหนอ่ะเราไปได้หมด ให้พาไปที่ฝึกงานอ่ะเราไปเป็นเพื่อน ให้พาไปซื้อชานมทั้งๆที่เพื่อนแม่มารับแต่เรากลับรถแดงอ่ะเราก็ไป วันเกิดเราเพื่อนอยากกินอะไรเราเลี้ยง เพื่อนในกลุ่มทะเลาะกันเราก็คุยปกติทุกคน เพื่อนอยากรู้จักคนนู้นคนนี้เราก็หาข้อมูลให้ เราไม่รู้ว่าเราโง่หรืออะไรกันแน่ แต่เวลาเราสนิทกับใครเราจะรักเขามากๆ เราอยากอยู่คนเดียวมากๆ เรารู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวแล้วเราสบายใจ แต่ทุกคนเข้าใจใช่ไหมว่าวัยแบบนี้มันไม่มีทางที่จะอยู่คนเดียวได้ เราต้องมีเพื่อน มีสังคม ไหนจะงานกลุ่มอีก เราไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงเวลาเจอหน้ากันดี ลืมทุกอย่างแล้วกลับไปเป็นปกติ แต่ถ้าเพื่อนยังเหมือนเดิมล่ะ เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไงดีแล้วจริงๆ สมมุติว่าเพื่อนทุกคนเป็นแบบนี้ ทุกคนจะทำยังไคะ?
ปล.ถ้าอ่านไม่รู้เรื่องต้องขออภัยด้วยนะทุกคนเราเป็นคนเรียงคำพูดไม่ค่อยถูกอ่ะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะมันอาจจะไร้สาระสำหรับใครบางคนแต่มันสำคัญกับเรามากๆเพราะเราต้องเล่นกับเขา ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านค่ะ
เพื่อนเริ่มตีห่างจากเรา เราควรทำไงดีคะ?
แล้วเราอยากระบายมากๆ อย่างที่บอกค่ะว่าเพื่อนเราเริ่มตีห่างจากเรา ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไม เรื่องพึ่งจะเกิดเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมานี้เอง คือวันจันทร์เรามีเรียนโปรเจคแล้ววันนั้นเราดันตื่นสายมากๆ แล้วเพื่อนที่อยู่กลุ่มโปรเจคเดียวกันก็โทรมาบอกว่า อาจารย์จะขึ้นมาให้พรีเซ้นงานแล้ว อยู่ไหน แล้วตอนนั้นเราพึ่งอาบน้ำเสร็จเราก็ลนมากๆ เพราะมันคือโปรเจคจบ แล้วงานอยู่ที่เราชิ้นนึง เราก็รีบแต่งตัวออกจากบ้านมารอรถแดง แต่โชคดีที่จารเลื่อนพรีเซ้น10:30 ตอนนั้นเราโล่งมากพอมาถึงวิทลัย เราก็เข้าห้องตามปกติ เราก็เห็นเพื่อนนั่งอยู่ตรงมุมห้อง เราก็เดินเอากระเป๋าไปวางแต่ที่แปลกคือเพื่อนไม่ทักเราเลย คือปกติเพื่อนจะทักว่า ''มาสายนะเรา ดีนะจารเลื่อนเวลา'' อะไรประมาณนี้ แต่นี้ไม่ทักไม่มองนั่งคุยกันปกติ โอเคเราก็แบบคงไม่มีไรหรอก เราก็เดินไปนั่งในกลุ่ม ก็ยังไม่มีใครคุยกับเรา เราก็ไปเกาะแขนเพื่อนที่นั่งข้างๆเรา เราก็เรียกชื่อมันตามปกติเขย่าแขนมันแบบที่เล่นด้วยกันประจำ มันก็นิ่งไม่ตอบไม่หันมา ในใจตอนนั้นคิดล่ะว่าเป็นไรกันเพราะปกติถ้าเขย่าแขนมัน มันจะหันมาเล่นด้วย เราก็คิดว่าคงเครียดพรีเซ้นงานกัน เลยไปคุยกับกลุ่มอื่น พอพรีเซ้นงานจบ หมดคาบพอดี เพื่อนเราก็ไปหาข้าวกินกัน ปกติกลุ่มเราจะไม่เข้าโรงอาหารในวันที่คนเยอะ วันจันทร์คนเยอะเราก็จะซื้อออกมากินหน้าตึกกัน แต่ที่แปลกใจคือไม่มีใครรอเราเลย เดินนำหน้ากันหมด เราอยู่หลังคนเดียว ก็เข้าใจว่าอะไรแบบนี้บางครั้งมันก็มีบ้าง แต่ในใจตอนนั้นเราเริ่มนอยด์เพื่อนล่ะ เพื่อนเราก็เดินไปโรงอาหารไม่มีใครรอเรา เราเดินรั้งท้ายแบบห่างมากๆๆๆ ไม่มีใครถามเราว่าจะกินไรดี ทั้งๆที่จะถามกันทุกวัน แล้วเหมือนเพื่อนเริ่มรู้ว่าเราไม่ได้เดินตามมาด้วยมั้ง เลยหันมาเราก็บอกเพื่อนว่าจะไปกินขนมปัง เราก็เดินไปซื้อคนเดียว เราพยายามไม่คิดมาก เออคงไม่มีไรหรอกมั้ง แต่ทุกครั้งที่เราพูดเราถาม เพื่อนจะทำหน้าตายหมดเลย เวลาเราถามอะไรเราต้องถาม2รอบ ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่ได้ยิน แต่ทั้งวันเราต้องถามคำถาม2รอบตลอด แม้แต่ตอนที่เดินกลับมาจากโรงอาหารก็ไม่ทัก ปกติจะแบบ ''กินไรอ่ะ ขนมปังอ้อ'' แต่นี้ไม่มีใครทักเลย พอช่วงบ่ายเรามีเรียนเสริมอังกฤษเราก็ไม่อยากจะนอยด์อ่ะ เราก็พยายามคุยพยายามถาม แต่ผลก็เป็นแบบเดิม คือไม่สนใจ แต่พอเพื่อนเรามันคุยกันเองก็ตลกหัวเราะเฮฮา เราไม่รู้ว่าเราทำไรผิดอ่ะ มาสายแล้วปล่อยให้เพื่อนลุ้นว่าจะมาทันไหม? พยายามหาเหตุผลมากว่าทำไม เราเหมือนตัวคนเดียวมากๆ เราไม่อยากทะเลาะเพราะเรารู้ว่าเราไปเล่นกับกลุ่มอื่นไม่ได้แน่ๆ แล้วเทอมหน้าก็จะฝึกงานแล้ว จะว่าเราคิดไปเองก็ไม่ใช่อ่ะ เราพยายามคุยมากนะ แต่เพื่อนไม่สนเราเลย แต่เราก็เกลียดตัวเองเวลามีเพื่อนมากๆทำไมต้องให้เขาเต็มร้อยขนาดนั้น ไม่เผื่ออะไรเลย เพื่อนอยากไปไหนอ่ะเราไปได้หมด ให้พาไปที่ฝึกงานอ่ะเราไปเป็นเพื่อน ให้พาไปซื้อชานมทั้งๆที่เพื่อนแม่มารับแต่เรากลับรถแดงอ่ะเราก็ไป วันเกิดเราเพื่อนอยากกินอะไรเราเลี้ยง เพื่อนในกลุ่มทะเลาะกันเราก็คุยปกติทุกคน เพื่อนอยากรู้จักคนนู้นคนนี้เราก็หาข้อมูลให้ เราไม่รู้ว่าเราโง่หรืออะไรกันแน่ แต่เวลาเราสนิทกับใครเราจะรักเขามากๆ เราอยากอยู่คนเดียวมากๆ เรารู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวแล้วเราสบายใจ แต่ทุกคนเข้าใจใช่ไหมว่าวัยแบบนี้มันไม่มีทางที่จะอยู่คนเดียวได้ เราต้องมีเพื่อน มีสังคม ไหนจะงานกลุ่มอีก เราไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงเวลาเจอหน้ากันดี ลืมทุกอย่างแล้วกลับไปเป็นปกติ แต่ถ้าเพื่อนยังเหมือนเดิมล่ะ เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไงดีแล้วจริงๆ สมมุติว่าเพื่อนทุกคนเป็นแบบนี้ ทุกคนจะทำยังไคะ?
ปล.ถ้าอ่านไม่รู้เรื่องต้องขออภัยด้วยนะทุกคนเราเป็นคนเรียงคำพูดไม่ค่อยถูกอ่ะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะมันอาจจะไร้สาระสำหรับใครบางคนแต่มันสำคัญกับเรามากๆเพราะเราต้องเล่นกับเขา ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านค่ะ