เราพยายามรักษาตัวเองจากโรคซึมเศร้า ด้วยทุกวิธีค่ะ ตอนแรกที่สงสัยว่าตัวเองเป็นก็ไปปรึกษาหมอ ได้ยามาทาน
รักษาได้ไม่กี่เดือน เราเลือกที่จะหยุดยาค่ะ (ไม่แนะนำวิธีนี้เลยนะคะ) โดยที่ไม่ได้ไปหาหมอค่ะ เพราะ เราทำงานไม่ได้ ใช้ชีวิตไม่ได้
เรามีแม่ป่วยที่เราต้องเป็นคนดูแลด้วยค่ะ เบลอ ขี้ลืม บลาๆ ปรับยาทุกครั้งที่ไปหาหมอ แต่ไม่เคยมีอาทิตย์ไหนที่ดีขึ้น เป็นหนูทดลองยาไปเรื่อยๆ
เราเลยเลือกที่จะไป วิ่ง ค่ะ ซึ่ง อาการดีขึ้นมากๆ นอนหลับดีขึ้น อาการดิ่งคิดลบลดน้อยลงมากๆ ทุกอย่างเหมือนจะดีนะคะ แต่มันไม่หายไปค่ะ
เรายังมีอาการดิ่งอยู่บ้าง ผ่านไปสักพัก เราก็ตัดสินใจเอาแมวมาเลี้ยง ด้วยกาารที่ทะเลาะกับที่บ้านอย่างแรง คือ เค้ามีเหตุผลของเค้า เรามีเหตุผลของเรา
แต่เราเชื่อค่ะว่า แมวจะช่วยเราได้ เพราะเวลาเราดิ่ง ชีวิตเราไม่มีที่ยึดเหนี่ยวแล้วค่ะ ดิ่งทีอยากตายที ไม่ไหวจริงๆค่ะ นั่งคิดแต่จะหาวิธีตายว่าทำแบบไหนคนข้างหลังเดือดร้อนน้อยที่สุด จนเราเอาแมวมาเลี้ยง ตลกที่ไม่มีคนคุยกับเราเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ทั้งๆที่เราก็บอกว่า เราเอาเค้ามาช่วยชีวิตเรา เราไม่ได้เอาเค้ามาเป็นภาระ ซึ่งตอนนี้ ทุกคนในบ้านก็เป็นทาสแมวกันหมดแล้วค่ะ
อ่านมาเหมือนทุกอย่างดีถูกไม๊คะ แต่..... ตอนพ่อเรารู้ว่าเราเป็นโรคนี้ เพราะเราแอดมิดจะฆ่าตัวตาย แต่ตัวเองยังมีสติที่ห่วงแม่อยู่ เลยรีบไปหาหมอค่ะ ซึ่งหมอต้องคุยกับพ่อ วันนั้นเหมือนปลดล็อคค่ะ พอพ่อรู้ทุกอย่างในบ้านดีขึ้นมาก พ่อระวังคำพูดมากขึ้น แต่พอผ่านไปได้ไม่ถึงเดือน พ่อเป็นยังไงก็เป็นแบบนั้นค่ะ ด้วยนิสัยพ่อเราคือ เป็นคนเนี๊ยบมากๆ คนระเบียบจัดอะค่ะ แต่เวลาเค้าคุยกับเรา คำดีๆน้อยมากเลยค่ะ ทำดีไม่เคยเหน เป็นประเภท ทำดีเสมอตัวไม่ต้องทำชั่วก็โดนด่า เราไปไหนกับพ่อทีอาการดิ่งกลับมาทุกครั้ง ไม่ต้องไปไหนไกลเลยค่ะ ห้างใกล้ๆบ้านก็เป็น เรารู้นะคะว่าเป็นนิสัยเค้าไปแล้ว เราเป็นลูกจะให้ด่าพ่อได้ยังไงละคะ ไม่ได้ เราจัดการกับทุกคนที่พูดไม่ดีกับเราได้ สุดท้ายมันไม่ใช่กับพ่อกับแม่ไงคะ ตอนนี้เราจะไม่ไหวอีกแล้วค่ะ เริ่มอยากจากกไปทุกวันๆ
เหมือนพ่อลืมไปว่าเราเป็นอะไร เราไม่ได้หาย แต่เราแค่ดีขึ้น ทุกครั้งที่คำพูดแย่ๆออกมาก เค้าไม่เคยนึกเลยว่าเราจะตกลงไปในหลุมลึกแค่ไหน
คนอื่นอาจจะคิดว่า เค้าคงไม่ได้พูดบ่อยรึเปล่า คือ มันคือนิสัยละสไตล์การพูดของเค้าแบบปกติ ซึ่งเราอดทนตลอดค่ะ พอมันอดทนมาสักพัก มันก็จะระเบิดออกมาที ร้องไห้เป็นบ้าที เราอยากออกไปอยู่คนเดียว เราไม่อยากให้คำพูดใครโดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ มาทำร้ายเราอีกแล้วค่ะ
แต่เราทำไม่ได้ แม่ต้องมีคนดูแล เอาจริงๆ บางทีอยากแกล้งบ้าไปเลย เราว่าเราพยายามทุกวิถีทางแล้วจริงๆ
เราอยากหาย เราอยากหายจากไอโรคบ้าๆนี้ โรคที่อะไรก็กระทบจิตใจไปหมด อยู่เฉยๆก็เหมือนอะไรวิ่งเข้ามาในหัวให้รู้สึกแย่อีก
เราพยายามทุกอย่างที่เค้าบอกว่าทำแล้วดีขึ้น เราสรรหาอ่านทุกอย่าง
แต่สุดท้ายสิ่งแวดล้อมในบ้าน มันไม่เคยทำให้เราดีขึ้นเลย เราอยากหนีไปพัก เราอยากดีขึ้น แต่ตอนนี้เราเหนื่อย เหนื่อยมากๆ
เหนื่อยที่ต้องอดทนกับทุกอย่างที่แก้ไม่ได้ มันอาจจะมีคนที่แย่กว่าเรานะคะ แต่สำหรับเรา อยู่กับอะไรแบบนี้ทุกวันมันแย่ที่สุดแล้วค่ะ
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำให้เรารู้สึกดีคือ แมวค่ะ น้องช่วยชีวิตเราไว้ทุกครั้งจริงๆ
ใครพอมีข้อแนะนำบ้างคะ รับฟังทุกๆอย่างเลยค่ะ TT
จะทำยังไงเมื่อบ้านเป็นที่กระตุ้นอาการดิ่งของโรคซึมเศร้า?
รักษาได้ไม่กี่เดือน เราเลือกที่จะหยุดยาค่ะ (ไม่แนะนำวิธีนี้เลยนะคะ) โดยที่ไม่ได้ไปหาหมอค่ะ เพราะ เราทำงานไม่ได้ ใช้ชีวิตไม่ได้
เรามีแม่ป่วยที่เราต้องเป็นคนดูแลด้วยค่ะ เบลอ ขี้ลืม บลาๆ ปรับยาทุกครั้งที่ไปหาหมอ แต่ไม่เคยมีอาทิตย์ไหนที่ดีขึ้น เป็นหนูทดลองยาไปเรื่อยๆ
เราเลยเลือกที่จะไป วิ่ง ค่ะ ซึ่ง อาการดีขึ้นมากๆ นอนหลับดีขึ้น อาการดิ่งคิดลบลดน้อยลงมากๆ ทุกอย่างเหมือนจะดีนะคะ แต่มันไม่หายไปค่ะ
เรายังมีอาการดิ่งอยู่บ้าง ผ่านไปสักพัก เราก็ตัดสินใจเอาแมวมาเลี้ยง ด้วยกาารที่ทะเลาะกับที่บ้านอย่างแรง คือ เค้ามีเหตุผลของเค้า เรามีเหตุผลของเรา
แต่เราเชื่อค่ะว่า แมวจะช่วยเราได้ เพราะเวลาเราดิ่ง ชีวิตเราไม่มีที่ยึดเหนี่ยวแล้วค่ะ ดิ่งทีอยากตายที ไม่ไหวจริงๆค่ะ นั่งคิดแต่จะหาวิธีตายว่าทำแบบไหนคนข้างหลังเดือดร้อนน้อยที่สุด จนเราเอาแมวมาเลี้ยง ตลกที่ไม่มีคนคุยกับเราเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ทั้งๆที่เราก็บอกว่า เราเอาเค้ามาช่วยชีวิตเรา เราไม่ได้เอาเค้ามาเป็นภาระ ซึ่งตอนนี้ ทุกคนในบ้านก็เป็นทาสแมวกันหมดแล้วค่ะ
อ่านมาเหมือนทุกอย่างดีถูกไม๊คะ แต่..... ตอนพ่อเรารู้ว่าเราเป็นโรคนี้ เพราะเราแอดมิดจะฆ่าตัวตาย แต่ตัวเองยังมีสติที่ห่วงแม่อยู่ เลยรีบไปหาหมอค่ะ ซึ่งหมอต้องคุยกับพ่อ วันนั้นเหมือนปลดล็อคค่ะ พอพ่อรู้ทุกอย่างในบ้านดีขึ้นมาก พ่อระวังคำพูดมากขึ้น แต่พอผ่านไปได้ไม่ถึงเดือน พ่อเป็นยังไงก็เป็นแบบนั้นค่ะ ด้วยนิสัยพ่อเราคือ เป็นคนเนี๊ยบมากๆ คนระเบียบจัดอะค่ะ แต่เวลาเค้าคุยกับเรา คำดีๆน้อยมากเลยค่ะ ทำดีไม่เคยเหน เป็นประเภท ทำดีเสมอตัวไม่ต้องทำชั่วก็โดนด่า เราไปไหนกับพ่อทีอาการดิ่งกลับมาทุกครั้ง ไม่ต้องไปไหนไกลเลยค่ะ ห้างใกล้ๆบ้านก็เป็น เรารู้นะคะว่าเป็นนิสัยเค้าไปแล้ว เราเป็นลูกจะให้ด่าพ่อได้ยังไงละคะ ไม่ได้ เราจัดการกับทุกคนที่พูดไม่ดีกับเราได้ สุดท้ายมันไม่ใช่กับพ่อกับแม่ไงคะ ตอนนี้เราจะไม่ไหวอีกแล้วค่ะ เริ่มอยากจากกไปทุกวันๆ
เหมือนพ่อลืมไปว่าเราเป็นอะไร เราไม่ได้หาย แต่เราแค่ดีขึ้น ทุกครั้งที่คำพูดแย่ๆออกมาก เค้าไม่เคยนึกเลยว่าเราจะตกลงไปในหลุมลึกแค่ไหน
คนอื่นอาจจะคิดว่า เค้าคงไม่ได้พูดบ่อยรึเปล่า คือ มันคือนิสัยละสไตล์การพูดของเค้าแบบปกติ ซึ่งเราอดทนตลอดค่ะ พอมันอดทนมาสักพัก มันก็จะระเบิดออกมาที ร้องไห้เป็นบ้าที เราอยากออกไปอยู่คนเดียว เราไม่อยากให้คำพูดใครโดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ มาทำร้ายเราอีกแล้วค่ะ
แต่เราทำไม่ได้ แม่ต้องมีคนดูแล เอาจริงๆ บางทีอยากแกล้งบ้าไปเลย เราว่าเราพยายามทุกวิถีทางแล้วจริงๆ
เราอยากหาย เราอยากหายจากไอโรคบ้าๆนี้ โรคที่อะไรก็กระทบจิตใจไปหมด อยู่เฉยๆก็เหมือนอะไรวิ่งเข้ามาในหัวให้รู้สึกแย่อีก
เราพยายามทุกอย่างที่เค้าบอกว่าทำแล้วดีขึ้น เราสรรหาอ่านทุกอย่าง
แต่สุดท้ายสิ่งแวดล้อมในบ้าน มันไม่เคยทำให้เราดีขึ้นเลย เราอยากหนีไปพัก เราอยากดีขึ้น แต่ตอนนี้เราเหนื่อย เหนื่อยมากๆ
เหนื่อยที่ต้องอดทนกับทุกอย่างที่แก้ไม่ได้ มันอาจจะมีคนที่แย่กว่าเรานะคะ แต่สำหรับเรา อยู่กับอะไรแบบนี้ทุกวันมันแย่ที่สุดแล้วค่ะ
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำให้เรารู้สึกดีคือ แมวค่ะ น้องช่วยชีวิตเราไว้ทุกครั้งจริงๆ
ใครพอมีข้อแนะนำบ้างคะ รับฟังทุกๆอย่างเลยค่ะ TT