จากเพื่อน " เป็นแค่คนไม่รู้จัก" ที่คุยกันไม่ได้อีกแล้ว

เรามีเพื่อนคนหนึ่งที่สนิทมาก สนิทแบบรักเลยก็ว่าได้ เพราะรักเลยไม่อยากเสีย เราทั้งสองไม่มีใคร มีไรก็คุยกันได้เป็นกันและกันมาตลอด มีปัญหาใหญ่แค่ไหนก็ผ่านมาแล้ว แต่วันหนึ่ง มันก็ได้ไปสนิทกับเพื่อนคนหนึ่ง ที่เคยสนิทกับเราเหมือนกัน (เขาหาเราก่อนด้วยซ้ำ) แต่แปลกกลับกลายไปสนิทกันเองแค่สองคน ที่สนิทกันแค่สองคน คงเป็นเพราะมีปัญหามาก่อนหน้านี้ แล้วคือคิดกันอยู่สองคน เข้าใจกันอยู่สองคน ปลอบกันเองอยู่สองคน แล้วเนี่ยที่อยู่คนเดียว ไม่ถามเลยว่าทำไมถึงมีปัญหา วันนั้นเป็นไร ไม่เลย ไม่มีเลย ตั้งแต่วันนั้นก็สนิทน้อยลง มันติดโทรศัพท์มากขึ้น ไม่มีอะไรให้คุย อะไรที่เราชอบมันจะไม่ชอบ ความคิดต่างกัน ต่างคนต่างอยากชนะด้วยความรู้สึก ทำกันแบบไม่รักกันแล้ว ทำไมต้องแคร์ จุดมาถึงวันหนึ่งจุดแตกหักก็มาถึง เราไม่อยากอยู่กับมัน ( กับมันที่แบบมีคนเข้าข้สงมันมากกว่า แล้วมันก็ไปเฝด้วย) ทำเหมือนเราผิด อารมแบบนั้นมันจุกนะ เรามีแค่มันอ่ะ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ คุยกับใครก็ไม่ได้ มันเคยบอกว่ามีไรก็บอก ถามจริงถ้ากูบอก จะรับฟังอย่างตั้งใจมั้ย ฟังแล้วเอาไปคิดแล้วไม่ทำอีกมั้ย มันบอกว่ารักเรา แต่มันตัดใจได้ง่ายมาก กูอยากรู้ถ้าไม่มีใคร มีแค่กู แค่กู และกูจริงๆ จะยอมรับได้มั้ยถ้ากูออกมา จริงๆเราอยากออกมา ออกมาให้พ้นจากวงวารแบบนี้ ไม่อยากสนิทกับมครแบบจริงจัง อยากมีเพื่อนได้ทุกรูปแบบ แต่กว่าจะออกมามันอยากมาก เรารักมันอ่ะ อยากคุยกับมันเหมือนเดิม อยากให้คุยได้เหมือน ช่วยเหมือนเดิม ไม่อยากเปลี่ยนไปเพราะมีคนเข้ามา (เข้ามาฝั่งมัน) เห้อออ ถ้าออกมาเราก็จะเจอคำถามทั้งสายตาคนรอบข้างที่ไม่ได้สนิทกันแล้ว ทั้งต้องตอบคำถามครอบครัวว่าทำไม มันอึดอัดนะ ที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ บอกทีว่าควรทำไง #ถ้าได้มาอ่าน โปรดอย่าโกรธกู มันจะงง ทักมาถามกูได้ เพราะรู้สึกทุกอย่างกูจำได้ ถ้าอีก10ปีข้างหน้าทักมา #เคส2แล้วว เจ็บว่ะ กลัว ขอบคุณที่เขามาอ่านกันนะคะ.