เรามีแผนจะแต่งงานเร็วๆนี้ เหมือนจะเป็นเรื่องดีเนอะ แต่กลับเหนื่อยใจมากๆๆๆ
ก่อนหน้านี้เราเข้าใจว่าบ่าวสาวส่วนใหญ่คงอยากจัดงานเล็กๆ ส่วนครอบครัวจะคาดหวังให้จัดใหญ่โต รับแขกพ่อแม่
ทำไมชีวิตเรามันกลับตาลปัตร กลายเป็นพ่อแม่อยากให้จัดเล็กที่สุด เชิญแขกน้อยๆ
ซึ่งเรากับแฟนทำงานมีรายได้ทั้งคู่ ค่าใช้จ่ายเราออกกันเองหมด ไม่ขอพ่อแม่เลยแม้แต่บาทเดียว ใช้เงินเก็บเองไม่มีหนี้
แต่พอเราอยากจัดงานให้ดีครั้งหนึ่งในชีวิต ไม่มีใครเห็นดีกับเราเลย ถูกทักท้วงตลอด
อยากจ่ายเงินเพิ่มให้ได้ห้องสวยขึ้น(เงิน 1/5 ของเงินเดือนเรา)ก็โดนว่า เช่าชุดเจ้าสาวร้านดีๆก็บอกว่าไม่มีใครมาสนใจหรอก เอาชุดเก่าๆก็พอ
ขนาดจองห้องโรงแรมจัดงานเช้า ที่บ้านยังอยากให้จัดที่บ้านแทนเลย(บ้านเราเป็นบ้านจัดสรร ไม่ได้มีบริเวณมาก ถ้าจัดก็บนถนนหมู่บ้าน) ทั้งที่คนวิ่งจัดงานก็เราทั้งนั้น
ตอนนี้ไม่อยากแต่งงานเลยค่ะ เหมือนงานเราไม่มีความสำคัญ สมเพชตัวเอง
จริงๆจะทำไปเลยไม่บอกที่บ้านก็ได้ แต่มันทดท้อใจเหลือเกินค่ะ เห็นลูกคนอื่นแต่งงานมีแต่พ่อแม่ดีใจอยากอวดเพื่อนฝูง
งานเราคง minimal ที่สุดเมื่อเทียบกับเพื่อนๆแล้วค่ะ //หัวเราะทั้งน้ำตา
การจัดงานแต่งมันเหนื่อยใจขนาดนี้เลยเหรอคะ
ก่อนหน้านี้เราเข้าใจว่าบ่าวสาวส่วนใหญ่คงอยากจัดงานเล็กๆ ส่วนครอบครัวจะคาดหวังให้จัดใหญ่โต รับแขกพ่อแม่
ทำไมชีวิตเรามันกลับตาลปัตร กลายเป็นพ่อแม่อยากให้จัดเล็กที่สุด เชิญแขกน้อยๆ
ซึ่งเรากับแฟนทำงานมีรายได้ทั้งคู่ ค่าใช้จ่ายเราออกกันเองหมด ไม่ขอพ่อแม่เลยแม้แต่บาทเดียว ใช้เงินเก็บเองไม่มีหนี้
แต่พอเราอยากจัดงานให้ดีครั้งหนึ่งในชีวิต ไม่มีใครเห็นดีกับเราเลย ถูกทักท้วงตลอด
อยากจ่ายเงินเพิ่มให้ได้ห้องสวยขึ้น(เงิน 1/5 ของเงินเดือนเรา)ก็โดนว่า เช่าชุดเจ้าสาวร้านดีๆก็บอกว่าไม่มีใครมาสนใจหรอก เอาชุดเก่าๆก็พอ
ขนาดจองห้องโรงแรมจัดงานเช้า ที่บ้านยังอยากให้จัดที่บ้านแทนเลย(บ้านเราเป็นบ้านจัดสรร ไม่ได้มีบริเวณมาก ถ้าจัดก็บนถนนหมู่บ้าน) ทั้งที่คนวิ่งจัดงานก็เราทั้งนั้น
ตอนนี้ไม่อยากแต่งงานเลยค่ะ เหมือนงานเราไม่มีความสำคัญ สมเพชตัวเอง
จริงๆจะทำไปเลยไม่บอกที่บ้านก็ได้ แต่มันทดท้อใจเหลือเกินค่ะ เห็นลูกคนอื่นแต่งงานมีแต่พ่อแม่ดีใจอยากอวดเพื่อนฝูง
งานเราคง minimal ที่สุดเมื่อเทียบกับเพื่อนๆแล้วค่ะ //หัวเราะทั้งน้ำตา