ขอเล่าประสบการณ์ของตัวเองนะครับ
ผมรู้ตัวเองว่าไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่ป๊อปอะไรแบบนั้น ตอนเรียนม.ปลายมีโอกาสไปเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เจอเพื่อนในค่ายแบบว่าถูกใจมากตั้งแต่แรกเห็น หน้าตาดี บุคลิกดี เก่งฉลาดฝุดๆ ก็ใช้ชีวิตอยู่ในค่ายด้วยกัน แต่แทบจะไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย
จนกาลเวลาผ่านไป ตัวผมเองก็ได้เข้ามหาวิทยาลัยแห่งนั้น ส่วนคนนั้นก็ได้มหาวิทยาลัยดังกลางกรุงเทพฯ จนผมลืมเค้าไปแล้วว่าเคยชอบเค้าตั้งแต่อยู่เจอกันครั้งนั้น
แต่วันนึงงานของเราก็พาเรามาเจอกันอีกครั้ง พอเจอกันปุ๊บก็จำกันได้ เพราะหน้าตาเราไม่ได้เปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ ผมจำได้ว่าผมเคยชอบผู้ชายคนนี้แบบเครซี่มากๆ แต่ไม่แน่ใจว่าเค้าจะชอบผมหรึอเปล่า
พอวันสัมมนาใกล้จบ เราก็มีโอกาสได้คุยกันอีกทีตอนงานเลี้ยงตอนที่ต่างคนต่างก็เมาได้ที่ พองานเลี้ยงเลิก เราก็เลยไปนั่งคุยกันนอกรอบ แล้วจู่ๆ เค้าก็สารภาพออกมาว่าเค้าชอบผมตั้งแต่เข้าค่ายแล้ว แต่ไม่กล้าคุย ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เค้าเคยมาที่มหาวิทยาลัยผมหลายครั้ง เคยไปรอที่หอเพื่อจะได้เห็นหน้า มาวนเวียนใกล้ๆ ผมโดยไม่ผมไม่รู้ แต่ผมก็จำได้ว่าผมเห็นเคยเค้าแวบๆ แต่พอมองอีกทีหายไปแล้ว ครั้งเดียวเท่านั้น
เค้าเฝ้าติดตามผมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ทุกครั้งที่เค้าเห็นผม ก็มักเห็นผมอยู่กับผู้ชายคนนึงเสมอ นั่นเป็นเหตุผลที่เค้าไม่แสดงตัว เพราะคิดว่านั่นคือแฟนผม งานรับปริญญาเค้าก็มาแต่ไม่แสดงตัว ดูอยู่ห่างๆ นี่เป็นสิ่งที่พร่างพรูออกมาจากปากเค้า ผมก็บอกว่านั่นน่ะเพื่อนสนิท ไม่ใช่แฟน
ผมได้ยินครั้งแรกก็ช็อกมาก ไม่คิดว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน
ความเมามายชาดสติบวกกับอารมณ์พาไป แล้วก็ความพอใจสมัยวัยรุ่นเกือบพาให้เราเตลิดไปไกล จนเกือบมีอะไรกัน แต่เหมือนจังหวะซิทคอมที่แฟนเค้าโทรเข้าพอดี ทำให้กิจกรรมต่างๆ ชะงัก แล้วเค้าก็ร้องไห้ว่าทำไมเราไม่คุยกันตั้งแต่ตอนนั้น เราคงได้คบกันไปแล้ว ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็มีคู่แล้ว เราย้อนเวลาไม่ได้อีกแล้ว พอปิดสัมมนา เค้าก็แอบกลับเงียบๆ แล้วก็หายไปจากชีวิตผม ติดต่อกันไม่ได้อีกเลย ผมก็ได้แต่เสียใจที่มันกลับกลายมาเป็นแบบนี้
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆ แบบนี้ขอเชิญมาเล่าสู่กันฟังครับ
มีใครบ้างที่รู้ตัวว่ามีคนแอบชอบอยู่แต่รู้ตัวเมื่อสายไปแล้ว มาแชร์กันครับ
ผมรู้ตัวเองว่าไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่ป๊อปอะไรแบบนั้น ตอนเรียนม.ปลายมีโอกาสไปเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เจอเพื่อนในค่ายแบบว่าถูกใจมากตั้งแต่แรกเห็น หน้าตาดี บุคลิกดี เก่งฉลาดฝุดๆ ก็ใช้ชีวิตอยู่ในค่ายด้วยกัน แต่แทบจะไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย
จนกาลเวลาผ่านไป ตัวผมเองก็ได้เข้ามหาวิทยาลัยแห่งนั้น ส่วนคนนั้นก็ได้มหาวิทยาลัยดังกลางกรุงเทพฯ จนผมลืมเค้าไปแล้วว่าเคยชอบเค้าตั้งแต่อยู่เจอกันครั้งนั้น
แต่วันนึงงานของเราก็พาเรามาเจอกันอีกครั้ง พอเจอกันปุ๊บก็จำกันได้ เพราะหน้าตาเราไม่ได้เปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ ผมจำได้ว่าผมเคยชอบผู้ชายคนนี้แบบเครซี่มากๆ แต่ไม่แน่ใจว่าเค้าจะชอบผมหรึอเปล่า
พอวันสัมมนาใกล้จบ เราก็มีโอกาสได้คุยกันอีกทีตอนงานเลี้ยงตอนที่ต่างคนต่างก็เมาได้ที่ พองานเลี้ยงเลิก เราก็เลยไปนั่งคุยกันนอกรอบ แล้วจู่ๆ เค้าก็สารภาพออกมาว่าเค้าชอบผมตั้งแต่เข้าค่ายแล้ว แต่ไม่กล้าคุย ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เค้าเคยมาที่มหาวิทยาลัยผมหลายครั้ง เคยไปรอที่หอเพื่อจะได้เห็นหน้า มาวนเวียนใกล้ๆ ผมโดยไม่ผมไม่รู้ แต่ผมก็จำได้ว่าผมเห็นเคยเค้าแวบๆ แต่พอมองอีกทีหายไปแล้ว ครั้งเดียวเท่านั้น
เค้าเฝ้าติดตามผมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ทุกครั้งที่เค้าเห็นผม ก็มักเห็นผมอยู่กับผู้ชายคนนึงเสมอ นั่นเป็นเหตุผลที่เค้าไม่แสดงตัว เพราะคิดว่านั่นคือแฟนผม งานรับปริญญาเค้าก็มาแต่ไม่แสดงตัว ดูอยู่ห่างๆ นี่เป็นสิ่งที่พร่างพรูออกมาจากปากเค้า ผมก็บอกว่านั่นน่ะเพื่อนสนิท ไม่ใช่แฟน
ผมได้ยินครั้งแรกก็ช็อกมาก ไม่คิดว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน
ความเมามายชาดสติบวกกับอารมณ์พาไป แล้วก็ความพอใจสมัยวัยรุ่นเกือบพาให้เราเตลิดไปไกล จนเกือบมีอะไรกัน แต่เหมือนจังหวะซิทคอมที่แฟนเค้าโทรเข้าพอดี ทำให้กิจกรรมต่างๆ ชะงัก แล้วเค้าก็ร้องไห้ว่าทำไมเราไม่คุยกันตั้งแต่ตอนนั้น เราคงได้คบกันไปแล้ว ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็มีคู่แล้ว เราย้อนเวลาไม่ได้อีกแล้ว พอปิดสัมมนา เค้าก็แอบกลับเงียบๆ แล้วก็หายไปจากชีวิตผม ติดต่อกันไม่ได้อีกเลย ผมก็ได้แต่เสียใจที่มันกลับกลายมาเป็นแบบนี้
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆ แบบนี้ขอเชิญมาเล่าสู่กันฟังครับ