**** คือผมคบกับแฟนผมได้ประมาณ 2 ปี ก่อนหน้านั้นก็คบๆเลิกๆกันมาพักนึง จากตอนนั้นที่เลิกกันไปผมก็กลับไปอยู่กับเพื่อนของผมทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
ผมสนิทกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงมาก พูดกันได้ทุกเรื่อง สนิทกันเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ผมต้องกลับมาคบกับแฟนคนนี้อีกครั้งเพราะเขาตามหึงหวงผมกับเพื่อนผู้หญิงคนนี้จะไปทำร้ายเขา ขู่จะทำร้ายเขาบ่อยๆ จนเพื่อนคนนี้เริ่มออกห่างจากผมไม่อยากอยู่กับผมเพราะไม่อยากมีปัญหา [ ผมก็เข้าใจเพื่อนเป็นผมผมก็ไม่อยู่ถ้ามีใครจะมาทำร้ายมาขู่ผมแบบนี้ ] ผมก็เลยจำยอมต้องกลับไปคบกลับไปอยู่กับแฟนคนนี้ จริงๆผมหมดรักเขาตั้งนานแล้วล่ะ แต่เราอยู่ รร.เดียวกัน มันเลยยากที่จะออกห่าง เขาบังคับผมทุกอย่างไม่ให้มีเวลาส่วนตัวเลย ห้ามไปเที่ยวกับเพื่อน ห้ามไปไหนมาไหนกับเพื่อนต้องอยู่แต่กับเขาตลอด ผมรักเขามากนะให้ได้ทุกอย่าง แต่พักหลังมาผมไม่เป็นตัวเองไม่มีความสุขเลย เขาเอาแต่ใจทุกอย่างเลยจริงๆ เขาโทษแต่ผมว่าไม่เคยทำนั่นทำนี่ให้ ไม่รักเขานู้นนี่ ทั้งๆที่ผมเป็นคนทำให้เขามาโดยตลอด แต่เขาเองที่ไม่เคยที่จะให้ผมเลยและเขาก็ไม่เคยโทษตัวเขาเอง ตอนนี้ไม่มีใครกล้าที่จะยุ่งกับผมแล้ว ไม่ว่าผมจะคุยจะอยู่ใกล้รุ่นน้องผู้หญิงคนไหน เพื่อนผู้หญิงคนไหนเขาตามหาเรื่องตลอด
**** ประเด็นสำคัญ
ผมคิดทบทวนดูแล้วว่าเราไปกันไม่รอด ยังไงก็ไปกันไม่รอด ผมเลยเริ่มถอยออกมาแต่ทุกครั้งที่ผมถอยและไม่สนใจเขา เขาก็จะไปหาเรื่องเพื่อนผู้หญิงคนนี้ว่าเราเป็นกิ๊กกันบ้างแหละ เราคิดเกินเพื่อนกันบ้างแหละ ผมไม่มีความสุขเลยที่เป็นแบบนี้ [ อาจจะพิมพ์วนๆหน่อยนะครับพอดีพึ่งจะเคยมาพิมพ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ] *** ตลอดเวลาที่คบกันผมชื้อของนั่นนี่ให้เขานะ เติมเงินมือถือให้เขาบ่อยมากครั้งละ 100-200 เขายืมเงินผมไม่รู้กี่ครั้ง ครั้งละ 1000-2000 ผมก็ให้ตามปกติไม่คิดแม้จะเอาคืนนะ ทุกครั้งที่ยืมผมก็ถามเขาไปว่าเอ้อจะคืนวันไหนพอเขาให้กำหนดมาก็โอเคผมให้ไป แต่พอถึงวันที่กำหนด เขาบ่ายเบี่ยงเงียบไม่พูดถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย พอผมพูดว่าเอ้อถึงวันกำหนดแล้วนะ เขาจะหงุดหงิดและโกรธผมในที่สุดและโหวกเหวกโวยวาย หาข้ออ้างนู้นนี่มาด่าผม ทั้งๆที่ผมไม่ได้จะทวงแค่ถามถึงเฉยๆ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมให้เขายืม พอผมไม่ให้ ไม่มีให้ก็เป็นแบบเดียวกันเลย **** เมื่อถึงเวลา เมื่อจบจาก รร.นี้ไปผมควรจบทุกอย่างได้แล้วใช่ไหมครับ เพื่อตัวผม สภาพจิตใจของผม ----- ขอบคุณที่อ่านกระทู้ผมนะครับ -----
ควรทำอย่างไรกับความสัมพันธ์นี้ดี อึดอัดใจมากครับ : (
ผมสนิทกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงมาก พูดกันได้ทุกเรื่อง สนิทกันเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ผมต้องกลับมาคบกับแฟนคนนี้อีกครั้งเพราะเขาตามหึงหวงผมกับเพื่อนผู้หญิงคนนี้จะไปทำร้ายเขา ขู่จะทำร้ายเขาบ่อยๆ จนเพื่อนคนนี้เริ่มออกห่างจากผมไม่อยากอยู่กับผมเพราะไม่อยากมีปัญหา [ ผมก็เข้าใจเพื่อนเป็นผมผมก็ไม่อยู่ถ้ามีใครจะมาทำร้ายมาขู่ผมแบบนี้ ] ผมก็เลยจำยอมต้องกลับไปคบกลับไปอยู่กับแฟนคนนี้ จริงๆผมหมดรักเขาตั้งนานแล้วล่ะ แต่เราอยู่ รร.เดียวกัน มันเลยยากที่จะออกห่าง เขาบังคับผมทุกอย่างไม่ให้มีเวลาส่วนตัวเลย ห้ามไปเที่ยวกับเพื่อน ห้ามไปไหนมาไหนกับเพื่อนต้องอยู่แต่กับเขาตลอด ผมรักเขามากนะให้ได้ทุกอย่าง แต่พักหลังมาผมไม่เป็นตัวเองไม่มีความสุขเลย เขาเอาแต่ใจทุกอย่างเลยจริงๆ เขาโทษแต่ผมว่าไม่เคยทำนั่นทำนี่ให้ ไม่รักเขานู้นนี่ ทั้งๆที่ผมเป็นคนทำให้เขามาโดยตลอด แต่เขาเองที่ไม่เคยที่จะให้ผมเลยและเขาก็ไม่เคยโทษตัวเขาเอง ตอนนี้ไม่มีใครกล้าที่จะยุ่งกับผมแล้ว ไม่ว่าผมจะคุยจะอยู่ใกล้รุ่นน้องผู้หญิงคนไหน เพื่อนผู้หญิงคนไหนเขาตามหาเรื่องตลอด
**** ประเด็นสำคัญ
ผมคิดทบทวนดูแล้วว่าเราไปกันไม่รอด ยังไงก็ไปกันไม่รอด ผมเลยเริ่มถอยออกมาแต่ทุกครั้งที่ผมถอยและไม่สนใจเขา เขาก็จะไปหาเรื่องเพื่อนผู้หญิงคนนี้ว่าเราเป็นกิ๊กกันบ้างแหละ เราคิดเกินเพื่อนกันบ้างแหละ ผมไม่มีความสุขเลยที่เป็นแบบนี้ [ อาจจะพิมพ์วนๆหน่อยนะครับพอดีพึ่งจะเคยมาพิมพ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ] *** ตลอดเวลาที่คบกันผมชื้อของนั่นนี่ให้เขานะ เติมเงินมือถือให้เขาบ่อยมากครั้งละ 100-200 เขายืมเงินผมไม่รู้กี่ครั้ง ครั้งละ 1000-2000 ผมก็ให้ตามปกติไม่คิดแม้จะเอาคืนนะ ทุกครั้งที่ยืมผมก็ถามเขาไปว่าเอ้อจะคืนวันไหนพอเขาให้กำหนดมาก็โอเคผมให้ไป แต่พอถึงวันที่กำหนด เขาบ่ายเบี่ยงเงียบไม่พูดถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย พอผมพูดว่าเอ้อถึงวันกำหนดแล้วนะ เขาจะหงุดหงิดและโกรธผมในที่สุดและโหวกเหวกโวยวาย หาข้ออ้างนู้นนี่มาด่าผม ทั้งๆที่ผมไม่ได้จะทวงแค่ถามถึงเฉยๆ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมให้เขายืม พอผมไม่ให้ ไม่มีให้ก็เป็นแบบเดียวกันเลย **** เมื่อถึงเวลา เมื่อจบจาก รร.นี้ไปผมควรจบทุกอย่างได้แล้วใช่ไหมครับ เพื่อตัวผม สภาพจิตใจของผม ----- ขอบคุณที่อ่านกระทู้ผมนะครับ -----